Στις αρχές της εβδομάδας, οι φίλοι του Παναιτωλικού έμαθαν ότι ο Ανρί Καμαρά χώρισε τον δρόμο του από αυτόν του Παναιτωλικού. Ο Σενεγαλέζος επιθετικός έμενε ελεύθερος από την Αγρινιώτικη ομάδα και τελικά υπέγραψε στην ΑΕΛ Καλλονής. Οι αντιδράσεις για τον Καμαρά που χάθηκε ήταν πολλές και διάφορες. Ωστόσο, πρέπει να υπολογιστούν κάποια πράγματα, τα οποία είναι δύσκολο να τα προβλέψει κανείς. Ο 37χρονος επιθετικός ήταν ο MVP και ο πρώτος σκόρερ της ομάδας επί 3 χρόνια. Τίποτα όμως δεν εξασφάλιζε στον Χάβο ότι ο Ανρί θα ήταν του χρόνου εξίσου καλός. Υπήρχε ένα ρίσκο… οικονομικής αξίας.
Επί τρία χρόνια, ο Παναιτωλικός στηρίχτηκε εν πολλοίς στον Ανρί Καμαρά. Έναν παίκτη που κατά πολλούς είναι το μεγαλύτερο όνομα που πέρασε ποτέ από τον Παναιτωλικό και απέδωσε τα μέγιστα. Ωστόσο ο 37χρονος πλέον επιθετικός έδειχνε σημάδια κούρασης και θα εξηγήσουμε τι εννοούμε.
Αναμφίβολα η επιτυχία του Παναιτωλικού την φετινή χρονιά δεν θα μπορούσε να υπάρξει εάν δεν υπήρχε ο Ανρί Καμαρά. Ο 37χρονος επιθετικός έδωσε υπερπολύτιμους βαθμούς στην ομάδα του με τα 9 γκολ που πέτυχε στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ, ωστόσο είναι χαρακτηριστικό ότι στα τελευταία παιχνίδια όλοι αναγνώριζαν ότι είχε κουραστεί. Στατιστικά αν το δει κανείς, ο Ανρί Καμαρά πέτυχε μόλις 1 γκολ (με τον Απόλλωνα Σμύρνης) στους τελευταίους 10 αγώνες του πρωταθλήματος και 3 γκολ στους τελευταίους 15.
Το ξέσπασμα που είχε στην μέση της φετινής χρονιάς ήταν απαραίτητο για τον Παναιτωλικό. Ουδεμία αμφισβήτηση ως προς αυτό. Όπως επίσης καμία αμφιβολία δεν τίθεται για την προσφορά του Ανρί στην ομάδα. Ωστόσο, όταν μιλάμε για έναν 37χρονο ποδοσφαιριστή πρέπει να υπολογιστεί ότι – συνήθως – η απόδοσή του είναι φθίνουσα την επόμενη χρονιά. Βέβαια, το ίδιο λέγανε κάποιοι πέρυσι όταν ανανέωσε ο Καμαρά, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα και, εδώ που τα λέμε, εντελώς διαφορετική περίπτωση. Ο Καμαρά πέρυσι έκλεισε την χρονιά με ένα εξαιρετικό ξέσπασμα στο τέλος του πρωταθλήματος και δη στα play off (7 γκολ στους τελευταίους 10 αγώνες, 8 γκολ στους τελευταίους 15), πράγμα που έδειχνε την ανοδική – τότε – πορεία του.
Η φετινή χρονιά όμως κλείνει με τον αντίθετο τρόπο. Μετά το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό (2 Φεβρουαρίου 2014) η απόδοση του Καμαρά άρχισε να πέφτει σταδιακά. Δεν είναι μόνο τα στατιστικά που αναφέραμε πιο πάνω. Είναι ότι ο Σενεγαλέζος σπάνια είχε τις ανάσες που θα έπρεπε, κουραζόταν εύκολα και πολλές φορές δεν έδινε την μπάλα σε συμπαίκτες του που βρίσκονταν σε καλύτερη θέση από αυτόν.
Εν ολίγοις, πέρυσι, εάν ο Καμαρά αποχωρούσε από την ομάδα θα ήταν μέγα λάθος. Φέτος, η παραμονή του θα ήταν ρίσκο, αλλά η αποχώρησή του δεν ξέρει κανείς ακόμη αν είναι (αγωνιστικά) λάθος… Όλα αυτά οδηγούσαν την ΠΑΕ σε ένα ρίσκο, το οποίο ήθελε να πάρει, αλλά μέχρι ένα συγκεκριμένο (οικονομικό) όριο. Από εκεί και πέρα η ιστορία είναι γνωστή.
Το μεγάλο μειονέκτημα όμως για τον Παναιτωλικό από την αποχώρηση του Καμαρά δεν είναι το αγωνιστικό. Ακόμη κι αν ο Καμαρά βάλει 20 γκολ του χρόνου με την Καλλονή. Το μεγάλο κακό της όλης ιστορίας είναι ότι ο Παναιτωλικός έχασε έναν ποδοσφαιριστή – στολίδι για ολόκληρο το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Η επικοινωνιακή πολιτική της διοίκησης στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν σωστή. Και το θέμα είναι ότι η αξία marketing του ποδοσφαιριστή θα μπορούσε να υπολογιστεί ως έξτρα στις διαπραγματεύσεις του νέου συμβολαίου του Σενεγαλέζου. Γιατί η όλη ουσία του πράγματος και οι αντιδράσεις που υπήρξαν δεν ήταν τόσο για την ενδεχόμενη αγωνιστική προσφορά του Καμαρά. Ο κόσμος αυτό που – δικαίως – ζήτησε για τον Καμαρά ήταν ένα συμβόλαιο τιμής.
