Η Σπυριδούλα και η Ελένη μεγάλωσαν στο ίδιο χωριό, πήγαν στο ίδιο σχολείο, έπαιξαν μαζί στις αλάνες.
Τα χρόνια πέρασαν, η Σπυριδούλα παντρεύτηκε ένα νέο του χωριού, έκανε τα παιδιά της, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι.
Η Ελένη δεν παντρεύτηκε ποτέ. Ήταν κοκέτα, ντυνόταν, έκανε βόλτες, έκανε διάφορες σχέσεις, πότε με τον έναν και πότε με τον άλλο. Περνούσε καλά και οι νέοι του χωριού καλύτερα.
Η Σπυριδούλα με τις δουλειές στα χωράφια, στο σπίτι, τα παιδιά, δεν είχε χρόνο ούτε για καφέ στην αυλή με τις γειτόνισσες.
Πέρασαν τα χρόνια, τα παιδιά της Σπυριδούλας μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν, έγινε γιαγιά, καμάρωνε. Όμως δεν ήταν γραφτό να γεράσει με τον άντρα της. Ζούσε μόνη της πια, περιμένοντας τα παιδιά Χριστούγεννα, Λαμπρή…
Η Ελένη, γριά κι αυτή, με μόνη απασχόληση την εκκλησία, τις προσευχές, τις νηστείες, τα προσκυνήματα.
Μια μέρα πήγε να επισκεφτεί τη φίλη της. Τη βρήκε στο κρεβάτι ξαπλωμένη να βλέπει τηλεόραση. Μπήκε η Ελένη, πάει και κλείνει την τηλεόραση…
– Να μην ξανανοίξεις τηλεόραση. Είμαστε Χριστιανοί! Η τηλεόραση είναι σατανική! Να διαβάζεις την Αγία Γραφή για να περάσει η ώρα σου.
Η Σπυριδούλα “τα πήρε στο κρανίο”. Της λέει:
– Άκου να σου πω… Τότε που εγώ διάβαζα την Αγία Γραφή, εσύ μέτραγες τ’ αναστήματα των αντρών. Λοιπόν… άνοιξε την τηλεόραση, φύγε και να μην ξανάρθεις σπίτι μου. Ποτέ. Τ’ ακούς;
Η Ελένη ξεροκατάπιε, έσκυψε το κεφάλι κι έφυγε.
Δεν ξαναπήγε να δει την παιδική φίλη της, τη Σπυριδούλα… Και κανείς δεν έμαθε αν ήταν από ντροπή…
