ΑΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΟΥΜΕ τα μεγάλα θέματα. Όταν τα βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι, αδικούμε την ευφυία μας. Θολώνουμε τα νερά. Παρεμποδίζουμε την αποκάλυψη της αλήθειας.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ, πρέπει να βάλουμε τις ευθύνες που έχουν οι πολιτικοί και οι πολίτες για την διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο της μεταπολίτευσης.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, πρέπει να βάλουμε τις ευθύνες (άλλοι λένε τις σκοπιμότητες) των Διεθνών Τραπεζικών ή άλλων συμφερόντων που «έχουν βάλει στο μάτι» την Ελλάδα.
ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ αθροίζονται στο τέλος οι δύο αυτές ενότητες των θεμάτων, δεν παύουν να έχουν μια αυτόνομη διάσταση, η οποία πρέπει να εξετάζεται χωριστά. Είναι μεθοδολογικό ζήτημα.
ΔΙΟΤΙ η συνωμοσιολογική αντίληψη που συνοδεύει την κρίση μας για τα συμφέροντα των ξένων, μεταφέρεται στην πολιτική αντίληψη που συνοδεύει την κρίση μας για την οικονομική ακαταστασία της Ελλάδας.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ… χάνουμε το μπούσουλα! Παραβλέπουμε την ευθύνη του πολίτη στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού ή στην ανάδειξη του πολιτικού προσωπικού που κυβερνά τη χώρα.
ΚΥΡΙΩΣ όμως επιβραδύνουμε (αν δεν ακυρώνουμε) την εξεύρεση της λύσης σε πρακτικά θέματα που αφορούν την καθημερινή μας ζωή.
