Αλήθεια τώρα… μπορεί να πάρει την κυβέρνηση ή να συμμετέχει σε κυβέρνηση ένα “μη κόμμα” έχοντας αρχηγό του έναν “μη αρχηγό” και ιδεολογία του μία “μη ιδεολογία”;
Και βέβαια μπορεί! Το έκαμαν ήδη πολλοί: Στην Ιταλία ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και ο Μπέπε Γκρίλο. Στην Αγγλία ο Μπόρις Τζόνσον. Στις ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ. Στην Αργεντινή ο Χαβιέρ Μιλέι, εκείνος ο ανεκδιήγητος με το πριόνι. Κι αλλού δηλαδή…
Γιατί λοιπόν να μη γίνει πρωθυπουργός στην Ελλάδα ο Κασσελάκης; Ή: Γιατί να μην πάρει Υπουργείο σε κάποια συμμαχική κυβέρνηση του μέλλοντος, όταν κανένα κόμμα δεν θα μπορεί να πάρει πάνω από 30% και θα χρειάζονται δύο ή τρία κόμματα για να συμπράξουν;
Όλα μπορούν να συμβούν, ακόμα κι αυτό. Συχνά το σύστημα εξυπηρετείται από κάτι χαλαρούς τύπους δεδομένου ότι το σύστημα έχει μπει “στον αυτόματο πιλότο”. Δε χρειάζεται δα και κάνα σαΐνι στο τιμόνι! Το πλοίο πάει μόνο του. Όπου κι αν πάει, πάει μόνο του…
Ποια ζημιά επομένως μπορεί να κάνει στο σύστημα ένας “φλου” ηγέτης; Καμία. Ούτε βέβαια ο “γκαγκά”. Πολλώ δε μάλλον ένας χαριτωμένος γκέι.
Οι διανοούμενοι της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα απαξίωναν την πολιτική και διαλαλούσαν ότι “άμα ανακατευτείς με τα πίτουρα σε τρών’ οι κότες”. Κι απείχαν. Ενθάρρυναν μάλιστα τους έντιμους πολίτες να απέχουν από τα κοινά. Ή έχαναν την εκτίμησή τους για όποιον από αυτούς συμμετείχε.
Έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Έχουμε πρόβλημα ουσίας. Όλα γίνονται για το φαίνεσθαι.
Διανύοντας τώρα την τρίτη δεκαετία του νέου αιώνα, θα πρέπει μάλλον να το ξανασκεφτούν. Διότι… η σοφία τους (!) ευθύνεται για την επικράτηση των μετρίων, αν όχι των αχρήστων.
Δεν είναι ο Κασσελάκης που – το πιστεύει, δεν το πιστεύει, αδιάφορο – μαθαίνει ένα ποίημα και το διαλαλεί σε υπαίθριες θεατρικές παραστάσεις, περπατώντας πάνω κάτω σα μανεκέν στην πασαρέλα.
Όχι, δεν είναι μόνο αυτός. Οι “σοβαροί” πολιτικοί δηλαδή τι κάνουν; Μήπως κάτι καλύτερο; Όχι. Τι να σκεφτείς δηλαδή; Μήπως τις επικές πολιτικές συγκεντρώσεις του ΠαΣοΚ με τα θρυλικά Κάρμινα Μπουράνα και τις στρακαστρούκες; Ή τις στημένες συνάξεις του Μητσοτάκη που τάχα κάνει διάλογο με το λαό;
Η αλήθεια είναι πικρή: Έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Έχουμε πρόβλημα ουσίας. Όλα γίνονται για το φαίνεσθαι. Κρύα, ψυχρά, σαν τους πάγους του Βορείου Πόλου. Όλα για την τηλεοπτική κάμερα. Που “μιλάει” στη μάζα. Συνειδητά στήνουν όρθια την εικονική πραγματικότητα που υιοθετούν βέβαια ως πραγματικότητα μόνο οι αφελείς.
Ο λαός χρειάζεται την αλήθεια. Ναι, εντάξει. Ποια αλήθεια όμως; Το ερώτημα ετέθη από τον Πόντιο Πιλάτο και δεν απαντήθηκε ποτέ. Ιστορικά και μυθολογικά, όποιος πει την αλήθεια στο λαό, θα βρεθεί σταυρωμένος στον Γολγοθά σαν τον Ιησού Χριστό. Είναι καλύτερα να του λες ψέματα. Αν μη τι άλλο, δεν θα βρεθείς στο ικρίωμα.
Αν αξίζει ακόμα να πει κανείς έναν τελευταίο λόγο, είναι μόνο ένα: Ο λαός είναι ολοφάνερα εθισμένος σε κάποιο ακαταμάχητο κοκτέιλ ναρκωτικών. Η απεξάρτησή του απ’ αυτό το κοκτέιλ απαιτεί ολική ανατροπή. Όχι αλλαγή κυβέρνησης, αλλ’ ανατροπή του πολιτικού συστήματος.
Που, φυσικά, δεν θα γίνει. Κι αφού δεν θα γίνει, μένουν λίγα πράγματα για να κάνει ο ανικανοποίητος πολίτης, ως άτομο, για δική του χρήση: Να διαλύσει τόσους και τόσους αστικούς μύθους με βάση τους οποίους σκέφτεται και συμπεριφέρεται η μάζα γύρω του. Αν μη τι άλλο, είναι ζήτημα ατομικής αξιοπρέπειας αυτό, μην πούμε και ζήτημα προσωπικής ευτυχίας…
