Όλο το καλοκαίρι ακούγονται παράπονα από τον κόσμο για τα εισιτήρια διαρκείας και την ακριβή τους τιμή. Παρόλα αυτά «έφυγαν» περίπου 2.500 κάρτες διαρκείας. Αρκετοί «μπήκαν μέσα» για ένα χαρτάκι, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που αποφάσισαν, λόγω οικονομικών δυσκολιών, να μην αγοράσουν διαρκείας και να «διαλέγουν» τους αγώνες στους οποίους θα στηρίζουν την προσπάθεια του Τίτορμου. Σημειώνεται εδώ ότι θα ήταν μέγα λάθος να χαρακτηρίσει η ΠΑΕ αυτούς τους ανθρώπους ως λιγότερο Παναιτωλικούς από εκείνους που αγόρασαν διαρκείας…
Η έξυπνη κίνηση της ΠΑΕ να δώσει προτεραιότητα για τον αγώνα με τον Ολυμπιακό σε όσους πάρουν εισιτήριο με τον Εργοτέλη ήταν η μοναδική κίνηση που ουσιαστικά έφερε κόσμο στο γήπεδο το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου.
Λίγο μετά το τέλος του αγώνα με τον Εργοτέλη, τα παράπονα των φιλάθλων εστιάστηκαν περισσότερο στις τιμές των εισιτηρίων παρά στον ίδιο τον αγώνα. Πολλοί ήταν αυτοί που έλεγαν: «πληρώσαμε 50 ευρώ δύο άτομα για να δούμε ποδόσφαιρο ερασιτεχνικού επιπέδου» ή «με 25 ευρώ βλέπεις αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ». Ντάξει, η αλήθεια είναι ότι το πιο φτηνό εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ (Ολυμπιακός – Παρί Σεν Ζερμέν) είναι 35 ευρώ. Αλλά λίγη σημασία έχει. Αρκετοί ήταν οι Αγρινιώτες που χάλασαν 2 ή και 3 μεροκάματα το περασμένο Σάββατο για να δουν έναν αγώνα που – κακά τα ψέματα – δεν ήταν δα και κανά παιχνίδι της προκοπής… Τα εισιτήρια του Παναιτωλικού είναι ακριβά. Τελεία και παύλα.
Πρέπει κάπου εδώ να υπενθυμίσουμε – ίσως – στην ΠΑΕ ότι «η τιμή καθορίζεται από την προσφορά και την ζήτηση ενός αγαθού». Στην προκειμένη περίπτωση, το αγαθό που προσφέρεται είναι το – σιγά τα ωά – ποδοσφαιρικό θέαμα του Παναιτωλικού (και των εκάστοτε αντιπάλων του). Η ζήτηση του αγαθού (εισιτήριο) είναι αναμφίβολα και αποδεδειγμένα τεράστια. Με βάση λοιπόν τους νόμους προσφοράς και ζήτησης, η τιμή του προϊόντος θα έπρεπε να είναι πολύ χαμηλότερη απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα.
Άλλωστε, ο νόμος της ζήτησης λέει ότι «όσο αυξάνεται η τιμή ενός προϊόντος (εισιτηρίου), μειώνεται η ποσότητα που ζητά ο αγοραστής (φίλαθλος), ενώ όσο μειώνεται η τιμή αυτού του προϊόντος αυξάνεται η ποσότητα που ζητείται». Και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν εκεί στην ΠΑΕ, γιατί είναι προτιμότερο να είναι γεμάτο το γήπεδο με 10-15 ευρώ εισιτήρια, παρά μισογεμάτο/μισοάδειο με εισιτήρια των 25 ευρώ. Το πρόβλημα όμως «γεννήθηκε» και «κληρονομήθηκε» με τα ακριβά διαρκείας. Η ΠΑΕ έχει εγκλωβιστεί με τις τιμές στα διαρκείας και δεν μπορεί να επιτρέψει στον ίδιο της τον «εαυτό» να πουλήσει 16 (1 κεκλεισμένων με τον ΠΑΟΚ) εισιτήρια σε χαμηλότερη τιμή απ’ ότι το διαρκείας. Υποτίθεται δε ότι τα εισιτήρια διαρκείας «συμφέρουν» γιατί είναι πιο φτηνά από τα συνολικά λεφτά που θα έδινε κάποιος για να αγοράζει εισιτήριο κάθε εβδομάδα.
Η ΠΑΕ Παναιτωλικός «τύπωσε» για το παιχνίδι με τον Εργοτέλη περίπου 3.000 εισιτήρια, δεν εξαντλήθηκαν όλα, ενώ μόλις τα μισά από αυτά είναι σε τιμές «προσιτές». Η ΠΑΕ είναι σε λάθος κατεύθυνση στον τομέα των εισιτηρίων, παρόλα αυτά διατηρούμε μία επιφύλαξη, γιατί υπάρχει και μία – μικρή – περίπτωση οι τιμές αυτές να ήταν… πειραματικές. Άλλωστε, η ανακοίνωση της ΠΑΕ έλεγε ότι «οι αναγραφόμενες τιμές ισχύουν μόνο για τον συγκεκριμένο αγώνα». Προκαταβολικά λοιπόν πρέπει να σημειωθεί ότι μπορεί οι τιμές στα επόμενα παιχνίδια να είναι χαμηλότερες και να ανταποκρίνονται στην ανάλογη προσφορά και ζήτηση.
Πρέπει να σταθούμε λίγο και στο «προϊόν» που προσφέρει η ΠΑΕ, δηλαδή το ποδοσφαιρικό θέαμα των παικτών της και των αντιπάλων τους. Στο παιχνίδι με τον Εργοτέλη, ο ρυθμός και η εικόνα του αγώνα θύμισαν ερασιτεχνικό. Η αλήθεια είναι ότι όλοι βαρέθηκαν τόσο πολύ που έτριβαν τα μάτια τους από (αρνητική) έκπληξη και περίμεναν πως και πως το σφύριγμα της λήξης. Το μόνο που τους κράταγε στο γήπεδο ήταν η ελπίδα πως τελικά ο Παναιτωλικός θα ξυπνήσει έστω για 5 λεπτά για να βάλει 1 γκολ. Η ομάδα είναι δουλεμένη, αλλά και πιασμένη/κουρασμένη/αγχωμένη. Χρειάζεται πολύ υπομονή από τον κόσμο και κυρίως επιμονή από προπονητή και ποδοσφαιριστές για να έρθουν τα επιθυμητά αποτελέσματα…
