Ένα νεαρό ζευγάρι Βρετανών από το Μπρίστολ, η Σάρα και ο Ρόμπιν, φεύγει από τον τόπο του και βρίσκει απάγκιο στην Ιθάκη του Οδυσσέα και του Καβάφη. Αγοράζει έναν γέρικο, παρατημένο ελαιώνα 27 στρεμμάτων, τον ανασταίνει και παράγει το λάδι “αετός”, εξαιρετικό παρθένο Ελληνικό ελαιόλαδο, που βγαίνει από την τοπική ποικιλία ελιάς του νησιού «Θιακή».
Το λάδι που παράγουν οι δύο νέοι Άγγλοι πήρε το όνομά του από το χωριό “Αετός”, όπου παράγεται. Με τον τρόπο αυτό οι δύο νέοι τίμησαν τον τόπο που τους φιλοξενεί, τον τόπο που οι ίδιοι έκαμαν δικό τους.
«Ο ελαιώνας μας πλαισιώνεται από μία εύφορη κοιλάδα με μακρά ιστορία στην καλλιέργεια ελιών, αμπελιών και οπωροφόρων δέντρων», εξηγεί η Σάρα στην δημοσιογράφο του “Πρώτου Θέματος” Λουκία Χρυσοβιτσάνου (4.10.2023)
Η Σάρα ήταν οδοντίατρος στην πατρίδα της και ο Ρόμπιν ιδιοκτήτης ενός θεάτρου στο Μπρίστολ. «Τα σημάδια εξουθένωσης από τις νέες συνθήκες κάτω από τις οποίες έπρεπε πλέον να ζούμε και να δουλεύουμε, είχαν αρχίσει να επηρεάζουν σοβαρά τη σχέση μας» θυμάται η Σάρα. «Τότε αποφασίσαμε να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας. Όλο αυτό, ευτυχώς, συνέπεσε με ένα ήδη προγραμματισμένο ταξίδι στην Ελλάδα, τρίμηνης διάρκειας, αρχικά, προκειμένου να επισκεφτούμε το νησί όπου ο Ρόμπιν και η οικογένειά του έζησαν για επτά ολόκληρα χρόνια» συμπληρώνει.
«Τα υψηλά επίπεδα αντιοξειδωτικών πολυφαινολών που διαφυλάσσονται με τη συμπίεση των ελιών με τη μέθοδο ψυχρής έκθλιψης» εξηγεί ο Ρόμπιν «δίνουν στο ελαιόλαδό μας, μια πικρή και συγχρόνως πιπεράτη γεύση και αναδύουν πολύπλοκα αρώματα βοτάνων και φρεσκοκομμένου χόρτου».
Ο Ρόμπιν μιλάει για το λάδι του, όπως μιλά ο ποιητής για το τελευταίο του ποίημα. Δεν διαφέρουν αυτά τα δύο. Ποίημα σημαίνει δημιούργημα. Και ποιητές είναι όλοι, είτε γράφουν ποιήματα, είτε λάδι, είτε κρασί, είτε φέτα.
Στην υπερφίαλη Ελλάδα που ζούμε τόσο αστόχαστα, μα τόσο άψυχα, τέτοια γεγονότα, σαν αυτό της Σάρας και του Ρόμπιν, θα έπρεπε να είναι θέμα του “Δελτίου των Οκτώ”. Πάλι καλά που έγινε δημοσιογραφικό θέμα, πάλι καλά που καταγράφηκε “στα ψιλά” και το μάθαμε, θα ήταν όμως εξαγνιστικό να το μάθουν όλοι. Αυτές οι πράξεις είναι θηλυκές και, όταν γονιμοποιούνται, γεννούν άλλες πράξεις, κληρονομικά στην ίδια “γραμμή αίματος”, γεωμετρικά δε, μεγαλύτερες και σπουδαιότερες.
Η Βορειοανατολική πλευρά της Τριχωνίδας είναι γεμάτη από ελαιώνες. Στη Βαρειά, τη Μυρτιά και τη Μόκιστα μπορεί να είναι και 5.000 στρέμματα ελαιώνες. Μόνο η Μόκιστα διαθέτει 65.000 ελαιόδεντρα, ικανά όλα μαζί να υποστηρίξουν μία επωνυμία, ένα εμπορικό σήμα. Τα περισσότερα από αυτά τα λιοστάσια είναι παρατημένα εδώ και δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια.
Είναι βεβαιωμένο, το ξέρουμε από την ζήτηση που σημειώνεται παγκόσμια, ότι ακόμα κι αν φυτεύαμε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας ελιές, πάλι δεν θα έφτανε το λάδι που χρειάζεται καθημερινά ο πλανήτης.
Να μιμηθούμε λοιπόν τη Σάρα και τον Ρόμπιν, τουλάχιστο στην Αιτωλία, στον Δήμο Θέρμου. Να γίνει τώρα μία κίνηση, να ιδρυθεί Ανώνυμη Εταιρεία Παραγωγής και Εμπορίας με Τμήματα πώλησης ανά τοπικό προϊόν. Και να μην ξεχαστεί το άλλο σημαντικό: Οι ελαιώνες είναι ιδανικοί για εκτροφή προβάτων, δεδομένου ότι η Ελληνική φέτα (που παράγεται μόνο από πρόβειο γάλα) είναι περιζήτητη στην Ευρώπη και η διαθέσιμη παραγωγή της δεν καλύπτει ούτε το μισό της ζήτησης. Που σημαίνει ότι ο ελαιώνας έχει διπλή αξία, όχι μόνο γεωργική, αλλά και κτηνοτροφική.
Κάτι ακόμη: Να μην τα περιμένουμε αυτά από τον επενδυτή, αλλ’ από μας τους ίδιους. Διότι, αθροιστικά, οι ντόπιοι ισοδυναμούν με τον μεγαλύτερο ξένο επενδυτή. Είναι ζήτημα αντίληψης και μόνο.
