ΓΕΜΙΣΑΜΕ δημοσιογράφους. Κάθε πικραμένος σηκώνει σημαία του την «δημοσιογραφία των πολιτών», ανοίγει ένα blog, βάζει την ετικέτα του δημοσιογράφου στο κούτελο και βγαίνει στην Αγορά να πάρει διαφήμιση για το μεροκάματο.
ΠΡΩΤΟ χρέος αυτών των τύπων είναι να καταγγείλουν τους επαγγελματίες δημοσιογράφους ως πιόνια της πολιτικής εξουσίας. Νομίζουν ότι με τον τρόπο αυτό θα εγκατασταθούν στη συνείδηση της Κοινής Γνώμης ως ανεξάρτητες φωνές, εν αντιθέσει με τους πουλημένους «συναδέλφους» τους.
ΧΩΡΙΣ να τους κοστίζει ένα ευρώ η Εφορία, το Ασφαλιστικό Ταμείο, το ενοίκιο, το τυπογραφείο, το δάνειο της Τράπεζας, ο μισθός ενός εργαζόμενου, μ’ έναν απλό υπολογιστή από την κρεβατοκάμαρά τους, αυτοαναγορεύονται σε κήνσορες της δημόσιας ζωής.
ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ στην ανωνυμία τους καταγγέλλουν ως λαμόγιο κάθε βιοπαλαιστή που θα πιάσουν στο στόμα τους.
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ στο σύνολό τους (όπως και η ΠΑΕ Παναιτωλικός) καλούν αυτά τα δημοσιογραφίδια στις συνεντεύξεις Τύπου, ενίοτε τα τραπεζώνουν κιόλας.
ΕΤΣΙ αποχτούν νομιμοποίηση. Αν και, συνήθως, παίρνουν γραμμή από κάποιον πολιτικό που δρα στο παρασκήνιο εναντίον των αντιπάλων του…
