Σ’ ΕΝΑ ευνομούμενο κράτος ούτε ο πολίτης δολοφονεί, ούτε ο ληστής δολοφονείται. Όταν συμβαίνουν και τα δύο, σημαίνει ότι δεν υπάρχει ευνομούμενο κράτος.
Ο ΛΗΣΤΗΣ έχει την άνεση να μπει στο σπίτι που κοιμάται το θύμα του και να σταθεί μ’ ένα μαχαίρι πάνω από το κεφάλι του, καθώς θα ξυπνάει απότομα.
ΔΕΝ ΘΑ έμπαινε, αν υπήρχαν τέτοια αστυνομικά μέτρα στους δρόμους, που θα καθιστούσαν δύσκολη έως αδύνατη την εισβολή.
ΟΤΑΝ το θύμα βρει την ευκαιρία και αντισταθεί στον ληστή, αν καταφέρει μάλιστα ν’ ανταποδώσει τα ίσα, τίθεται το ερώτημα στη συνείδησή του, εάν έκαμε καλά ή κακά που σκότωσε.
ΟΜΩΣ, πάλι, τίποτα δεν θα είχε γίνει, αν, όπως είπαμε, υπήρχαν αστυνομικά μέτρα στους δρόμους που θα καθιστούσαν δύσκολη έως αδύνατη την εισβολή.
ΕΚΕΙ ΠΟΥ δεν λειτουργεί ο Νόμος, ευδοκιμεί η παρανομία. Αν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε το σωστό, ας σεβαστούμε τον Νόμο.
ΘΑ ΠΕΙΣ: Δεν υπάρχει νόμος. Θα σου πω: Αν δεν υπάρχει, να τον κάνουμε. Θα πεις: Ποιος; Μήπως αυτοί οι ανάξιοι;
ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ: Εμείς εκλέγουμε αυτούς τους ανάξιους. Τους άξιους δεν τους εκλέγουμε, διότι κανείς από τους άξιους δεν χάιδεψε ποτέ τα αυτιά των ψηφοφόρων…
