Όταν ο Καβάφης βρίσκει τους αφηγητές του
Ένα μοντέλο απολαυστικής παρουσίασης του ποιητικού λόγου με ποιήματα του Καβάφη στην πρώτη παράσταση του «Θεατρικού Αναλογίου» παρακολουθήσαμε το βράδυ της Κυριακής 23 Φεβρουαρίου στη «Λέσχη βιβλίου Αλεξάνδρας Μοσχονά», ένα χώρο που εξελίσσεται λίγο – λίγο σε σημαντική εστία πολιτισμού. Η παράσταση είχε τίτλο «Αλεξανδρινός Κώδικας» τη σύνθεση του οποίου με ποιήματα του μεγάλου Αλεξανδρινού επιχείρησε ο Λευτέρης Τηλιγάδας.
Η Ομάδα των αφηγητών εργάστηκε με το κέφι της επί τρίμηνο για να παρουσιάσει αυτή την εξαίσια (ερασιτεχνική κατά τ’ άλλα) παράσταση σ’ ένα μυημένο κοινό που γέμισε ήσυχα κι απλά τον διαθέσιμο χώρο του βιβλιοπωλείου.
Τίποτα δεν συνέβη που να μην προκάλεσε «εκλεκτή συγκίνηση». Οι ερασιτεχνικές παραστάσεις γλιστράνε συνήθως σε υπερβολές για να τονίσουν εκείνα που κατανοούν οι ίδιες, αλλά (νομίζουν ότι) δεν κατανοεί το κοινό. Όχι όμως ετούτη. Κι αν έγινε κατά τι, «μαζεύτηκε» γρήγορα λόγω επίγνωσης. Τα μέλη του Θεατρικού Αναλογίου έπαιρναν υπ’ όψη ότι το ευλαβικό κοινό κατανοεί και ρουφάει με δική του ευχαρίστηση τον Καβαφικό λόγο και πάνω σ’ αυτό το στοιχείο αφηγήθηκαν συντεταγμένα τις Καβαφικές ιστορίες. Η επιλογή των ποιημάτων, πολλώ δε μάλλον η αλληλουχία τους, η σειρά του ενός μετά το άλλο, η ενοποίηση μιας ολόκληρης ποιητικής ζωής με στίγμα στο πολιτικό και το κοινωνικό σήμερα, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Η συμπλοκή των φωνών, η συμπόρευση της μίας με την άλλη και ο επαναλαμβανόμενος διαχωρισμός τους σαν κατακερματισμός του συνόλου, ακόμα δυσκολότερη υπόθεση! Αφού όμως στο τέλος είχες την αίσθηση ότι η παράσταση κύλησε χωρίς «να κάνει κοιλιά», σημαίνει ότι ήταν απολύτως πετυχημένη απόπειρα.
Να λοιπόν που με μόνο εφόδιο την έμπνευση και την ευαισθησία δημιουργούνται νησίδες υψηλού πολιτισμού σε μια πόλη που τόσο εύκολα κατηγορείται απ’ όλους ως «γούρνα». Όχι. Το μήνυμα ότι γίνονται και μπορούν ακόμα να γίνουν σπουδαία πράγματα στο Αγρίνιο χωρίς να είναι αναγκαίος ο προϋπολογισμός του Δήμου, βγήκε από την παράσταση αυτή ενισχυμένο.
Η χημική ένωση του ποιητικού λόγου με την ευαισθησία των αφηγητών ατομικά και συλλογικά έδωσε, καθώς σημειώσαμε ήδη, ένα μοντέλο παρουσίασης μεγίστων και ησσόνων ποιητών, άξιο για να βρει τη συνέχειά του ως Σχολή Σκέψης. Την ιερουργία που έστησαν με μοναδικό όπλο την ευαισθησία τους τα μέλη του Θεατρικού Αναλογίου Αγρινίου, περιμένουμε να την απολαύσουμε ξανά και ξανά με άλλη αφορμή. Θα λέγαμε όμως ότι την επόμενη φορά πρέπει ν’ απαλλαχτούμε από την ενοχή ότι εμείς, ως κοινό, δεν προσφέραμε τίποτα ως αντίτιμο. Ας είναι τουλάχιστον αυτό το σημείωμα μία πράξη ευγνωμοσύνης.
Εργάστηκαν: Η Μάρω Λαχανά, ο Ηλίας Μακρυγιάννης, ο Λευτέρης Τηλιγάδας, ο Πάνος Μαμασούλας, η Βίβιαν Αηδόνη, η Αθηνά Καλιγκιώνη, η Βάγια Κωνσταντή, η Δήμητρα Δερτιμάνη και η Αλεξάνδρα Γκουτζίδου. Τη μουσική του «Αλεξανδρινού Κώδικα» έγραψε και την δίδαξε η Μαίρη Τσιρώνη. Μαζί της συνέργησαν ζωντανά οι μουσικοί: Δημήτρης Μπάδας (Κιθάρα), Ειρήνη Ψαράκη (Μαντολίνο) και ο Γιώργος Μπλέτσας (Τραγούδι και Κρουστά). Τη σκηνοθεσία έκανε ο Στέλιος Καλλίκης και η Μαίρη Τσιρώνη με τη βοήθεια και την συνέργεια όλων των μελών του Θεατρικού Αναλογίου. Βοήθεια και υποστήριξη παρείχε ο Θανάσης Βαλαώρας.
