Η κυρία Πόπη ζει στο χωριό, ασχολείται με τον κήπο της, τα ζώα και το νοικοκυριό της. Μεγάλωσε τα παιδιά της, οι δουλειές όμως στο χωριό πολλές. Ξυπνάει πάντα πολύ πρωί, χαράματα για να τις προλάβει.
Έτσι κατά τη συνήθειά της ένα πρωί κατέβαινε τη σκάλα του σπιτιού πριν καλά – καλά χαράξει. Ακούει ένα τραγούδι, βλέπει στο δρόμο κάποιους ανθρώπους ν’ ανεβαίνουν, δεν μπορεί να δει τα πρόσωπα.
«Του κόσμου το περίγελο χαράματα περνάει». Αυτούς τους στίχους άκουγε η κυρία Πόπη, μετά γέλια και φωνές.
Τα άτομα πλησίασαν πολύ, έτσι είδε ανάμεσα στα νεαρά παιδιά και το γιο της. Είχαν πάει για διασκέδαση το προηγούμενο βράδυ, αλλά τους πήρε το πρωί.
Κούνησε το κεφάλι της η κυρία Πόπη. Την είδαν τα παιδιά.
– Καλημέρα κυρία Πόπη.
– Καλημέρα μάνα.
– Τι να πω παιδί μου… Τι ώρα είναι αυτή;
Γελούσαν τα μεθυσμένα παιδιά, ήταν σε καλή διάθεση, είχαν κέφια.
– Ξέρετε το ρεζίλι σας και γελάτε; Το τραγουδάτε κιόλας να τ’ ακούσει ο κόσμος όλος…
Τα παιδιά τότε γέλασαν ακόμα περισσότερο με την αγράμματη αγρότισσα που πρόσεξε τι τραγούδι έλεγαν… Κι άρχισαν πάλι να τραγουδούν τους στίχους: “Του κόσμου το περίγελο χαράματα περνάει…”.
Κι αυτή… τάχα τα μάλωνε, τάχα τα διάταζε:
– Πάλι καλά που έχετε επίγνωση τι περίγελο γίνατε… Πηγαίνετε να κοιμηθείτε τώρα και μη μεθάτε για να μη γίνεστε περίγελο του κόσμου…
Σα να ήξερε στο πετσί της τι έκαναν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες…
