Δυστυχώς για τον Παναιτωλικό, η περασμένη εβδομάδα ήταν η χειρότερη εβδομάδα που πέρασε από το καλοκαίρι και ύστερα. Είναι δε η πρώτη φορά φέτος που οι παίκτες του Χάβου γνωρίζουν δύο ήττες στην σειρά. Τα αίτια της κατάρρευσης και της βαθμολογικής υποχώρησης του Παναιτωλικού είναι πολλά. Οι δικαιολογίες δε, ακόμη περισσότερες. Προτού όμως μπει κάποιος στα όρια της υποψίας για «δώρα» του Τίτορμου στις άλλες ομάδες, το συνετό θα ήταν να υπολογιστούν όλα τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί μέχρι σήμερα στο Αγρίνιο.
Οι δύο ήττες από Ξάνθη και Λεβαδειακό έβγαλαν τον Παναιτωλικό από την πεντάδα, με το όνειρο της Ευρώπης να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο. Βαθμολογικά υπάρχουν ακόμη ελπίδες, αλλά η εικόνα της ομάδας είναι τέτοια που… δεν εμπνέει.
Πριν ξεκινήσουμε την… ανθολόγηση των λόγων που έφεραν τον Παναιτωλικό στο -πτωτικό- σημείο που βρίσκεται σήμερα, πρέπει να τονιστεί το εξής: Οι ίδιοι παίκτες ήταν αυτοί που πριν ένα μήνα έκαναν την εξαιρετική εκείνη πορεία, κάνοντας όλη την πόλη να ονειρεύεται την έξοδο στην Ευρώπη. Δυστυχώς όμως στο ποδόσφαιρο και δη στο ελληνικό ποδόσφαιρο, τα πράγματα δεν είναι πάντοτε όπως φαίνονται.
Ο Παναιτωλικός μέχρι πριν την διακοπή ήταν η πιο φορμαρισμένη ομάδα του πρωταθλήματος. Απέδιδε εξαιρετικό ποδόσφαιρο και έδειχνε ικανή για όλα. Η μέχρι τότε πορεία του βέβαια είχε συνοδευτεί από γκολ που κυρίως προέρχονταν από την μεσοεπιθετική του γραμμή. Τα «καναρίνια», είναι η αλήθεια, έχουν όλη τη χρονιά φέτος έλλειψη ενός καλού και βασικού σέντερ φορ, ο οποίος μπορεί να μετατρέψει την μισή ευκαιρία σε γκολ. Άλβες και Μορένο, εναλλάξ, δεν κατάφεραν να αποδώσουν τα αναμενόμενα για έναν επιθετικό, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Η πορεία του Τίτορμου σε μεγάλο βαθμό καλυπτόταν από την ποιότητα του Βιγιαφάνιες και του Μαρτίνες. Ο τραυματισμός του Βιγιαφάνιες και η μειωμένη στα τελευταία παιχνίδια απόδοση του Μαρτίνες είναι ένας από τους πρώτους λόγους που η ομάδα έχει καταρρεύσει. Και η δυστοκία του Παναιτωλικού, εκτός της ατυχίας με τα δοκάρια, οφείλεται κυρίως στην απουσία της δυναμικής εκείνης μεσοεπιθετικής γραμμής. Η διακοπή, αυτή καθεαυτή βέβαια, έχει ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την πτωτική πορεία. Η οποιαδήποτε διακοπή επηρεάζει αρνητικά μία φορμαρισμένη ομάδα που έχει βρει ρυθμό. Πόσο μάλλον όταν το παιχνίδι που γίνεται μετά την διακοπή γίνεται σε άδειο γήπεδο…
Από εκεί και πέρα, το ότι ο Παναιτωλικός «ακολουθεί» το πρόγραμμα της Νίκης Βόλου είναι ένα μειονέκτημα που κυνηγά καιρό τώρα την… κούραση των ποδοσφαιριστών. Ειδικά ποδοσφαιριστών μεγάλων σε ηλικία (Φωτάκης, Κούσας), που καταπονούνται πολύ πιο εύκολα. Άλλωστε, ο Παναιτωλικός δεν έχει και ιδιαίτερα μεγάλο ρόστερ, που σημαίνει ότι βάσιζε όλη του την παρουσία σε 13-14 ποδοσφαιριστές… Ήταν θέμα χρόνου να βγει η κούραση από την υπερπροσπάθεια για βαθμολογική υπέρβαση φέτος. Σημαντικός παράγοντας θεωρείται επίσης ότι οι νέοι παίκτες που βρίσκονται στο Αγρίνιο, όπως είπε και ο Χάβος, δεν έχουν την εμπειρία να ανταπεξέλθουν σε μία βαθμολογική πίεση. Και αυτός είναι ένας λόγος που στον Παναιτωλικό πρέπει να… ευγνωμονούν που σώθηκε νωρίς η ομάδα. Άλλωστε οι διαφορές μεταξύ των ομάδων από την 4η θέση και κάτω είναι πολύ μικρές.
Εν ολίγοις, τραυματισμοί, διακοπή, κούραση και έλλειψη εμπειρίας ήταν οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν τον Παναιτωλικό σε αυτή την κοιλιά, η οποία βέβαια ήταν αναπόφευκτο κάποια στιγμή να γίνει. Πρέπει εδώ βέβαια να σημειωθεί ότι η νέα διακοπή (λόγω Εθνικής ομάδας) ίσως είναι ευεργετική για τον Παναιτωλικό, που μπορεί να επιστρέψει στις επιτυχίες και να κυνηγήσει τις όποιες ελπίδες του απομένουν για το μεγάλο όνειρο που προέκυψε στα μέσα της χρονιάς. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η φετινή συνολική παρουσία του Παναιτωλικού θα κριθεί στο τέλος του πρωταθλήματος. Πρόκειται όμως για μία χρονιά με πολλά ρεκόρ και με… νίκες-επιτυχίες που θα θυμούνται όλοι στο Αγρίνιο.
