Για τον νεοφιλελευθερισμό της Νέας Δημοκρατίας δεν ξανακούσαμε. Το κεντρικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ τόσα χρόνια, η βασική πολιτική ανάλυσή του, ξαφνικά, χάθηκε. Τι συνέβη άραγε;
Μήπως το έκοψαν μαχαίρι επειδή σταμάτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να εφαρμόζει τον νεοφιλελευθερισμό; Ή μήπως η ανάδειξη του Κασσελάκη στην ηγεσία του κόμματος άλλαξε την οπτική τους;
Εδώ που τα λέμε, να κατηγορείς τη Νέα Δημοκρατία για νεοφιλελευθερισμό και την ίδια στιγμή να έχεις αρχηγό που αγοράζει πολυτελές διαμέρισμα αξίας δύο εκατομμυρίων ευρώ, επιδεικνύει τη βίλα του στις Σπέτσες και λέει ότι “το ΝΑΤΟ είναι αμυντική συμμαχία, Ιερή αμυντική συμμαχία”, ε, κάπου “δεν κολλάει”…
Υπάρχει βέβαια και άλλη εκδοχή: Να τελείωσε όντως ο νεοφιλελευθερισμός και να μην το πήραμε χαμπάρι. Όμως… δε θα μας το έλεγε κανείς βρε παιδί μου;
Δε μας το είπε κανείς, αλλά, ποιος ξέρει; Μπορεί να κατάλαβαν ότι… με πέντε κόμματα και κομματίδια αριστερά της Νέας Δημοκρατίας και τρία στα δεξιά της, η μετατοπισμένη στο κέντρο Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη φαντάζει αληθινό κόμμα του κέντρου. Μπορεί να είναι αυτό…
Γεγονός είναι ότι ο Ανδρουλάκης που διεκδικούσε το κέντρο, δεν διεκδικεί το κέντρο που άλωσε ο Μητσοτάκης, αλλά το κέντρο που διεκδίκησε ο Τσίπρας. Αυτό τουλάχιστον δείχνει ο συριζογενής πολιτικός του λόγος.
Γενικώς, η αριστερά (και η κεντροαριστερά) έχοντας πρακτική ανάγκη από έναν “σφοδρό αντίπαλο”, βάπτισε – και συνεχίζει να βαπτίζει – “ακροδεξιά” την Ελληνική Λύση, τους Σπαρτιάτες και τη Νίκη.
Δεν είναι. Αφαιρώντας τους Σπαρτιάτες που έχουν κρυφό αρχηγό τους τον Κασιδιάρη, η Ελληνική Λύση και η Νίκη δεν έχουν καμία σχέση με την ακροδεξιά. Είναι κόμματα αλλοφρόνων και όχι εθνικοφρόνων. Στην πραγματικότητα δεν έχουν σχέση με τίποτα. Ένας εφήμερος θυμός πολιτικών νηπίων είναι. Κατά συνέπεια, δεν έχουν καμία πολιτική προοπτική.
Μένει να δούμε αν το μόρφωμα του Κασιδιάρη έχει δυνατότητες να εξελιχτεί σε γνήσιο νεοφιλελεύθερο, ακροδεξιό, φασιστικό, ναζιστικό, χουντικό χριστιανοεθνικό κόμμα.
Η απάντηση είναι όχι. Μπορεί στην Ευρώπη να προελαύνει η ακροδεξιά, αλλά κι αυτή βρίσκει έδαφος μόνο στο μεταναστευτικό πρόβλημα. Πουθενά αλλού. Κι όσο η αριστερά επιμένει για πολιτική ανοιχτών συνόρων, η άνθιση του νεοφασισμού και του νεοναζισμού στην Ευρώπη θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Η πολιτική ανάλυση της αριστεράς – για μιαν ακόμα φορά – αποδεικνύεται καθυστερημένη, ανιστόρητη και αφιλοσόφητη. Η λαϊκίστικη ρητορεία της, χωρίς ψυχικά ή πνευματικά ερείσματα, θολώνει τα νερά και σέρνει την πολιτική ζωή της χώρας στην ομίχλη. Η θολούρα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη με την ανάμιξη του εντυπωσιακού μεν, άψυχου δε, life style.
Κάτι ακόμα: Είναι λάθος ν’ αθροίζουμε την Ελληνική Λύση, τη Νίκη και τους Σπαρτιάτες. Ακόμα μεγαλύτερο λάθος είναι να φοβόμαστε ομογενοποίηση του χώρου αυτού από μια προσωπικότητα. Η ακροδεξιά θ’ ανθίσει και στην Ελλάδα (όπως ήδη ανθεί στην Ευρώπη) όταν κλείσει τον κύκλο του… ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Αν ή όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ηττηθεί στις εκλογές ή αναλάβει αξίωμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε, κατά πάσα πιθανότητα… η Νέα Δημοκρατία θα επιστρέψει στην κοίτη της, η δεξιά της πτέρυγα θ’ απελευθερωθεί και, ναι, αυτή, θα μπορεί να στεγάσει τον χαμένο στο διάστημα όχλο που βολοδέρνει τώρα στο δεξιό περιθώριο, υπό τον όρο βέβαια ότι θα εμφανιστεί εκεί ένα είδωλο για να τους μαζέψει…
Με βάση αυτά, προκύπτουν δύο συμπεράσματα: α΄). Συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί του, ο Μητσοτάκης είναι χρήσιμος στη Δημοκρατία. β΄). Ο αντιδεξιός χώρος χρειάζεται άλλον φορέα. Είναι ιστορική ανάγκη να κλείσουν τον κύκλο τους το ΠαΣοΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΜΕΡΑ25, η Πλεύση Ελευθερίας, η Νέα Αριστερά. Να δώσουν τη θέση τους σε ένα νέο Κίνημα του χώρου ανάμεσα στην πραγματική δεξιά και την πραγματική αριστερά.
Ένα τέτοιο Κίνημα δε μπορεί να το εκφράσουν ούτε ο Ανδρουλάκης, ούτε ο Κασσελάκης, ούτε ο Λοβέρδος, ούτε άλλος από τους υπάρχοντες αρχηγούς.
Τα Κινήματα δε γεννιούνται από τους πολιτικούς. Γεννιούνται στα κείμενα των δημοσιογράφων και των συγγραφέων, γεννιούνται στα ποιήματα και τα τραγούδια που αγαπά ο λαός, γεννιούνται από την συγκίνηση του λαού σε αυτά. ΜΕΤΑ έρχονται οι πολιτικοί.
Γι’ αυτό και η ευθύνη των συγγραφέων, των ποιητών και των στιχουργών, είναι ιστορική. Το λυπηρό σήμερα είναι ότι οι συγγραφείς, οι ποιητές και οι στιχουργοί καθεύδουν. Βολεμένοι στο σύστημα, στέκονται μπροστά στον καθρέφτη και αυτοθαυμάζονται. “Αυτά θέλει ο κόσμος”, λένε. Και, ηδονισμένοι, πορεύονται.
Αν υπάρχει ελπίδα, δε μπορεί ν’ αναζητηθεί στις φίρμες της καλλιτεχνίας, ούτε της διανόησης. Όχι. Οι επώνυμοι ξόφλησαν. Ιστορικά δηλαδή, ξόφλησαν. Χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του συστήματος για ν’ αναδειχτούν, κέρδισαν χρήμα και δόξα, έχασαν όμως την ιδιότητα του ταγού.
Κι όμως, μέσα στο λαό υπάρχουν οι δημιουργοί, εξόριστοι βεβαίως από το σύστημα. Εκεί, στο λαό, μέσα στο πλήθος, οι ζητούντες μπορούν να βρουν τους ταγούς που ψάχνουν. Πάντα υπήρχαν στη γη οι σοφοί και πάντα θα υπάρχουν.
