Τα εγκαίνια θα γίνουν την Παρασκευή, 3 Μαΐου
Την ζωγραφική δημιουργία του Δημήτρη Παπατρέχα, υπό τον τίτλο “Επισκέπτες” φιλοξενεί η Κοιν.Σ.Επ. “Ταξιδεύουσα”, στην οδό Γρίβα 2. Τα εγκαίνια θα γίνουν την Παρασκευή, 3 Μαΐου. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι το Σάββατο, 18 Μαΐου. Ωράριο: Δευτέρα έως Σάββατο 10:30 – 14:00 και 19:00 – 21:30.
Στο σημείωμά του ο Αγρινιώτης ζωγράφος λέει:
“Με τους ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ πραγματοποιώ μια παλιά μου φιλοδοξία και επιθυμία. Να εικονογραφήσω ένα «θέμα» με αφετηρία την κοινή μας τοπική και ιστορική μνήμη. Έρχονται στα χέρια μου τα χαρτόκουτα συσκευασίας τσιγάρων με την ονομασία του τόπου μου. Ο δρόμος ήταν ανοιχτός. Ένας δρόμος χωρίς εξωραισμούς, φολκλόρ και εσωστρέφεια, νέος δρόμος, ο δρόμος της εξόδου. Ανατροπή. Άνθρωποι που αγωνίστηκαν για το καλύτερο αύριο με τίμημα την ίδια τους τη ζωή. Πρόσωπα που ξεπέρασαν τον θεσμικό και ταξικό τους ρόλο, πρόσωπα που ποτέ η βιομηχανία δεν θα χρησιμοποιούσε για να «στολίσει» τα προϊόντα της, και εμφανίζονται στο προσωπικό μου face box. Βασιλική Γεωργατζέλη, Μήτσος Βλάχος, Πάνος Σούλος, Παπα – Αποστόλης Φαφούτης, Κώστας Χατζόπουλος. Μια προγονική παρακαταθήκη που μας λέει ότι ο νέος δρόμος γίνεται μόνο προχωρώντας.”
ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ
Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος
Βλέπω τα χαρτόκουτα του Παπατρέχα. Το στρώμα που υπάρχει κάτω από την επιφάνεια. Νιώθω αυτή την άμεση αίσθηση εικαστικής ειρωνείας. Τα μολύβια και τα κοπίδια, που έρχονται ως χειρουργικά εργαλεία, για να αφαιρέσουν προσθέτοντας και να προσθέσουν αφαιρώντας. Για να ανοίξουν θαρραλέους δρόμους, έξω από την επιφάνεια προβολής των νοημάτων αλλά μέσα σ’ ένα πλαίσιο σκληρής εικαστικής ακεραιότητας. Εδώ, ο κατασκευαστής των μορφών συνδιαλέγεται με το ρομαντισμό των γραφικών τεχνών, φανερώνοντας την προθυμία του να αποδεχθεί το υλικό που χρησιμοποιεί αντικειμενικά. Η επιφάνεια του υλικού στα χέρια του γίνεται ο τόπος συνάντησης προσώπων που η επιρροή τους στην ανθρώπινη περιπέτεια έχει πια παγκόσμια εμβέλεια. Εδώ, λειτουργεί η αντίστιξη της καλλιτεχνικής πράξης απέναντι στα εύθραυστα χρυσωμένα μπισκότα των εικόνων που ρέουν γύρω μας. Ο Παπατρέχας μας παρασύρει σ’ ένα παιχνίδι επαφών και εκκρεμοτήτων. Η διάνοιξη των δρόμων που βλέπουν στο μέλλον περιφρουρείται από τους οπλισμένους αγγέλους της κοινής μας μοίρας. Ο Παπατρέχας δείχνει να πιστεύει στην θαυματουργή ισχύ της μνήμης και στην ηθική δύναμή της. Επιλέγει για να μας δείξει πρόσωπα που δεν παραδόθηκαν στις έριδές τους και στις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Πρόσωπα που δεν βούλιαξαν στη συνήθεια και στο έτσι τα βρήκαμε. Πρόσωπα που θα μπορούσαν να είναι η μαγιά σε ένα εικονοστάσι ανωνύμων αγίων, όπου η αγιότητα δεν είναι μόνωση και προσευχή, αλλά αγώνας και μόνο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο. Μέσα στο αλισβερίσι της δικτύωσης, όπου εμείς, τα ελεεινά μα και υπέροχα πλάσματα, αρνούμαστε να απεκδυθούμε τα μαραμένα στέμματά μας, ο Παπατρέχας μας δείχνει το δρόμο προς την έξοδο. Μας δείχνει τους επισκέπτες προγόνους μας, όχι με πατριωτική έπαρση για τις ψόφιες αξίες, αλλά ούτε και με το δόλο της απαστράπτουσας αστικής παρακμής. Κάτω απ’ τα συντρίμμια των γκρεμισμένων ειδώλων και του σκληρού χαρτιού όπου η βιομηχανία αμπαλάρει τους κατασκευασμένους της παραδείσους οι καλλιτέχνες συνιστούν τη μαχητική δρώσα πλειονότητα του καιρού μας. Όσο κι αν η πολιτική ορθότητα επιτάσσει την ήπια προσαρμογή στη θλιβερή λογική του ανταγωνισμού, υποβιβάζοντας τη ζωή σε μια αδιάκοπη μάχη για το χρήμα, τόσο η ανάγκη για αλήθεια και δικαιοσύνη θα επωάζεται στο μικρόκοσμο της κάθε κοινωνίας. Ένας καπνεργάτης. Μια καπνεργάτρια. Ένας λαϊκός παπάς. Ένας διανοούμενος. Μια εποχή. Ένας ολόκληρος κόσμος που ο Παπατρέχας επαναφέρει στο οπτικό μας πεδίο. Ανοιχτοί δρόμοι, όχι με κατεύθυνση μιαν αόριστη ουτοπία, αλλά με κατεύθυνση τον Άλλο, τον διαφορετικό. Τον ξένο που δεν είναι ξένος και τις πολιτείες που δεν βρίσκονται αλλού, αλλά εδώ. Σήμερα που ξαναπερνάμε τη φάση της έξαρσης του στοιχείου της εθνικής υπερηφάνειας ο Παπατρέχας τείνει να υπονοήσει ότι ακόμα και βυθισμένος σε τοπικά θέματα επιστρέφει στην πραγματικότητα, αποφεύγοντας την παγίδα ενός μουχλιασμένου ιδιώματος. Επιμένει να δίνει σχήμα στον κόσμο, με τα ερείπια των άστρων που ξεφύτρωσαν κάποτε μες απ’ τις ματωμένες λειτουργιές του πολέμου.
