Μπήκε η λέξη «καταστροφή» στις λέξεις μας. Δεν την θυμόμαστε παλιά. Δεν ήταν ενδεχόμενο. Την ακούγαμε στις ειδήσεις. Το τάδε κράτος πλημμύρες, τυφώνες, σεισμοί, θεομηνίες. Αλλά ήταν μακριά.
Πρώτοι βγαίναμε σε φιλανθρωπία οι Έλληνες. Το είχαμε και καμάρι για την πνευματική μας ανωτερότητα. Την οποία, περιέργως, την χάσαμε όταν πάθαμε εμείς ζημιά. Γεμίσαμε εξαλλοσύνες και νεοναζί. Τελείωσαν τα δανεικά και ξεσκεπαστήκαμε.
Εκπαίδευση όπως στην Αρχαιοελληνική αγορά: Οι μαθητές στις καφετέριες.
Είχαμε κι εμείς τα φρεάτια που βούλωναν, τα δάση που καίγονταν. Ασταμάτητα. Με ρυθμό πιο σταθερό από οτιδήποτε. Έπεφτε λίγο χρήμα – επί Καραμανλή μάλιστα τυφλά – και το βουλώναμε. Η καταστροφή δεν προβλημάτιζε, ήταν αλλού.
Δεν λέγαμε αλήθεια. Βλέπαμε μια αρρώστια με τα συμπτώματά της και κάναμε πως δεν βλέπαμε. Δεν κινητοποιηθήκαμε ποτέ για πρόοδο αλλά για την πάρτη μας. Δεν ζητήσαμε λιγότερες καταπατήσεις, καλύτερες συγκοινωνίες, δρόμους σωστούς, καλύτερους οδηγούς πάνω τους, έλεγχο στη μέθη, καλύτερη επαρχία, καλύτερη διανομή πληθυσμού, παραγωγή σε σύγχρονα πλαίσια, σωστή φορολογία, δωρεάν και καλή παιδεία. Μπαταρισμένοι τομείς, κουτσή εκπαίδευση.
Ένας καπνιστής η χώρα που χορεύει, με τα κιλά του και το τσιγάρο στο στόμα, ζεμπεκιές. Και… πάρ’ τον κάτω. Μετά του τα κόβει ο γιατρός όλα απότομα. Θα σπάσει το νοσοκομείο μέσα στα νεύρα του αλλά η υγεία του δε θα επανέλθει έτσι.
Ποιος έφταιξε; Η μάνα του ασθενή; Οι φίλοι τον πήραν στο λαιμό τους; Οι κακές παρέες; Η αμορφωσιά; Ο δάσκαλος;
ΘΑ το βρούμε. Εδώ βρίσκουμε ακόμα τι έγινε στον εμφύλιο. Δεν ξέρουμε καλά Ιστορία. Γιατί σπουδάσαμε πολύ Φαντασία.
Η καταστροφή μπήκε στο λεξιλόγιο της ανέμελης γενιάς. Το ενδεχόμενο να τα χάσεις όλα.
Έχουμε ακόμα τα πράγματα της προηγούμενης εποχής. Αναμνηστικά μια ατέρμονης προσδοκίας της επιτυχίας. Καλή τηλεόραση, κινητό με τα πάντα, ρούχα, αυτοκίνητα μερικοί ακόμα. Το σπίτι. Φωτογραφίες από ακριβούς γάμους. Από βαφτίσια με πρωτότυπα ονόματα. Από ταξίδια, διακοπές. Όλα θα πήγαιναν καλά.
Επιτέλους όμως μάθαμε ότι δεν πηγαίνουν πάντα καλά όλα. Από αυτή την άποψη τουλάχιστον θα είμαστε μια χρήσιμη γενιά για τις επόμενες που τις πήραμε στο λαιμό μας.
Τουλάχιστον θα μπορούμε να τους μάθουμε την «καταστροφή».
