Έχουμε δύο καυτά θέματα: Τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και το θέμα των παιδιών που, υποτίθεται, απορρέει από τη νομοθέτηση του γάμου
Έχουμε μπερδευτεί. Τόσο, που πάμε ολοταχώς για πολιτική κρίση. Πολιτική κρίση που, ίσως, είναι τόσο μεγάλη, όσο κι εκείνη που ακολούθησε μετά το πρώτο μνημόνιο, το 2010.
Αλλά… για κάτσε ρε παιδί μου… Τι συμβαίνει εδώ; Να το βάλουμε κάτω απλά, για να καταλάβουμε, αν μη τι άλλο:
Έχουμε δύο καυτά θέματα: Το ένα αφορά τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Ε, λες, αφού το θέλουν, αφού είναι η ζωή τους, η Δημοκρατική Πολιτεία έχει θεσμική υποχρέωση απέναντι στις μειονότητες να το νομοθετήσει. Η άρνηση αυτού του δικαιώματος απορρέει από καθαρά θρησκευτικούς λόγους, οι οποίοι, παραπειστικά, ονομάζονται «λόγοι συνείδησης».
Το δεύτερο θέμα όμως, το θέμα των παιδιών που, υποτίθεται, απορρέει από τη νομοθέτηση του γάμου των ομοφύλων, έχει δύο σκέλη:
Το πρώτο σκέλος του πρώτου θέματος αφορά την υιοθεσία παιδιού ή παιδιών από το ίδρυμα, ας πούμε. Αλλ’ αυτό είναι ήδη νομοθετημένο. Σε ό,τι αφορά δε τα δικαιώματα κληρονομιάς που επικαλούνται τα ομόφυλα ζευγάρια, τίθεται το ερώτημα: Ποιος στέρησε πότε το δικαίωμα σε ποιον να κάνει διαθήκη και να δώσει την περιουσία του σε όποιον θέλει; Κανένας.
Άρα, όλος αυτός ο ντόρος είναι εκ περισσού. Μόνο κάποιες λεπτομέρειες μένουν (π.χ. η κηδεμονία του παιδιού στο σχολείο, η συνοδεία του στο νοσοκομείο) οι οποίες μπορούν να ρυθμιστούν νομοθετικά απλά, ήσυχα κι ωραία.
Το δεύτερο σκέλος του δεύτερου θέματος αφορά την παρένθετη μητέρα. Το δικαίωμα στην οποία διεκδικείται από τα ομόφυλα ζευγάρια με το επιχείρημα ότι πρέπει να έχουν κι αυτά τα ίδια δικαιώματα με τα ετερόφυλα.
Έλα όμως που τα ομόφυλα ζευγάρια διεκδικούν το δικαίωμα της παρένθετης μητέρας για ν’ αποκτήσουν παιδιά όπως το περιέγραψε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης, όχι για ιατρικούς λόγους, όπως προβλέπει ο νόμος. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα:
Έχουν άραγε αυτό το δικαίωμα τα ετερόφυλα ζευγάρια; Όχι. Άρα ποια εξίσωση δικαιωμάτων ζητούν τα ομόφυλα; Η απάντηση στο ερώτημα είναι απλή: Όλος αυτός ο ντόρος είναι εκ περισσού. Ή εκ του πονηρού.
Αν τώρα η παρένθετη μητέρα νομοθετηθεί για τα ομόφυλα ζευγάρια, όπως διεκδικούν, τότε θα πρέπει να νομοθετηθεί ΚΑΙ για τα ετερόφυλα. Χάριν ισότητας,! Όχι των ομόφυλων σε σχέση με τα ετερόφυλα, αλλά το αντίθετο!
Αλλά τότε… Θα γεννηθεί μία νέα τάξη εργαζομένων: Των επί πληρωμή γυναικών που θα κυοφορούν για να δώσουν παιδί ή παιδιά σ’ ένα ζευγάρι. Διά νόμου, η γυναίκα θα μετατραπεί σε εργαλείο παραγωγής που θα μισθώνεται από ετερόφυλο ή από ομόφυλο ζευγάρι…
Είναι σωστό αυτό; Για τη γυναίκα… είναι σωστό; Τι λένε οι φεμινίστριες γι’ αυτό; Για το παιδί… είναι σωστό; Τι λέει η Επιστήμη γι’ αυτό; Απεφάνθη τάχα η ιατρική επιστήμη για το θέμα αυτό και είπε ότι είναι σωστό; Όχι. Δεν απεφάνθη. Δε ρωτήθηκε καν.
Τι κάνουμε λοιπόν εδώ; Στην πραγματικότητα, δημιουργούμε μία νέα θρησκεία που λέει ότι όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα. Ακούγεται λογικοφανές, αλλά δεν είναι. Δεν είναι, γιατί δεν αποτελεί δικαίωμα του ανδρικού σώματος να κυοφορεί παιδιά.
Επινοούμε λοιπόν έναν νέο Θεό που ευλογεί όλους τους γάμους. Όχι μόνο των ετερόφυλων ζευγαριών, ούτε μόνο των ομόφυλων, αλλά και των «τρίο», που, γιατί όχι, θα διεκδικήσουν το αυτονόητο. Με δικαίωμα τεκνοθεσίας φυσικά.
Διότι: Από τη στιγμή που καταργούμε τώρα διά νόμου τα όρια της σωματικής μας φύσης, μπαίνει το ερώτημα: Πού θα σταματήσουμε; Απάντηση: Πουθενά.
Ακολουθήστε το agriniovoice.gr στο Google News.
