Πολλοί ήταν αυτοί που βιάστηκαν να βγάλουν συμπεράσματα και απωθημένα μετά την ήττα του Παναιτωλικού με 2-5 από τον Ολυμπιακό στο Αγρίνιο. Πολύ βαριά η πεντάρα είπαν κάποιοι, ομαδούλα ο Παναιτωλικός συμπέραναν κάποιοι άλλοι, τους τιμώρησε «ο θρύλος» θριαμβολόγησαν κάποιοι τρίτοι με σαφώς οπαδικό πνεύμα και αυταρέσκεια νικητή και κυριάρχου κλπ. κλπ.
Η αλήθεια είναι πως τα πέντε γκολ είναι πολλά, όμως δεν τα άξιζε ως παθητικό η ομάδα του Αγρινίου. Δεν τα άξιζε λόγω της αγωνιστικής της παρουσίας και των ευκαιριών που δημιούργησε και έχασε σε αυτή την αναμέτρηση. Βαρύ σκορ μεν, όμως άδικο για τα «καναρίνια» και για την προσπάθεια που έκαναν. Μην ξεχνάμε και τις σημαντικές ελλείψεις που είχε ο Παναιτωλικός σε αυτή την αναμέτρηση(τα δύο βασικά μπακ συν το βασικό φορ συν έναν πολύ γρήγορο ακραίο χρήσιμο σε τέτοιο ματς). Από την άλλη είχε να αντιμετωπίσει την κατά τεκμήριο καλύτερη ελληνική ομάδα που ήθελε να σπάσει όλα τα ρεκόρ και σαφώς είχε κίνητρο. Δεν του βγήκαν οι φάσεις του Παναιτωλικού, έδωσε ρεσιτάλ αποτελεσματικότητας ο αντίπαλος. Σαφώς και η νίκη των Πειραιωτών ήταν δίκαιη, η έκταση του σκορ όμως αδικεί την προσπάθεια και την αξία των Αγρινιωτών.
Μόνο ομαδούλα δεν ήταν ο Παναιτωλικός σε αυτό το παιχνίδι και όσοι το υποστηρίζουν αυτό είτε δεν ξέρουν από ποδόσφαιρο, είτε έχουν λόγους και σκοπό να βγάλουν εμπάθεια για την ομάδα του Αγρινίου. Ο Παναιτωλικός έπαιξε στα ίσια τον μεγάλο του αντίπαλο, δημιούργησε ευκαιρίες και τον κοίταξε στα μάτια. Απέδειξε ακόμη ότι δεν είναι από τις ομάδες που συμβιβάζονται με καταστάσεις και ηττοπάθεια και πάλεψε με όσες δυνάμεις διέθετε. Ίσως αν είχε λίγο περισσότερη τύχη τα πράγματα να ήταν αλλιώτικα την Κυριακή το βράδυ, όμως με το αν δεν γίνεται τίποτα. Σημασία έχει πως κοίταξε στα μάτια τον πρωταθλητή και ο κόσμος του το εκτίμησε αυτό. Το χειροκρότημα στη λήξη το επιβεβαίωσε με το παραπάνω.
Όσο για την χαιρεκακία κάποιων κομπλεξικών και φυσικά κάποιων οπαδικών φυλλάδων και τις αναφορές για υποτιθέμενη τιμωρία, η απάντηση είναι μία και μοναδική. Τέτοιες «τιμωρίες» αποτελούν παράσημο για μια μικρομεσαία ομάδα που δεν προσκυνά και δεν υποτάσσεται σε κανένα κατεστημένο. Οι υγιείς φίλαθλοι και το γνωρίζουν και το καταλαβαίνουν αυτό και τους κάνει να αγαπούν αυτή την ομάδα περισσότερο. Η ήττα στον αγωνιστικό χώρο από έναν ισχυρότερο αντίπαλο δεν αποτελεί όνειδος αλλά τίτλο τιμής, από την στιγμή που τον αντιμετωπίζεις στα ίσια και μάλιστα λαβωμένος από ελλείψεις που δεν έχεις την πολυτέλεια να αναπληρώσεις στον ίδιο βαθμό.
Χάρες ο Παναιτωλικός ούτε επιζήτησε ούτε θα επιζητήσει από κανέναν. Ό,τι έχει κερδίσει μέχρι τώρα το πήρε με την αξία του και κόντρα σε μεγάλες αντιξοότητες και «τρικλοποδιές» και έτσι θα συνεχίσει. Αυτό είναι που τον μεγαλώνει στα μάτια όσων τον αγαπούν και τους συσπειρώνει κοντά του ακόμη περισσότερο. Βέβαια το συγκεκριμένο δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτοί που ταυτίζονται με «ξένα μεγαλεία» για να ζουν την ψευδαίσθηση θριάμβων που δεν τους ανήκουν και που παράλληλα δεν φαίνονται και τόσο καθαροί, όμως μικρή σημασία έχει. Αυτοί που καταλαβαίνουν, και στηρίζουν και είναι περήφανοι για την ομάδα τους.
