Θα σου πω από τώρα τι δεν αντέχω, αγέννητε εγγονέ μου! Έχω το λόγο μου που θα κάνω αυτό το άλμα στο χρόνο και θα το καταλάβεις αμέσως. Άκου:
Δεν αντέχω τον κάτοχο της μοναδικής αλήθειας. Με τρελαίνει ο συνομιλητής που τα ξέρει όλα καλύτερα από μένα και από τον καθένα. Κι επειδή δεν ξέρω αν θα γίνεις αστροφυσικός ή αγρότης, θα το κάνω λιανά για να το καταλάβεις σίγουρα: Δεν αντέχω αυτόν που έχει όλα τα δίκια με το μέρος του. Δεν αντέχω το Ρωμιό που τα ξέρει όλα κι έχει έτοιμη τη λύση ακόμα και για το πώς μπορεί να πάει ο άνθρωπος στον Άρη.
Στην αρχή, εγγονέ μου, έκανα το λάθος ν’ αναπληρώνω την ανισορροπία στο διάλογο υποχωρώντας στο μέγιστο βαθμό, αφήνοντας χώρο στον όγκο του Ρωμιού. Αντί όμως να βρίσκω την ησυχία μου, βρισκόμουν συνεχώς μπροστά σε μια νέα και ακόμα πιο οδυνηρή πραγματικότητα για μένα: Οι πολλοί γύρω μου έλεγαν ότι είμαι ευαίσθητος, δεν άργησαν να βγάλουν το συμπέρασμα ότι είμαι κι ευάλωτος. Είχε δε συμβεί ανεπαισθήτως, δεν είχα πάρει χαμπάρι τη διαδικασία… Κι όσο νόμιζαν ότι είμαι αδύναμος, τόσο πιο πολύ ορμούσαν…
Ήταν η εποχή που δεν καταλάβαινα γιατί προκαλώ επιθετικότητα με την… πραότητα! Ούτε γιατί προκαλώ έχθρα με τη μετριοπάθεια. Μέχρι τότε που έγινε ένα κρακ. Ήταν μια μέρα που στο κοτέτσι της μάνας μου στο χωριό είδα τις κότες να ρίχνονται με μανία σ’ ένα πληγωμένο κοτόπουλο. Τότε κατάλαβα: Οι Ρωμιοί είναι πρωτόγονοι. Λειτουργούν με το ένστικτο. Κι εγώ είχα κάνει το λάθος να λειτουργώ με το Λόγο. Δηλαδή με τη Λογική.
Τρόμαξα.
Ένοιωσα ότι δεν ανήκα πουθενά. Ούτε στην οικογένεια που με γέννησε, ούτε στην παρέα των φίλων που αγαπούσα, ούτε στο κόμμα που ψήφισα, ούτε στη θρησκεία που μου φύτεψαν στο μυαλό, ούτε καν στη χώρα που με ενέγραψαν ως υπήκοο. Τρόμαξα και μ’ αυτό! Ακούς εκεί, ακόμα σήμερα… η ταυτότητά μου να είναι… αστυνομική… και ν’ αναγράφει “υπηκοότης: Ελληνική”… Από πού κι ως πού η ταυτότητά μου είναι αστυνομική και δεν είναι πολιτική; Γιατί δεν ενοχλεί κανέναν αυτή η διαφορά; Από πού κι ως πού αναγράφει “υπηκοότης”; Δηλαδή… Τίνος είμαι υπήκοος και δεν το ξέρω; Μου άρεσε να λέω “είμαι πολίτης”, ότι δεν ανήκω σε κανέναν βασιλιά, σε κανέναν δικτάτορα, σε κανένα κόμμα, σε καμία θρησκεία, ούτε καν στον πατέρα μου και τη μάνα μου (ίσως ν’ ανήκω στον παππούλη μου και τη βάβα μου που με μεγάλωσαν, όχι όμως σε άλλον) σε κανέναν γαμώ τα μπρίκια μου…
Κι ύστερα κατάλαβα ότι οι άνθρωποι γύρω μου, οι συμπολίτες, δεν θέλουν μόνο ν’ ανήκουν κάπου, όπως λένε οι ψυχολόγοι. Δεν θέλουν απλώς να είναι υπήκοοι οι ίδιοι. Δεν τους αρκεί! Θέλουν ν’ ανήκω κάπου κι εγώ. Εσύ. Δεν σε αναγνωρίζουν, αν αποφασίσεις να “σπάσεις το ρόδι” και να πεις “εγώ δεν θέλω ν’ ανήκω σε κανέναν και πουθενά”. Ξέχνα το. Και να το πεις, δεν σε πιστεύουν. Και να το κάνεις, δεν το βλέπουν… Ξέρεις βέβαια το γνωστό: “Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις”. Ε, λοιπόν, στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει. Είναι η μόνη περίπτωση που δεν ισχύει. Κάποιος αφανής, προφανώς ψηλά, ίσως ο Θεός, δηλαδή ο Θεός τους, το κράτησε για τον εαυτό Του κι έβαλε τους υπηκόους Του να το κάνουν για χάρη Του και σε σένα. Λοιπόν, για το πού ανήκεις, το δηλώνουν αυτοί, ΟΧΙ εσύ. Κολλάνε την ετικέτα στο κούτελο και πάει… Σου δίνουν το όνομα που θέλουν. Σε καταχωρούν στην κοινωνική τάξη που θέλουν. Σου δίνουν και τον κοινωνικό ρόλο που θέλουν. Ε, μετά φτάνουμε… στην αλήθεια! Ότι δηλαδή… “στην Ελλάδα είσαι ό,τι σε δηλώσουν”.
