Γράφει ο Αριστείδης Μπαρχαμπάς
Προς τις εκλογές 15 Ιανουαρίου
«Το συμφέρον, ο δόλος η προσποίηση
για νομιμότητα και ευταξία,
συνδέουν όλους όσους συνταιριάζονται
για την εξουσία»
Ζαν Ζακ Ρουσσώ
Έρχεται η Αριστερά
«Την Κυριακή που θα αρθεί η Ελπίδα, μαζί με την Πείρα και την
Απελπισία, πρέπει να κουβεντιάσουνε, για να γνωρίσουνε τι
ζήσαμε, που βρισκόμαστε και που πάμε. Γιατί η Ελπίδα πάντα
Φουσκώνει τα μυαλά της επιθυμίας»
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Η Αξία τη ς σκέψης χρειάζονταν
την δύναμη της θέλησης να γίνει πράξη»
Επί Τέλους
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
«Δεν ήξεραν ότι ήταν αδύνατον επομένως το έκαναν»
(Μ Τουαίν)
Στη Λευτεριά της μεταπολίτευσης, σε μια κοινωνία που υπόφερε από τον πληθωρισμό της ατομικής αυτοβελτίωσης, και την υπεροψία του πολιτικού σατραπισμού, ο ανανεωτικός σπόρος της αριστεράς έχοντας ως Κριό την ηθική της ευθύνης και της πεποίθησης, κατάφερε να ανατρέψει την κοινωνική παθητικότητα που χαρακτήριζε την ελληνική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα, ρυτίδες ανησυχίας να ντύσουν τις καθεστωτικές εκφράσεις. Κατέστησε δε την Δημοκρατία μας Λεχώνα και στις 15 του Γενάρη, για πρώτη φορά στην ιστορία μας τεκνοποίησε το πρωτοτόκι της συνασπισμένης ανανεωτικής (ριζοσπαστικής) αριστεράς και ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση.
Όμως, η πολιτική καθεστωτική συγγένεια των πράσινων και βένετων θεωρούσε ανέκαθεν, ιδιοκτησία τους τη χώρα. Έτσι κυβερνομανούσε σε σκιές ανθρώπων, που εξαργύρωναν την αξιοπρέπειά τους, με κομψές φράσεις και κηδείες νοημάτων. Επί επτάμηνο αγωνίζονταν να κάνουν το μνημόσυνο των ιδεών της και της πολιτικής ηθικής της. Έχοντας δε την αρωγή κάθε καιροσκόπου, κάθε νταβατζή της εξουσίας κι εκπορνευτεί της ανέχειας του λαού, τα στίγματα αυτά της πολιτικής ηθικής, μας παρουσιάζονται σήμερα σαν διαφημιστές της πολιτικοοικονομικής ανόρθωσης. Αυτοί, που προκειμένου να γίνουν τα νέα τζάκια με τον ατομικό τους πλουτισμό δημιούργησαν την δημόσια φτώχεια. Τα καρκινώματα αυτά της πολιτικής, χρόνια τώρα, ειρωνεύονταν την ιδεολογική προσπάθεια του λαού γι ’ανάταση ζωής. Αναπάντεχος δε σύμμαχος στ’ άνομα κελεύσματα τους, στάθηκε ο θρίαμβος της πολυφωνίας των εσωκομματικών – τάσεων – που η μεγαλύτερη, μα μειοψηφική, ήταν η (αριστερή Πλατφόρμα) που όμως είναι αρνητικό φαινόμενο στην ηθική της πεποίθησης της! Αποτέλεσμα, οι ξεπερασμένες ιδέες της, να βρικολακιάσουν άσχημα κατά πως έλεγε ο Άγγελος Ελεφάντης και μια ακόμη διάσπαση στον ανανεωτικό χώρο της αριστεράς να οφείλεται σε διαστραυλώσεις ορθόδοξων διδαχών, που παράταιρα καλλιεργούνταν σε ανανεωτικά χωράφια. Αποτέλεσμα; Τον διχασμό ν’ αποκαλούν Ενότητα!
Η ΛΑ.ΕΝ
«Από την Σπίθα αυτή θα βγει μια φλόγα»
(Πούσκιν)
Όταν διάβασα τον τίτλο της ηλεκτρονικής σελίδας ΙΣΚΡΑ, (Σπίθα) κατ’ εμάς της Λ.Α.Ε.Ν. και όχι ΛΑΕ, μελαγχόλησα για την ιεροσυλία κι ένας ψυχρός δισταγμός, πάγωσε την ορμέμφυτη επιθυμία μου γι’ αντίδραση. Γνωρίζοντας όμως, ότι η ελπίδα πάντα φουσκώνει τα μυαλά της επιθυμίας μας, μα και που πάντα αποπλανάτε, διαπίστωσα ότι η προπαγάνδα της συγκίνησης, ξευτελίζει την ηθική της συνείδησης και μπουχτισμένος από την εκφορά δήθεν ουμανιστικών αξιών, για ιδεώδη επιθυμητά και άλλα ονειρικά και ονειρεμένα, γεμάτος απογοήτευση κι ερωτηματικά, ξαναδιάβασα τον δημιουργό της εφημερίδος Ισκρα (Ο Λένιν, με τα ίδια του τα λόγια) και περιληπτικά κατέγραψα ορισμένες απόψεις του, τόσο επίκαιρες για την ΛΑΕΝ, που βγήκε από το στομάχι κι όχι τα σπλάχνα της ανανεωτικής αριστεράς!
Έγραψε για την εφημερίδα που βγήκε στο Μόναχο το 1900 «Η Επαναστατική εφημερίδα, ΙΣΚΡΑ θ’ αποτελέσει αποφασιστικό βήμα, για να ξεπεραστεί ο κατακερματισμός του εργατικού Κινήματος».
Στο Ένατο δε συνέδριο των Μπολσεβίκων έλεγε: «Η αντιπολίτευση μέσα στο κόμμα, έχει εξαιρετικά υγιείς επιδιώξεις, τάσεις και πρόγραμμα».
Όμως στο Δέκατο συνέδριο το Μάρτη του1921,απαγόρευσε τον σχηματισμό φατριών και ομάδων με δικές τους θέσεις (ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ) μέσα στο κόμμα λέγοντας.
«Είμαι δημοκράτης, γιατί υπολογίζω στη πράξη τα συμφέροντα της πλειοψηφίας κι όχι της μειοψηφίας. Το να αρνιέσαι κατ’ αρχή τους συμβιβασμούς, (ειρωνεύονταν την δήλωσή των Μπλαγκιστών) κανένας συμβιβασμός. Αυτό δεν είναι παρά μόνο λόγια γιατί οι συμβιβασμοί που συχνά επιβάλλονται αναπόφευχτα από τις περιστάσεις, είναι παράλογο ν’ αρνηθείς μια για πάντα, να εισπράξεις κατά δόσεις όσα σου χρωστάνε. Το ν’ αρνιέσαι είναι παιδαριωδία, που δύσκολα θα τη πάρουν σοβαρά. Είναι επαναστατική Λογοκοπία, είναι επανάληψη συνθημάτων, χωρίς να παίρνονται υπ’ όψιν οι αντικειμενικές συνθήκες. Συνθήματα υπέροχα, ενθουσιαστικά, μεθυστικά μα αστήριχτα. Να η ουσία της επαναστατικής Λογοκοπίας».
Για το φαινόμενο δε αυτό έγραψε σε τόνο οξύ.
Η ΨΩΡΑ
«Βασανιστική αρρώστια ή ψώρα κι όταν πιάνει τους ανθρώπους, η ψώρα της επαναστατικής λογοκοπίας, τότε και μόνο το θέαμα αυτής της αρρώστιας σου προξενεί αφόρητα βάσανα.
Αλήθειες απλές, καθαρές, κατανοητές, ολοφάνερες για κάθε εκπρόσωπο εργαζομένων μαζών, αλήθειες που φαίνονται αναμφισβήτητες, διαστρεβλώνονται από εκείνους που έχουν προσβληθεί από το είδος της ψώρας πού εξετάζουμε. Συχνά η διαστρέβλωση αυτή προέρχεται από τα πιο καλά τα πιο ευγενικά και τα πιο υψηλά κίνητρα, απλώς και μόνο επειδή δεν έχουν καλοχωνέψει ορισμένες θεωρητικές αλήθειες, ή τις επαναλαμβάνουν αδέξια σαν μικρά παιδιά ή παπαγαλίστικα σαν μαθητούδια, όχι εκεί πού χρειάζεται (δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, όπως λέμε, που ταιριάζει το κάθε τι)/απ’ αυτό όμως η ψώρα δεν παύει να είναι άσχημη ψώρα» (Λένιν).
Μετά τα παραπάνω, αναδεικνύεται ότι το καλύτερο οδόφραγμα στην παραπολιτική θεωρία, είναι τα διαβασμένα βιβλία. Ένιωσα ότι τα γραφόμενα στην Ίσκρα της ΛΑΕΝ είναι ένας οίστρος επαναστατικής αδημονίας, ένας συναισθηματισμός, που στην πολιτική είναι χρήσιμο μεν εργαλείο, συγκινεί και κινητοποιεί, αλλά αχρηστεύεται όταν δεν συνοδεύεται από ευθύνη. Είναι ένας σκέτος εγκωμιασμός ενστίκτων και μιας βαθιάς πεποίθησης ενάντια στην ορθολογική σκέψη. Θνήσκοντας αλαλαγμοί οι δηλώσεις τους που κορακίζοντε χωρίς ανάπαυλα δυστυχώς, ενώ ο Μπέρτολ Μπρεχτ, μας λέει με νόημα ότι «Δεν πρέπει να σκύβεις στους ισχυρούς, δεν πρέπει να εξαπατάς τους αδύναμους, μα είναι φυσικά πολύ δύσκολο να μην σκύβεις στους ισχυρούς και είναι πολύ κερδοφόρο να εξαπατάς τους αδύναμους».
Η ηθική της πεποίθησης λοιπόν, κόντρα στη ηθική της ευθύνης με αποτέλεσμα όταν οι κοινωνικές ομάδες (συνιστώσες) έγιναν τύποι σάρκα μία με τον συνασπισμό της ανανεωτικής αριστεράς μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ, απεδείχθη ότι ήταν όμιλοι καιροσκόπων, όπου, μετά την τύποι ένωση των ιδεών τους, προέκυψε το χάσμα των ανθρώπων.
Στις 15 του Γενάρη που σηκωθήκαμε για πρώτη φορά ορθοί, «Δεν είχαμε σιγουρέψει ούτε μία ώρα μέλλοντος» κατά την άποψη ενός συντρόφου, όταν τα πολιτικά ρετάλια της μεταπολίτευσης, επεδίωκαν ξεδιάντροπα τον αναδασμό της πολιτικής γης, με την μπαρούφα του Βενιζέλου και την απειλή του ακροδεξιού Βορίδη ότι. «Δεν θ’ αφήσουμε τη χώρα να παραδοθεί στην Αριστερά, ότι κι αν χρειαστεί να κάνουμε. Πρέπει να υπερασπιστούμε αυτό πού υπερασπίστηκαν με τα όπλα οι παππούδες μας».
Όπως άλλωστε και ο μεταπολιτευτικός κομμουνιστής Νίκος Μπίστης, που είπε ότι «Ένα τέτοιο σενάριο πρέπει ν’ αποτραπεί, γιατί η επικράτηση του Σύριζα, θ’ αποτελούσε Τράνζιτο για την Χρυσή Αυγή/ (4 12 εφ Συντακτών). Λοιπόν;
Η εσωκομματική αντιπολίτευση της (Αριστερής Πλατφόρμας) διαστρεύλωσε την έννοια της Λενιστικής άποψης. Με χλωμή σαφήνεια διατύπωνε τον διαχωρισμό γεγονότων και μύθων αν και ήταν δίκαια η πρότασή της. Με την επαναστατική της λογοκοπία βρέθηκε αρωγός των καθεστωτικών από άλλο μετερίζι. Πασιφανές πια ότι πάνω στις διχόνοιες της αριστεράς έχτιζαν ανέκαθεν την πολιτική τους οι κάπηλοι των λαϊκών προσδοκιών. Όταν λοιπόν η ηθική της πεποίθησης παραβίασε τις θύρες της λογικής, τότε τα χείλη βουβάθηκαν και η Σιωπή έγινε η Αυλαία μεταξύ κενότητας και σημαντικού. Έτσι στις 20 του Σεπτέμβρη η πλειοψηφία του Λαού μακριά από ιδεολογικούς φανατισμούς, αποφάσισε να μη ξαναζήσει γονατιστή, δεν οχυρώθηκε στη θεωρία, αλλά πήρε το ρίσκο εμπλεκόμενη στην κοινωνική πράξη. Γι’ αυτούς οι ιδέες χωρίς ανθρώπους είναι απλώς παραμυθία, (ορά ΛΑΕΝ 2,5%) είναι όλα τυλιγμένα με μια μυθική αύρα και το αποτέλεσμα δικαίωσε την ηθική της ευθύνης. Όμως η ελοχεύουσα μελαγχολία της ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι ένα τεκμήριο πόνου και θλίψης. Χάριν λοιπόν των ανωτέρω συνθημάτων και της άρνησης στην απόφαση της πλειοψηφίας, εκ μέρους της μειοψηφίας έφυγε λαβωμένο το καλοκαίρι του 2015 με τις πληγές του λαού της Αριστεράς στο σώμα του και τον πικρόχολο ψιθυρισμό του…
«Και ύστερα από τόσα φώτα / να ’μαι ξανά μωρός σαν πρώτα»
(Γκαίτε)
«Η Φωσφορίζουσα προσδοκία σου γκρεμίστηκε, από την ανάγκη αισιόδοξων αποδείξεων και στο πρόσωπό σου κατοίκησε η μελαγχολία». Γιατί;
« Η Αριστερά, δεν είναι πολιτικό άθροισμα, αλλά ηθικό γινόμενο και γι’ αυτό διαφέρουμε». Νικ. Σεβαστάκης
Αρ. Μπαρχαμπάς
