«Αν δεν κάνουμε τίποτα για την απελευθέρωσή μας, κανείς δεν θα μας χαρίσει την ελευθερία που ονειρευόμαστε και στο όνομα της οποίας ομνύουμε» – Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος
Έπεσα πάνω της τυχαία, ψάχνοντας τα κανάλια χαζεύοντας, πρόλαβα ν’ ακούσω μόνο μία φράση, δεν συγκράτησα καν το όνομα της γηραιάς κυρίας που – με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της – έδινε συνέντευξη στην ΕΡΤ.
Η φράση όμως εκείνη καρφώθηκε στο μυαλό: «Λείπουν από την κοινωνία οι μεγάλες ιδέες», είπε. Κι εξήγησε: «Δεν εννοώ τις κοσμοθεωρίες, αλλά τις μεγάλες ιδέες, για παράδειγμα, τον εθνικό στόχο να διαφυλάξουμε τη γλώσσα. Για τέτοιες ιδέες μιλώ. Η κοινωνία μας χάνεται μέσα στα μικρά, πελαγώνει με τα τετριμμένα του καθημερινού δημόσιου διαλόγου, συντρίβεται».
Κάπως έτσι το είπε. Και είναι αλήθεια! Η κοινωνία μας δεν εμπνέεται από καμία μεγάλη ιδέα πια…
Παλιότερα υπήρχαν μεγάλες ιδέες που έπαιζαν συνεκτικό ρόλο για το λαό. Άλλοτε ήταν ιδέες εθνικές, άλλοτε θρησκευτικές, άλλοτε πολιτικές ή, απλά, ιδεολογικές.
Υπήρχε δηλαδή κάτι που με την ισχύ του υπέρτερου κρατούσε υπό την σκέπη του τις διάσπαρτες ανθρώπινες μονάδες, λειτουργούσε ως αρμός της κοινωνίας, έδινε στα άτομα ξεκάθαρους λόγους να στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλο, να συνομιλούν, να συνεργάζονται, ακόμα και να συγκρούονται.
Αυτό δεν υπάρχει πια. Καλό ή κακό, εδώ δεν θα το κρίνουμε τώρα γιατί βιαζόμαστε να φύγουμε από την κριτική, όσο και από την καταγγελία. Θέλουμε να φτάσουμε στην θετική σκέψη και μάλιστα με την διαδικασία του επείγοντος.
Μιλώντας για «μεγάλες ιδέες» δεν εννοούμε φυσικά «να πάρουμε την Πόλη και την Αγιασοφιά», ούτε «να καταργήσουμε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο». Δεν εννοούμε καν τη «βασιλεία του Θεού» επί της γης ή επί τ’ ουρανού.
Εννοούμε – απλά και πρακτικά – έναν συνεκτικό ιστό της κοινωνίας, αυτόν που κάνει τα άτομα, τις οικογένειες και τις Κοινότητες να συμβιώνουν αρμονικά στο χωριό, στην πόλη, στη χώρα.
Μπορεί – όπως είπε η κυρία εκείνη – να είναι η γλώσσα που απειλείται και πρέπει να διασωθεί;
Ναι, μπορεί. Μπορεί όμως να είναι και κάτι άλλο, πολύ πιο πρακτικό, πολύ πιο πεζό, πολύ πιο γήινο.
Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είναι η σύμπραξη των γεωργικών ή των κτηνοτροφικών μονάδων σε επίπεδο παραγωγής, τυποποίησης και εμπορίας των προϊόντων τους.
Θα μπορούσε ακόμα να είναι η σύμπραξη των βιοτεχνικών μονάδων ανά κλάδο για την φτηνότερη αγορά των πρώτων υλών και για τη μείωση των τελικών τιμών στον καταναλωτή.
Θα μπορούσε επίσης να είναι η κατά τόπους ίδρυση Ανωνύμων Εταιρειών Λαϊκής Βάσης, οι οποίες θα γίνονταν ιδιοκτήτες των ηλεκτρονικών και των έντυπων Μέσων Ενημέρωσης, ώστε η ιδιοκτησία τους να μετατεθεί από τους ιδιοτελείς επενδυτές στον κυρίαρχο λαό, γεγονός που θ’ απελευθέρωνε την δημοσιογραφία από τα συμφέροντα του παρασκηνίου.
Τέτοια κι άλλα θα μπορούσαν να είναι οι μεγάλες ιδέες του παρόντος. Ιδέες νέες. Που θα συγκινούσαν κόσμο και κοσμάκη, θα έδιναν προοπτική στο λαό, θ’ αναδείκνυαν δυνάμεις και θα έθεταν φραγμούς στους σουλατσαδόρους της εξουσίας ή τους γνωστούς από την Ιστορία λαοπλάνους.
Αν αυτά είναι όντως καλά κι ωραία, τι μας εμποδίζει άραγε να τα κάνουμε;
Η πλάνη. Η αυταπάτη. Μας εμποδίζει η φαντασίωση ότι «το παιγνίδι είναι στημένο». Ή ότι «εμείς είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης». Ή ότι εμείς «δεν ανακατευόμαστε με τα πίτουρα για να μη μας φάν’ οι κότες».
Ξέρετε κάτι; Αν δεν κάνουμε τίποτα για την απελευθέρωσή μας, κανείς δεν θα μας χαρίσει την ελευθερία που ονειρευόμαστε και στο όνομα της οποίας ομνύουμε. Δεν θα μας τη χαρίσει κανείς, γιατί κανείς δεν μας την οφείλει.
Ακολουθήστε το agriniovoice.gr στο Google News.
