Η χαμηλή κίνηση των εισιτηρίων διαρκείας τη φετινή χρονιά δεν έχει να κάνει τόσο με τις μεταγραφές όσο με το οικονομικό σκέλος της υπόθεσης. Οι δύσκολες εποχές που ζούμε έχουν επηρεάσει τον κόσμο τόσο αρνητικά που δύσκολα θα αγόραζε εισιτήρια σε τέτοιες τιμές. Μία βόλτα στην πόλη του Αγρινίου είναι αρκετή για να πειστεί ο καθένας ότι τα εισιτήρια είναι κατιτίς πιο ακριβά απ’ ότι θα περίμενε ο κόσμος του Παναιτωλικού.
Ωστόσο, τα πράγματα θα ήταν ούτως ή άλλως διαφορετικά αν ο Παναιτωλικός είχε πραγματοποιήσει μία ή δύο μεταγραφές για επικοινωνιακούς λόγους. Μία μεταγραφή, για παράδειγμα, τύπου Κάρολ. Ακόμη κι αν ο πρώην πορτιέρο των ΟΦΗ και Ολυμπιακού είναι μεγάλος σε ηλικία. Αντίστοιχη περίπτωση θα ήταν και του Ράφαελ της Πόρτο, αλλά και του Κοντρέρας. Η ηλικία σε ποδοσφαιριστές τέτοιου επιπέδου δεν παίζει μεγάλο ρόλο, είναι η αλήθεια.
Και ο Παναιτωλικός έχει «ζωντανές» αποδείξεις για μία τέτοια κουβέντα. Τζούνιορ, Σφακιανάκης και Καμαρά ήρθαν υποτίθεται για να «κολλήσουν τα τελευταία τους ένσημα». Μόνο αυτό δεν έκαναν όμως. Θα έλεγε κανείς ότι πάλεψαν περισσότερο και από τους νεότερους σε ηλικία ποδοσφαιριστές. Άλλωστε το να κάνεις μία ηχηρή μεταγραφή (όπως ζητάει ο κόσμος) δεν είναι εύκολο να την καταφέρεις με παίκτη ηλικίας κάτω των 30 ετών. Ειδικά όταν πρόκειται για μία ομάδα νεοφώτιστη.
Επίσης, αυτό που πρέπει να σημειωθεί για την ηλικία των ποδοσφαιριστών είναι ότι «η μπάλα δεν ξεχνιέται». Αρκεί μόνο να δει κανείς τους «τελειωμένους παππούδες της Μίλαν», οι οποίοι κατάφεραν με σχετική άνεση να πάρουν ένα σωρό πρωταθλήματα, κύπελλα και Ευρωπαϊκά.
Οι «παππούδες» έχουν έναν ρόλο να παίξουν στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και για να τελειώνουμε μια και καλή με το θέμα αυτό, οι νοοτροπίες του στυλ «αυξάνεται συνεχώς ο μέσος όρος ηλικίας της ομάδας» είναι πραγματικά όνειρα απατηλά. Ή στην… καλύτερη των περιπτώσεων, όνειρα που τα κατάφεραν κάποιοι Έλληνες φοιτητές στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό παίζοντας Football Manager και αγοράζοντας μόνο wonderkids.
