Μπορεί κάποιος να χρειαστεί πολλά χρόνια για να χτίσει κάτι όμορφο και ύστερα να το γκρεμίσει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Είτε με δική του είτε με εξωγενή ευθύνη. Στην περίπτωση του Παναιτωλικού η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική του. Οι κινήσεις του καλοκαιριού αποσυντόνισαν και απ’ ότι φαίνεται αποδυνάμωσαν την ομάδα σε τέτοιο βαθμό, που κινδυνεύει η στεραιότητα του όλου οικοδομήματος, το οποίο εδώ και περίπου 3 χρόνια χτίστηκε προσεκτικά…
Η φυγή του Χάβου προκάλεσε πολύ μεγαλύτερο κακό απ’ ότι αρχικά είχαν υπολογίσει στην ΠΑΕ. Άσε που εν τέλει θα κοστίσει περισσότερο στα ταμεία της ΠΑΕ η επιλογή της ν’ αλλάξει προπονητή αντί ν’ ανανεώσει το συμβόλαιο του Μακεδόνα…
Η ιστορία της ΠΑΕ Παναιτωλικός με τον Χάβο θυμίζει την ιστορία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός με τον Γιτζάκ Σουμ. Ο Ισραηλινός ήρθε στην Ελλάδα για τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 2003 και ο ερχομός του αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία στις τάξεις των οπαδών του «τριφυλλιού». Ακόμη κι αν ο 67χρονος πλέον προπονητής διέψευσε τους πάντες, ακόμη κι αν πήρε τελικά το νταμπλ του 2004 με τον Παναθηναϊκό, η διοίκηση της ομάδας αποφάσισε να τον διώξει εις το όνομα του «παραπάνω βήματος»… Ο Σουμ δηλαδή ήρθε στην Ελλάδα για ένα χρόνο, κατέκτησε το νταμπλ και θεωρήθηκε εν μέρει αποτυχημένος, γιατί -θεωρητικά- δεν μπορούσε να ανεβάσει άλλο επίπεδο τον Παναθηναϊκό.
Κάπως έτσι έγινε και στην περίπτωση του Παναιτωλικού με τον Χάβο. Ο Έλληνας τεχνικός ήρθε βέβαια με διαφορετικό τρόπο στο Αγρίνιο. Η πρόσληψή του αντιμετωπίστηκε με θετικό τρόπο από τους Αγρινιώτες και ο Χάβος στηρίχτηκε στη συνέχεια από τον κόσμο όσο λίγοι. Οι επιτυχίες του βέβαια και η συνεχόμενα ανωδική πορεία της ομάδας «επέτρεψαν» στον κόσμο να καθονομάσει τον Χάβο ως τον πιο επιτυχημένο στην ιστορία του Συλλόγου, ενώ πολλές φορές εξέφρασαν την αγάπη τους προς το πρόσωπό του, φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του από τις εξέδρες.
Το καλοκαίρι λοιπόν του 2015, 11 χρόνια μετά τις… αστείες δικαιολογίες της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, ήρθαν και οι αστείες δικαιολογίες της ΠΑΕ Παναιτωλικός. Εν μέρει, η διοίκηση, διά στόματος Κωστούλα στην παρουσίαση του Πόντες, άφησε να εννοηθεί ότι ο Χάβος έφυγε «γιατί στο τέλος του συμβολαίου του κάθε προπονητή κάνουμε απολογισμό και μέσα στους στόχους μας είναι και η ανάδειξη ταλέντων»… Ο Χάβος βέβαια έφυγε με «συγκινητικά» αντίο από την ΠΑΕ και με αναγνώριση του έργου του. Αυτό όμως δεν μειώνει το υψηλό ρίσκο στον… προπονητικό τζόγο που έπαιξε η διοίκηση το καλοκαίρι. Κι εδώ που τα λέμε, το Ευρωπαϊκό μοντέλο που τόσο πολύ επικαλείται η ΠΑΕ, επιτάσσει την ανανέωση του συμβολαίου ενός επιχυτημένου προπονητή…
Παναιτωλικός και Παναθηναϊκός λοιπόν έδιωξαν δύο επιτυχημένους προπονητές, με σκοπό να… πετύχουν το βήμα παραπάνω. Η ειρωνία των δύο ιστοριών είναι τέτοια που θα έλεγε κανείς πως η δικαιολογία των δύο ΠΑΕ ήταν -και είναι- αν μη τι άλλο κωμική.
Στην περίπτωση του Παναιτωλικού τα λάθη είναι πολλά περισσότερα. Μπορεί το όλο κακό να ξεκίνησε από την αποπομπή του Μάκη Χάβου, αλλά η αλυσίδα των λαθών είναι πολύ μεγαλύτερη. Η κόντρα της διοίκησης με αρκετό κόσμο της ομάδας έχει επιφέρει μία κακή και αδύναμη κατάσταση στο γήπεδο του Παναιτωλικού, ενώ και οι αγωνιστικοί κρίκοι που έσπασαν είναι πολλοί: Αν εξαιρεθεί η πώληση του Μαρτίνες -άντε καθ’ υπερβολήν και του Μαλεζά- οι υπόλοιπες αποδεσμεύσεις (κυρίως Ράφαελ, Γοδόι και Ετζενγκέλε) αποσυντόνισαν την ομοιογένεια της ομάδας.
Η ΠΑΕ έκανε δραστικές και κρίσιμες αλλαγές το περασμένο καλοκαίρι και πλέον πληρώνει τον λογαριασμό. Ίσως πιο ακριβά απ’ ότι της… αξίζει, αλλά η αλήθεια είναι πως με τόσο μεγάλες αλλαγές το καλοκαίρι δύσκολα μπορούσε κάποιος να πει με σιγουριά ότι το «κάθε μέρα πιο δυνατοί» ισχύει… Είναι ένα έξυπνο μότο, αλλά δεν ταιριάζει στη φετινή χρονιά. Και, δυστυχώς, δεν ταιριάζει ούτε σε μία διοίκηση που μέσα σε ένα καλοκαίρι κατάφερε να αλλάξει τόσο ριζικά την ομάδα που γκρεμίζει ότι χτιζόταν εδώ και καιρό -από την ίδια- με πολύ προσοχή…
