Υπό την αιγίδα της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αιτωλοακαρνανίας και Λευκάδας που διαδραματίζει εξέχοντα ρόλο στη διάσωση, τη διατήρηση και την ανάδειξη των μνημειακών χώρων της αρχαιότητας και τη συμμετοχή των μελών της Γέφυρα Α.Ε, πραγματοποιήθηκαν την Παρασκευή 4 και το Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου δύο παραστάσεις αρχαίου δράματος στο θέατρο της Μακύνειας.
Η απροκάλυπτη οργή της Μήδειας του Ευριπίδη αναβίωσε σε όλο της το μεγαλείο στο αγαπημένο τοπίο της Μακύνειας που αποτελεί «σήμερα τη Γέφυρά μας με το αύριο». Με φόντο τη Γέφυρα-ορόσημο και το απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο που αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια του επισκέπτη, λόγω της μοναδικής θέσης του αρχαίου θεάτρου και παρουσία τοπικών αρχών, του συλλόγου «άλμα ζωής» αλλά και του δημάρχου Ιωαννίνων, το ανάλγητο πάθος της «βάρβαρης μάγισσας» συγκλόνισε τους θεατές.
Με το σύνθημα «Διασώζοντας το χθες, διασώζουμε το αύριο. Σήμερα», το Θέατρο των Αλλαγών που εδρεύει και δημιουργεί στο κέντρο της Αθήνας ζωντάνεψε με το δεκαεξαμελή θίασό του τις «αδίστακτες» πράξεις της κόρης του βασιλιά της Κολχίδας. Ο σκηνοθέτης Περικλής Μοσχολιδάκης αφιέρωσε την παράσταση στην μνήμη της Βιβής Νάτση, μέλος του θιάσου που έχει φύγει από τη ζωή.
«Τη δική μου ζωή δεν τη θρηνώ, δεν προσδοκώ τύχη καλύτερη απ’ το θάνατο που με προσμένει» διακηρύσσει σύσσωμος ο Χορός, φράση που επαναλαμβάνεται ως μοτίβο σε όλη την έκταση της παράστασης, συνοδευόμενη από την υποβλητική ρυθμική υπόκρουση ενός τυμπάνου. Η εξαίσια ακουστική του θεάτρου σε συνδυασμό με την μοναδική αύρα του χώρου ώθησε τους ερασιτέχνες ηθοποιούς να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, απογειώνοντας τις εναλλαγές στην ψυχοσύνθεση της τραγικής Μήδειας, όπως αυτή αποκαλύπτεται μέσα από την διερευνητική ψυχογράφηση του μεγάλου ποιητή.
Βασικό χαρακτηριστικό της δραματουργικής επεξεργασίας από το σκηνοθέτη αποτέλεσε η παντελής απουσία πομπώδους σκηνικού, γεγονός που πρόσφερε τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να «μεγαλουργήσουν», όντας σε πλήρη αρμονία και επαφή με την «απογυμνωμένη» ορχήστρα του θεάτρου. Μοναδική σκηνοθετική οδηγία, η παρουσία ενός κατακόκκινου μαντηλιού που σηματοδοτούσε την εναλλαγή των μαυροφόρων γυναικών στο ρόλο της Μήδειας. Εννέα γυναίκες του θιάσου ενσάρκωσαν διαδοχικά την εξοργισμένη και πληγωμένη πρωταγωνίστρια που αποφασίζει να εκδικηθεί το σύζυγό της, τον Ιάσονα, θέτοντας σε εφαρμογή το ανείπωτο σχέδιο της δολοφονίας των παιδιών τους.
Όλοι οι ηθοποιοί του θιάσου κατέδειξαν σθεναρά την αυτοοργάνωση και το μεράκι που έχει να επιδείξει το ερασιτεχνικό θέατρο. Έγιναν ένα με το συγκλονιστικό και άφατο πάθος της Μήδειας, απότοκο του αγιάτρευτου έρωτά της για έναν αυτάρεσκο Ιάσονα. Η ηρωίδα δεν αντέχει την προδοσία, ξεκλειδώνοντας έτσι την πόρτα για την άβυσσο, ενώ ταυτόχρονα κινητοποιεί εξωανθρώπινες σκοτεινές πραγματικότητες. Ή μήπως τελικά πάρα πολύ ανθρώπινες; «Του έρωτα μέγα κακό σπαράζεις ανθρώπους…».
Το βάθος του πάθους της εγγονής του Ήλιου γίνεται απροκάλυπτη οργή. Ο σύζυγος που της χρωστά τα πάντα, την παραμερίζει. Εκείνη, μια γυναίκα που διεκδικεί στη γενεαλογία του μύθου θεϊκή καταγωγή βρίσκεται διαρκώς στο έλεος ανθρώπων ανόητων και αδύναμων. Αν και με πολλούς τρόπους το δίκαιο είναι με το μέρος της, τα επιχειρήματά της απορρίπτονται ως απότοκα γυναικείου παραλογισμού. Η εκδίκηση ή η ιεροδικία της είναι ένα σημαντικό θέμα και προκαλεί ίσως εντύπωση το γεγονός ότι παρά τη θηριώδη φύση του εγκλήματός της, η πιθανή έλξη που ασκεί η Μήδεια στο θεατή είναι τόσο ισχυρή όσο και η γοητεία που ασκεί στον ίδιο το Χορό των Κορίνθιων γυναικών. Η υπερηφάνειά της την ωθεί να προτιμήσει το θάνατο από μια δεύτερη εξορία και την οδηγεί σε πράξεις ανείπωτες. Έχοντας περάσει μέσα από όλα τα επίπεδα του τραγικού και από όλα τα στάδια του «ανθρωπίνως ανεκτού», εμφανίζεται μετά το φόνο στον Ιάσονα, πάνω σ’ ένα άρμα με ιπτάμενα άλογα, έχοντας αποσπαστεί για πάντα από τον χώρο των ανθρώπων, «δαίμονας μεταξύ των δαιμόνων», αιώνιο σύμβολο της μέχρι θανάτου ερωτευμένης και προδομένης γυναίκας.
«Μέσα σε μια απέραντη δυστυχία πορεύονται οι θνητοί…Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι θεοί υφαίνουν τη ζωή μας. Εκείνα που ήταν για να γίνουν, δεν έγιναν ποτέ. Και αυτά που γίνονται δεν ήταν για να γίνουν. Σιωπή…Σιωπή».
Μαρία Αδ. Κωνσταντίνου
