Ο τουρισμός πάει καλά κι από τα έσοδά του μπορεί το κράτος να πληρώνει με άνεση μισθούς και συντάξεις τεσσάρων περίπου εκατομμυρίων συνταξιούχων και μισθωτών. Αυτό σημαίνει ότι το 50% των νοικοκυριών της χώρας, πάνω κάτω, σιτίζονται από το Δημόσιο Ταμείο.
Καλά πάει ο τουρισμός. Ευτυχώς δηλαδή. Γιατί, αν δεν πήγαινε καλά ο τουρισμός… “τα χαρέλια μας”, που λέει κι ο λαός.
Σύμφωνα με την Fitch Solutions, μέχρι το 2028 η Ελλάδα θα έχει σαράντα (40) εκατομμύρια τουρίστες το χρόνο. Ποιος τη χάρη μας δηλαδή…
Αλλά ο τουρισμός έχει και τα προβλήματά του. Ξένοι τουριστικοί προορισμοί, όπως για παράδειγμα η Βενετία, εμφανίζουν ανυπέρβλητα προβλήματα, οι κάτοικοι των περιοχών αυτών πέρασαν ήδη στη φάση των αντιδράσεων, ζητάνε περιοριστικά μέτρα, λιγότερους τουρίστες, με όρους.
Τα προβλήματα που εμφανίζει η υπερβάλλουσα τουριστική κίνηση, είν’ ένα θέμα. Το άλλο θέμα (εκείνο που ενδιαφέρει εμάς, τώρα, εδώ) είναι ότι, αν πάει κάτι στραβά, σε περίπτωση δηλαδή που, για κάποιο λόγο, μπλοκαριστεί μία τουριστική περίοδος, αλίμονό μας!
Ναι, αλίμονό μας, διότι: Παλιότερα λέγαμε ότι η Ελλάδα έχασε την βιομηχανική επανάσταση. Και ήταν αλήθεια. Τώρα λέμε (και είναι αλήθεια επίσης) ότι η Ελλάδα έχασε την παραγωγική επανάσταση. Κι αυτό… είναι μάλλον χειρότερο!
Με άλλα λόγια, στην περίπτωση που γίνει ένα “τσαφ” στο Αιγαίο με την Τουρκία (χτύπα ξύλο) ή… ενσκήψει μια νέα πανδημία ή… ποιος ξέρει τι… όλο αυτό το ευεργετικό για μας τουριστικό εισόδημα θα γίνει καπνός…
Και τότε, α, τότε… για να το πούμε απλά, τα μισά νοικοκυριά της Ελλάδας θα πηγαίνουν στην Τράπεζα κάθε τέλος του μήνα, δεν θα βρίσκουν όμως λεφτά στον λογαριασμό τους… Καταλαβαίνετε τι θα γίνει… Μέσα σε μια βδομάδα η Ελλάδα θα κάνει βουτιά στα Τάρταρα.
Δε χρειάζεται φιλοσοφία για να καταλάβει ο πολίτης τα προφανή. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ’ όσο νομίζουμε. Κι όμως, μέσα σε αυτό το δυσοίωνο σκηνικό, ακούς τα κόμματα και υπόσχονται “τ’ άντερά τους”.. Βεβαίως, όταν δεν πληρώνεις φόρο για λέξεις λόγια που σκορπάς στον αέρα, ε, λες ό,τι θέλεις.
Δεν ακούμε από κανένα κόμμα (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης) τι θέλουν να κάνουν για τον πρωτογενή τομέα, ειδικότερα δε, για την εγκαταλειμμένη γεωργική γη, τους Συνεταιρισμούς των παραγωγών, όσων έχουν απομείνει, ώστε ο καημένος ο αγρότης να πληρώνεται διπλή τιμή από τη σημερινή για το προϊόν του και να ζει καλά, να μη ζει μέσα στην απελπισία και ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του, ταυτόχρονα δε, ο αστός καταναλωτής να πληρώνει τη μισή τιμή στο ράφι, ώστε να μην εξαερώνεται ο μισθός του.
Αυτά τα πολύ απλά πράγματα θα μπορούσε να είναι διακύβευμα της πάλαι ποτέ αντιδεξιάς παράταξης. Αλλά δεν είναι. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ κινούνται στον ιδιόμορφο αστερισμό του αρχηγού, τα κουσούρια του οποίου, αδιαμαρτύρητα, γίνονται κουσούρια του κόμματος.
Τρίχες δηλαδή… Να βλέπει ο πολίτης ότι κάθε μέρα πάει από το κακό στο χειρότερο κι αντί ν’ ακούσει κάτι σοβαρό από τους εκπροσώπους του στη Βουλή, κάτι ρε παιδί μου για το παρόν και το μέλλον του, ακούει τρίχες… Ναι, τρίχες.
Το όλον είναι απογοητευτικό έως απαίσιο. Αλλά δεν είναι μόνο στην Ελλάδα έτσι. Δεν είναι τυχαίο ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη η αριστερά έχει ξοφλήσει και η σοσιαλδημοκρατία (αυτό που στην Ελλάδα βαφτίσαμε κεντροαριστερά) φθίνει, τείνει προς εξαφάνιση, ανοίγοντας όμως το δρόμο για την επέλαση της ακροδεξιάς.
Είναι θέμα χρόνου να σχηματιστεί κομματικός οργανισμός δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Λείπει μόνο το ελκυστικό πρόσωπο. Που θα βρεθεί. Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί. Αυτό το πρόσωπο θ’ απειλήσει τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη και, απόντος άλλου, θα διεκδικήσει την κυβέρνηση.
Αν κατανοήσουμε αυτό, θα κατανοήσουμε το άλλο: Η ευθύνη που έχουν τα κόμματα, ΟΛΑ τα κόμματα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας, είναι ιστορική: Όταν δημιουργούν αυτό το πολιτικό κενό αέρος που διαπιστώνουμε σήμερα, νομοτελειακά οδηγούν στην άνθιση του ακροδεξιού χώρου, του μοναδικού πλέον χώρου που – μας αρέσει, δε μας αρέσει – διατυπώνει πολιτική ατζέντα ικανή να συγκινήσει λαϊκές μάζες, άρα και ψηφοφόρους…
