Καταγραφή εξάπλωσης και αξιολόγηση κατάστασης διατήρησης της κρασπεδωτής χελώνας στο Εθνικό Πάρκο Λιμνοθαλασσών από τον ΦΔΛΜ
Σε καταγραφή εξάπλωσης και αξιολόγηση κατάστασης διατήρησης της κρασπεδωτής χελώνας στο Εθνικό Πάρκο Λιμνοθαλασσών έχει προχωρήσει από την αρχή της άνοιξης ο Φορέας Διαχείρισης Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου-Ακαρνανικών Ορέων (ΦΔΛΜ) ως αρμόδιος για την διατήρηση και προστασία των ενδιαιτημάτων, την ανάδειξη και την διαχείριση της προστατευόμενης περιοχής στα πλαίσια του Επιχειρησιακού Προγράμματος ΥΜΕΠΕΡΑΑ (Υποδομές Μεταφορών, Περιβάλλον και Αειφόρος Ανάπτυξη).
Ο Φορέας, μετά από ερευνητική δράση για εντοπισμό, καταγραφή και μαρκάρισμα της κρασπεδωτής χελώνας και με σκοπό την εκτίμηση της πληθυσμιακής κατάστασης του είδους στο Εθνικό Πάρκο, κατέγραψε δύο είδη χερσαίων χελωνών στο Εθνικό Πάρκο Λιμνοθαλασσών: Τη μεσογειακή (Testudo hermanni) και τη κρασπεδωτή χελώνα (Testudo marginata). Στην δυτική Αιτωλοακαρνανία, τα δύο είδη συνήθως καταλαμβάνουν παρόμοιους βιοτόπους, όπου σε ορισμένα σημεία της περιοχής μπορεί κανείς αν είναι τυχερός να τις παρατηρήσει ακόμη και μαζί.
Η κρασπεδωτή ή βουνίσια χελώνα, όπως την αποκαλούν οι κάτοικοι της Αιτωλοακαρνανίας, είναι το πιο μεγαλόσωμο είδος χερσόβιας χελώνας σε Ελλάδα και Ευρώπη. Θεωρείται χαρακτηριστικό Ελληνικό είδος της ερπετοπανίδας με οριακούς πληθυσμούς στην νότια Αλβανία και για τον λόγο αυτό χαρακτηρίζεται ως ενδημικό. Δηλαδή δε συναντάται πουθενά αλλού στον κόσμο, παρά μόνο στην χώρα μας.
Στο εύρος διανομής της εμφανίζει αρκετά αραιωμένους πληθυσμούς, όπου συνήθως βρίσκονται σε δύσβατα σημεία απ’ το ύψος της θάλασσας μέχρι τα 800 μέτρα. Κινδυνεύει απ’ τον κατακερματισμό των βιοτόπων, την παράνομη συλλογή προς εμπόριο (υπερσυλλογή), τη θανάτωση από αυτοκίνητα κτλ.
Στο Εθνικό Πάρκο, το όμορφο αυτό ερπετό βρίσκει καταφύγιο στις απομονωμένες πετρώδεις λοφώδεις περιοχές, τα αμμοθινικά και τα μεσογειακά αλίπεδα που εκτείνονται περιμετρικά των υγροτοπικών οικοσυστημάτων των λιμνοθαλασσών. Το είδος παρουσιάζει επίσης έντονη πυκνότητα, αποκαλύπτοντας την υψηλή οικολογική σημασία της προστατευόμενης περιοχής, αλλά και την ανάγκη μέτρων διατήρησης και προστασίας του είδους που απαιτούνται.
