Αήττητος παρέμεινε για έβδομη συνεχόμενη αγωνιστική στο πρωτάθλημα της Superleague ο Παναιτωλικός, μετά και την ισοπαλία του (1-1) στο Περιστέρι. Τα «καναρίνια» παίζοντας πιο αμυντικά από οποιονδήποτε άλλο φετινό τους αγώνα, απέσπασαν έναν πολύτιμο εκτός έδρας βαθμό, απέναντι σε μία απ’ τις καλύτερες ομάδες της κατηγορίας. Παρόλα αυτά, προβλημάτισαν με την εμφάνισή τους στο δεύτερο ημίχρονο.
Είναι γεγονός πως έκαναν ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο, παρά το ότι βρέθηκαν πίσω στο σκορ. Ανέβηκαν αρκετά μετά την επίτευξη του τέρματος του Ατρόμητου και πάλεψαν για την ισοφάριση, κάτι που πέτυχαν πέντε λεπτά αργότερα με τον Ανρί Καμαρά. Το πάθος και η τακτική δεν έλλειψε από τους παίκτες του Μάκη Χάβου που πήραν άριστα σε αυτό το κομμάτι, ενώ ανασταλτικά ήταν επίσης εξαιρετικοί και στο δεύτερο ημίχρονο, παρά τις φάσεις που κατάφερε να δημιουργήσει ο αντίπαλος. Άλλωστε, ο Ατρόμητος είναι μία από τις πιο επιθετικές ομάδες της κατηγορίας.
Αυτό που προβλημάτισε όμως ήταν ο τρόπος ανάπτυξης του Παναιτωλικού, ένας τρόπος ανάπτυξης που σχεδόν είχαμε ξεχάσει από την άφιξη του Χάβου και σπάνια βλέπουμε πλέον από τον «Τίτορμο». Αν εξαιρέσουμε τη φάση του γκολ, είναι πολύ λίγες οι φάσεις που είδαμε τους ποδοσφαιριστές να βάζουν τη μπάλα κάτω και να προσπαθούν να βρουν κάποιο συμπαίκτη μπροστά τους παρά πίσω τους, ενώ η γιόμα είχε την «τιμητική» της με τον Κούσα κυρίως να ψάχνει είτε τον Μπακάκη είτε τον Καμαρά με βαθιές μπαλιές στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας.
Δεν υπήρχε συνδετικός κρίκος μεταξύ άμυνας και επίθεσης, με τον Γοδόι να δείχνει καλύτερος σε σχέση με άλλα παιχνίδια, αλλά να μην εντυπωσιάζει. Τον Σφακιανάκη να τα δίνει όλα απέναντι στην παλιά του ομάδα και να κάνει καλό παιχνίδι, χωρίς όμως να μπορεί να δημιουργήσει και τον Τζούνιορ να είναι ο μόνος από τους τρεις του κέντρου που έδειξε ότι μπορούσε να προσφέρει λίγο περισσότερο στο δημιουργικό κομμάτι. Ούτε αυτός όμως μπορούσε να κουβαλήσει την μπάλα μπροστά και εδώ που τα λέμε, δεν είναι και αυτή η δουλειά του.
Με λίγα λόγια, για ακόμη μία φορά φάνηκε πως από τον φετινό Παναιτωλικό δεν λείπει το πάθος ούτε η τακτική, δεν λείπει το πλάνο ούτε η όρεξη για διάκριση… Αυτό που του λείπει είναι να αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση εκτός έδρας. Άλλωστε το έχει αποδείξει και στα εντός ότι ΜΠΟΡΕΙ να παίξει πιο επιθετικά αν το θελήσει. Ο τρόπος που αγωνίστηκε απέναντι στον Ατρόμητο κυρίως το δεύτερο ημίχρονο ήταν ένα πολύ μεγάλο ρίσκο και ευτυχώς που του βγήκε. Όχι όμως μόνο λόγω της καλής αμυντικής του λειτουργίας, αλλά και της καλής του τύχης…
