Φθάνει να κοιτάξει κανείς ψηλά. Δηλαδή, όχι πολύ, π.χ. ως τον ουρανό. Μέχρι το ύψος της σκηνής του είναι αρκετό. Γιατί ο Κωστής Μαραβέγιας και οι “παράνομοι” μουσικοί του είναι η προσωποποίηση της αισιοδοξίας στην πόλη. Αεικίνητος πάντα, εξαίσιος μουσικός, αστείος και κυρίως ευφάνταστος, ο Κωστής διαθέτει τη μαγική δύναμη να δημιουργεί στον κόσμο αληθινή χαρά σα “μικρές εξόδους” απ’ τη μελαγχολία.
Τα τραγούδια του ιστορίες ενός κόσμου σκόρπιου: χαρούμενου, νοσταλγικού, πρώτα ανέμελου και στο βάθος στοχαστικού, εικόνες και αισθήσεις της ζωής εκεί κάπου στα τριάντα. Πώς μπορεί και βρίσκει κάθε φορά κέφι; αναρωτιέμαι, καθώς τον κοιτάζω. Η απάντηση ακολουθεί. Το δικό μου συμπέρασμα πάντως από τη συζήτησή μας λέει πως ο Κωστής μπορεί να γίνει ο πιο καλός πλανόδιος (μουσικός και όχι μόνο!) παραμυθάς της εποχής. Και κάπως έτσι περιμένω να τον δω στο μέλλον!
“Αυτό που μου δίνει δύναμη και κέφι κάθε μέρα, απ’ το πρωί ως το βράδυ, είναι η μουσική. Ζω μόνο από αυτή. Λεφτά δεν βγάζω, «λεφτά» με την έννοια που κυκλοφορεί και καταπίνει όλους και όλα. Ζω με τα απολύτως απαραίτητα και αυτό, πιστεύω, είναι το κλειδί για να είσαι ευτυχισμένος. Ό,τι κάνω το κάνω αυθόρμητα και καθόλου στημένα, η μουσική μου,η ματιά μου στα πράγματα, ο τρόπος γενικότερα που συμπεριφέρομαι και αισθάνομαι τα τελευταία δέκα χρόνια, με γεμίζουν, μου χαρίζουν ηρεμία ξέροντας πως κάνω αυτό που αγαπάω.
Παντού για μένα υπάρχει η μουσική. Σε όλα τα πράγματα, τους ανθρώπους, τις στιγμές: σε μια συνομιλία, ένα χάδι, κάποιο παράλληλο βάδισμα στο δρόμο, σ’ ένα ταξίδι με αυτοκίνητο ή μέσα στο αεροπλάνο, εκεί κάπου στα σύννεφα. Αντιλαμβάνομαι μια μουσικότητα στις στιγμές και τους ανθρώπους και δεν το λέω επειδή είμαι μουσικός, αλλά έτσι το εισπράττω, πάντα και παντού υπάρχει μια απροσδιόριστη μουσικότητα, με έναν μυστηριώδη τρόπο διαχέεται στον κόσμο και τα πράγματα, χωρίς να είμαι σε θέση να ξεχωρίσω ποια είναι ακριβώς η μελωδία, ή η φόρμα της, ποια τα συνδετικά της στοιχεία. Αυτή η μουσικότητα είναι πανταχού παρούσα, μια αίσθηση υπέρ_ και μεταφυσική, δυνατά η μουσική και όπου με πάει!».
Παίζει ακορντεόν, πιάνο, κιθάρα, farfisa και hammond. Τραγουδάει στα ελληνικά, αγγλικά, ισπανικά και ιταλικά. Έζησε άλλωστε για οχτώ χρόνια στην Ιταλία. “Σπούδασα στατιστική στο Μπάρι. Όποιος πηγαίνει λέει ότι είναι πολύ άσχημο, εγώ όμως στο μυαλό μου το έχω σαν τη Βενετία του Νότου. Μετά τις σπουδές μπήκα σε μια ερευνητική ομάδα στο Πολυτεχνείο που παρακολουθούσε κοινοτικά προγράμματα”. Εκτός από τις πανεπιστημιακές σπουδές στη στατιστική, φοίτησε στο ωδείο Niccolo Piccini του Bari αρμονία, αντίστιξη και φούγκα. Έχει φοιτήσει επίσης στην Accademia Musicale Chigiana της Siena, στο τμήμα «Μουσική για ταινίες» με τον Ennio Morricone.
