Κάποιος admin σχολιάζοντας τον αγώνα με την Καλλιθέα στο www.panaitolikos1926.gr μπήκε στην διαδικασία να κρίνει πρόσωπα και καταστάσεις, για να εξηγήσει τον λόγο που η ομάδα έχει χάσει τόσους βαθμούς στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος. Δεν λέμε, ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά κάπου χάνει το ενδιαφέρον του όλο αυτό. Δεν θα σταθούμε τόσο στον admin όσο στην λογική που όλο και πιο συχνά ακούγεται στον Παναιτωλικό, από φιλάθλους (και όχι δημοσιογράφους) σαν τον admin.
Η ομάδα όντως δεν ξεκίνησε το πρωτάθλημα με τον ιδανικό τρόπο. Για να κατανοήσεις πλήρως την αιτία, θα πρέπει πολύ απλά να είσαι ΨΥΧΙΚΟ μέλος της ομάδας. Όχι μόνο θεωρητικό ή επαγγελματικό. Κανείς δημοσιογράφος, ποτέ, δεν κατάλαβε τι συνέβαινε σε μία ομάδα χωρίς να τρέφει ο ίδιος συναισθήματα γι’ αυτήν. Εάν ο συναισθηματικός δεσμός με την ομάδα είναι γερός, τότε τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Το πρόβλημα της ομάδας λοιπόν είναι απλό να το διακρίνεις. Απίθανο, με βάση και τις τελευταίες εξελίξεις, να το λύσεις. Και δεν έχει να κάνει ούτε με τον προπονητή, ούτε με τους ποδοσφαιριστές. Το έχουμε πει άπειρες φορές και το λένε συνεχώς ο Καραγεωργίου με τον Μπελεβώνη. Το κλίμα έντασης που υπάρχει επηρεάζει την ομάδα. Ειδικά δε, αυτούς που είναι από πέρσι στην ομάδα. Ο Παναιτωλικός, όπως συμφωνεί και ο admin, έχει την πιο ποιοτική ομάδα στο πρωτάθλημα της Β Εθνικής. Και αγωνιστικά απέδειξε σε όλα τα μέχρι στιγμής ματς ότι μπορεί να επιβάλλεται στον αντίπαλο. Ποιον να θυμηθούμε; Την Καλλονή; Την Λάρισα; Ή την Καβάλα και την Καλλιθέα; Σε όλα τα παιχνίδια που ο Παναιτωλικός έχασε βαθμούς ήταν καλύτερος του αντιπάλου του. Αλλά το πρόβλημα στο σκοράρισμα, ανέκαθεν στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι είναι ζήτημα ψυχολογίας.
Για να διευκρινίσουμε λίγο αυτό που θέλουμε να πούμε: Ο Φερνάντο Τόρρες πριν από τους τραυματισμούς του σκόραρε άκοπα. Πλέον, πολλοί τον θεωρούν χασογκόλη. Ίσως και να είναι. Ή καλύτερα, ίσως και να έγινε. Αλλά η χασούρα του αυτή έχει να κάνει με την κακή του ψυχολογία, η οποία κυρίως προέρχεται από τους τραυματισμούς του και το μεγάλο διάστημα που έμεινε έξω. Δεν είναι ότι ξαφνικά ξέχασε να σκοράρει. Είναι ότι δεν παίζει με καθαρό μυαλό, ώστε να μην μπλοκάρει σε κάθε φάση που πιάνει την μπάλα και κοντεύει να σκοράρει.
Ας επιστρέψουμε στα δικά μας εφαρμόζοντας την “λογική Τόρρες” στην Αγρινιώτικη (πολεμική) λογική. Η (κακή) ψυχολογία των επιθετικών του Παναιτωλικού έχει να κάνει με την κόντρα οργανωμένων – διοίκησης. Όταν ακούν στην εξέδρα βρισιές και γιούχες σε… επίπεδο εμφυλίου πολέμου, δεν μπορούν απλά να το αγνοήσουν. Και εκεί, στο χρονικό αυτό σημείο, είναι που χάνονται μέσα στο γήπεδο. Ξεχνούν τακτικές. Και ξεχνούν τους στόχους της ομάδας. Ή για να το θέσουμε καλύτερα, τους αγχώνουν οι στόχοι της ομάδας. Και δεν είναι εύκολο να αγνοήσεις τα δεδομένα του εμφυλίου, όταν ακούς συνέχεια γύρω σου γι’ αυτόν τον περίφημο πόλεμο.
Δεν είναι δα και δύσκολο να αποκρυπτογραφήσει κανείς την απογοήτευση των ποδοσφαιριστών και ειδικά του – πιο προσιτού – Καραγεωργίου απ’ όλα όσα γίνονται τις τελευταίες εβδομάδες.
Α, και για να απαντήσουμε στα ερωτήματα του φίλου admin:
1. Γιόμες στο 2012; Ναι. Ειδικά στην Ελλάδα. Εξάλλου, ακόμη κι ο Ολυμπιακός παίζει με γιόμες, κόντρα σε ομάδες που κλείνονται πίσω από το ημικύκλιο του κέντρου. Ο Παναιτωλικός θα αναγκαστεί να παίξει έτσι, έχοντας μάλιστα έναν ποδοσφαιριστή σαν τον Κουτσοσπύρο, ο οποίος κερδίζει όλες τις μονομαχίες και στρώνει την μπάλα στους επερχόμενους εξτρέμ.
2. Κάνει κακό ο Κουτσοσπύρος; Ο admin το έχει ως αποδεδειγμένο πρόβλημα της επιθετικής γραμμής του Παναιτωλικού. Εμείς θα το βάλουμε σε συζήτηση. Ο Αγρινιώτης επιθετικός αποδεδειγμένα ξέρει να βάζει την μπάλα στα δίχτυα. Θα χάσει τις ευκαιρίες του, αλλά έτσι κάνουν όλοι οι επιθετικοί. Άλλωστε ο ρόλος του Χρήστου δεν έχει να κάνει μόνο με το σκοράρισμα. Το ότι κερδίζει όλες τις κεφαλιές και στρώνει την μπάλα στα εξτρέμ δεξιά/αριστερά, αποδεικνύει ότι βοηθάει απείρως στην επιθετική λειτουργία της ομάδας.
3. Αποδεκτό ή όχι το σύστημα του Καραγεωργίου; Αν ο κάθε δημοσιογράφος/φίλαθλος ήθελε να εφαρμοστεί το δικό του “αποδεκτό” σύστημα, τότε σε μία ομάδα θα εφαρμόζονταν άπειρα συστήματα, κάτι που θα δημιουργούσε ένα χάος στον αγωνιστικό χώρο. Οι γιόμες σε αυτή την περίπτωση θα ήταν το… ευχάριστο στοιχείο μιας ομάδας.
* Θα ήταν θεμιτό η στήλη αυτή τη βδομάδα να είναι αφιερωμένη στην πρωτοβουλία των guerreros, αλλά είχαμε πει την προηγούμενη φορά ότι δεν θα ξανασχοληθούμε με το θέμα. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις όμως, αξίζει απλώς να σημειωθεί ότι πλέον στον Παναιτωλικό βλέπουμε μία μπάλα, που πηγαίνει από το ένα γήπεδο (διοίκηση) στο άλλο (οργανωμένους) και πάλι πίσω. Εκείνο που… κάνει ΜΠΑΜ είναι ότι οι αντίπαλοι του Τίτορμου, αντιμετωπίζουν την ομάδα χωρίς φόβο. Και αυτό ισχύει επειδή η Παναιτωλική οικογένεια είναι χωρισμένη. Αλλά μην σκάτε… keep fighting.
Δίκαια στους κορυφαίους 10 η Εθνική μας
Μπορεί κάθε φορά που παίζει η Εθνική να μην… αδειάζουν οι δρόμοι, που λέει και το γνωστό τραγούδι, αλλά οπωσδήποτε υπάρχει κίνηση… ενδιαφέροντος! Η Εθνική μας ομάδα έχει κάνει βήματα προόδου τα τελευταία χρόνια, τα οποία επιβεβαιώνει συνεχώς. Μπορεί ορισμένες φορές να μην παίζει καλά (όπως στο παιχνίδι με τη Σλοβακία), αλλά το ότι καταφέρνει και κερδίζει σε τέτοιες κακές βραδιές είναι το στοιχείο που την έχει φέρει στην 10άδα της παγκόσμιας κατάταξης, πάνω από την Βραζιλία!
Σίγουρα αν παίξει η Εθνική μας με τη Βραζιλία θα είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά η Βραζιλία πλέον δεν είναι η μεγάλη ομάδα που κερδίζει ακόμη και στις κακές τις βραδιές. Η διαφορά είναι εμφανής από… τούτη την πλευρά του Ατλαντικού. Η Βραζιλία δεν βασίζεται τόσο στην ομαδική δουλειά, όσο στην ατομική ικανότητα των ποδοσφαιριστών της. Βέβαια το πολύ μεγάλο επίπεδο των ποδοσφαιριστών της, την κάνει να… μοιάζει μεγαλύτερη ομάδα από την Ελλάδα. Και ίσως αυτό να ισχύει. Αλλά ας μην βάζουμε και το χέρι μας στη φωτιά.
Η Εθνική του 2012 είναι πολύ καλύτερη του 2004, άσχετα αν καταφέρει ποτέ ή όχι να φτάσει στο σημείο που έφτασε η τότε γενιά. Η σημερινή Εθνική έχει ακόμη μεγαλύτερη συνοχή και το πιο σημαντικό, έχει μία κληρονομιά! Και αυτό είναι το σημείο για το οποίο πάντοτε η γενιά του 2004 θα είναι με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Εθνικής και του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Πάντως, οι Έλληνες διεθνείς του 2012 δεν υστερούν σε ικανότητα από τους διεθνείς του 2004. Άλλωστε κάποιοι από αυτούς ίσως να είναι και καλύτεροι. Για παράδειγμα, δεν υπήρχε παίκτης σαν τον Κυριάκο Παπαδόπουλο το 2004. Ήταν ο Δέλλας αντίστοιχο στυλ στόπερ, αλλά ας περιμένουμε να δούμε τον Κυριάκο με την αντίστοιχη εμπειρία που είχε τότε ο Δέλλας… Εκεί που πονάει η ομάδα του Σάντος σε σχέση με την ομάδα του Ρεχάγκελ είναι αλλού. Ο Νίνης, ο Φετφατζίδης ή ο Φορτούνης δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο του Βασίλη Τσιάρτα. Είναι άγνωστο αν ποτέ θα φτάσουν. Σίγουρα έχουν άλλες αρετές, αλλά το πόδι και το οργανωτικό μυαλό του Τσιάρτα δεν το έχουν.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, η Εθνική ομάδα βρίσκεται δίκαια στους πρώτους 10 του κόσμου, έχοντας συνεχείς καλές παρουσίες σε μεγάλες διοργανώσεις και ακόμη πιο ευοίωνο μέλλον!
