Το φαινόμενο δεν είναι τόσο απλό, ούτε τόσο αθώο: Η ρητορική που σέρβιρε ο Αλέξης Τσίπρας την εποχή των μνημονίων, βρήκε την ακραία έκφρασή της στον Παύλο Πολάκη και τώρα λειαίνεται με τον διάδοχο του Τσίπρα και κολλητό του Πολάκη, τον Κασσελάκη, δεν είναι ούτε απλή, ούτε αθώα.
Η συγκεκριμένη αντίληψη των πολιτικών πραγμάτων απηχεί τα πιο ταπεινά πολιτικά ένστικτα της αγέλης ή – για να μην πάμε τόσο μακριά – βγάζει στο επιφάνεια τις έξεις του κακομαθημένου παιδιού που αυθαδιάζει απέναντι σε όποιον ενήλικα δεν του κάνει το πιο τρελό χατίρι.
Με την τελευταία ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν του 2023, νομίσαμε ότι ο πολιτικός λόγος, ιδίως ο λόγος της αριστεράς, θα βρει τα παλιά του πατήματα, θα βρει και τα ζύγια του.
Όχι. Δεν έγινε. Ό,τι ακολούθησε και πήρε υπόσταση με τον νέο ηγέτη του κόμματος, είναι πιο άρρωστο, ακόμα πιο απεχθές, ακόμα πιο απολίτικο.
“Τα ΜΜΕ δεν είπαν τίποτα, σχεδόν στο σύνολό τους. Απαγορευμένη η λέξη Τέμπη μέχρι τις εκλογές με εντολή και απειλή Μαξίμου” έγραψε ο Στέφανος Κασσελάκης.
Απ’ όπου και να το πιάσεις αυτό, αν το στύψεις, θα στάξει χολέρα. Γιατί περιγράφει μια κατάσταση εμετική. Αν υποθέσουμε ότι όντως είν’ έτσι, όπως το λέει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα έπρεπε να πάμε όλοι να πνιγούμε στο βαθύ, επειδή… άλλοι μεν δεν το βλέπουμε καν, είμαστε στραβοί, άλλοι, το βλέπουμε και το ανεχόμαστε, άρα είμαστε μειωμένης ηθικής.
Ευτυχώς που ήρθε αυτό το παλικάρι να μας ανοίξει τα μάτια. Ένας ακομπλεξάριστος μπρούκλης, με αρχοντική βίλα στις Σπέτσες, πολυτελές διαμέρισμα αξίας 1,8 εκατομμυρίων ευρώ και δεν ξέρουμε τι άλλο, ήρθε να διδάξει πολιτική αρετή σ’ εμάς τα φτωχαδάκια….
Δε μένει όμως εκεί. Πάει παρακάτω: “Ο αγώνας είναι άνισος. Έχουν τα μέσα. Όμως έχουμε το δίκιο. Και την επιμονή. Είναι ένα Σύστημα. Είμαστε ένας ολόκληρος λαός”.
Κοίτα ποιος μιλάει! Το γράφει αυτό και δε ντρέπεται. Το παίζει αντισυστημικός… ποιος; Ένα γνήσιο τέκνο του καπιταλιστικού συστήματος. Όχι μόνο της οικονομικής διάστασης του καπιταλισμού, αλλά και της πολιτισμικής του διάστασης. Και, ανερυθρίαστα, ψαρεύει στον όχλο που ακούει ρε παιδί μου Μητσοτάκη και λέει… “ποιος ρε; ο Κούλης; Το χαζό;”…
Ούτε αυτά του έφτασαν όμως. Πάει ακόμα παρακάτω. Παραθέτει απόσπασμα δήλωσης της – σπαρακτικής κατά τ’ άλλα – Μαρίας Καρυστιανού για ν’ αποδείξει ότι αυτά που λέει, είναι σωστά και δίκαια:
“Δεν ήξερα πως κληροδότησα στην κόρη μου κυβερνώντες που είναι σε θέση να την κάψουν ζωντανή. Τώρα ξέρω”.
Τώρα η Μαρία Καρυστιανού ξέρει ότι οι κυβερνώντες έβαλαν στο τρένο την κόρη της για να την κάψουν ζωντανή στα Τέμπη… Το επιβεβαιώνει κι άλλος μάρτυρας, ο Παύλος Ασλανίδης: “Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα δολοφονήσουν το παιδί μου και θα το πετάξουν το ίδιο βράδυ, με φαγάνες, σε τρία διαφορετικά μέρη στην Λάρισα. Είναι μία κυβερνώσα μαφία”.
Κι επικαλείται αυτές τις αμετροέπειες ο Στέφανος Κασσελάκης και πάνω σε αυτά τα μοτίβα στήνει ολόκληρη την προεκλογική του εκστρατεία, από την οποία προσδοκά να πάρει ποσοστό μεγαλύτερο από 20%, παράλληλα να πέσει ο Μητσοτάκης κάτω από 30%, ώστε αυτός ν’ αμφισβητήσει ευθέως την ισχύ του και να βάλει υποθήκη εξουσίας για τις επόμενες εθνικές εκλογές. Αυτό είναι το στρατήγημά του.
Επιτρέψτε μου τώρα το α΄ ενικό πρόσωπο: Έχω παρακολουθήσει όλες τις εκλογές της μεταπολίτευσης από το 1974 και μετά, όλες χωρίς καμία εξαίρεση. Πενήντα χρόνια. Μισό αιώνα. Ποτέ δεν είδα τόση πολιτική καφρίλα. Ποτέ δεν άκουσα τόσο κούφιο πολιτικό λόγο. Ποτέ.
