Η συνάντηση έγινε από τύχη στα Γραφεία της «Αναγγελίας» (και του «Τυμπάνου»). Ο Λάζαρος Σαρισαβίδης έφερνε στον υπογράφοντα το ποιητικό του βιβλίο «του κόσμου ομφάλιος λώρος» και ήταν ήδη εκεί ο ποιητής Γιάννης Υφαντής. Ο Λάζαρος έδωσε το βιβλίο του και στον Γιάννη, ο οποίος του είπε «θα το διαβάσω, αλλά δεν κάνω κριτικές».
Αχ, αυτό το θέμα!
Πόσες φορές το κουβεντιάσαμε και – να μιλήσω στον ενικό – πόσες φορές έγραψα κι εγώ ότι: Σέβομαι κι αγαπώ την ενασχόληση των ανθρώπων με την ποίηση, είτε διαβάζουν, είτε γράφουν, εκεί όμως που αρχίζει το πράμα να χαλάει, είναι όταν αρχίζουν οι κριτικές, καλές ή κακές δεν έχει σημασία. Είναι επίσης τότε που ο ποιητής αρχίζει να δίνει σημασία στις κριτικές ή να τις περιμένει. Ο Γιάννης Υφαντής έχει δίκιο να το λέει έτσι. Το έχουμε γράψει κι εμείς με διάφορους τρόπους κατά καιρούς. Αν αυτό το θέμα μπορούσε να υπακούσει σε κάποια απλή εκλογίκευση, πολλά πράγματα (που τώρα είναι άσχημα) θα γίνονται αμέσως όμορφα. Εάν η κριτική μετατρεπόταν στην αναγκαία φυσικά παρουσίαση, θ’ απελευθερώνονταν δυνάμεις και οι αισθήσεις θα ευφραίνονταν. Νομίζω, ότι, πάνω απ’ όλα, θα γινόταν εφικτή η αρετή της διάκρισης, όλα και όλοι θα έπαιρναν μετά τη φυσική τους θέση μέσα στον φυσικό κόσμο.
Με αφορμή αυτή τη συνάντηση κι αυτό το μικρό διάλογο, είπαμε ότι θα παρουσιάσουμε στο «Τύμπανο» το βιβλίο του Λάζαρου Σαρισαβίδη. Διότι, όπως λέει κι εκείνος: «Από 28/4/2006 έως 28/12/2006 έγραψα όλα τα ποιήματα. Στις 28/12/2006 ο θάνατος της μάνας μου. Μετά από τρία χρόνια αποφάσισα να εκδώσω την ποιητική αυτή συλλογή για τους συγγενείς και τους φίλους».
Τι ωραία εξήγηση! Τόσο πολύτιμη!
Πιο πολύ από τα ποιήματα του Λάζαρου αγαπήσαμε την ποιητική του αίσθηση, εκείνη που του επέτρεψε να διασώσει ένα σπαρακτικό απόσπασμα Πρακτικού του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αγρινίου από τη μυστική διαθήκη του Ιωάννη Ανδρέα Παυλίδη που πέθανε το 1987:
«Τελειώνοντας ζητώ από τα παιδιά μου συγχώρεση αν άθελα έστω αδίκησα κανένα τους. Φιλοδοξία μου, όπως κάθε γονέα, ήταν ν’ αφήσω ικανοποιητική περιουσία στα παιδιά μου. Δυστυχώς απρόβλεπτες περιπέτειες σ’ όλη μου τη ζωή δεν μου επέτρεψαν να ικανοποιήσω τους πόθους μου. Πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι η μοίρα κάθε ανθρώπου είναι γραμμένη στο κούτελό του».
Ο Λάζαρος παραθέτει κι ένα γράμμα του Σπύρου Κουκουλομάτη από το 1956 που μιλάει (σπαρακτικά επίσης) για την φιλοξενία που επιφύλαξαν οι πρόσφυγες του Αγίου Κωνσταντίνου στους ψωριασμένους στρατιώτες του Αλβανικού μετώπου τον Απρίλιο του ’41. Το γράμμα αυτό είναι μια μαχαιριά.
Εμ, το άλλο, όταν ο πατέρας βρήκε ένα τσαμπί από μέλισσες: «Το φέρνει στο σπίτι και την άλλη μέρα ξυπνήσαμε από μεγάλο βουητό πολλών μελισσών. Δεν ξέρω πώς ήρθαν και μπήκαν στο τζάκι του παππού. Παρότι ήταν χειμώνας και έκανε πολύ κρύο δεν άναψε ποτέ του το τζάκι από εκείνη την ημέρα, διότι είχε μεγάλο συμφέρον. Στον πάτο έσταζε πάντα μέλι, με τα μικρά τσίγγινα κυπελάκια το μάζευε».
Το καλύτερο ποίημα της συλλογής του είναι, νομίζω, το «Ποίημα» στην σελίδα 67: «Στο ερώτημα / τι είναι ποίημα / απάντηση έχω / μόνο μία: // Η φευγαλέα σκέψη / που έφραξε / του μυαλού τη φλέβα // έδωκε εντολή / στου χεριού την πένα // αποτυπώθηκε / στο άψυχο χαρτί / η εικόνα // που άρπαξε πνοή / για ζωή // και συνεχίζει / ν’ αναπνέει ακόμα».
Τύμπανο 3 / Απρίλιος – Μάιος 2013
