Τους νέους όρους δόμησης που ορίζει το Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) 129/2025 σχολιάζει ο Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΣΥΡΙΖΑ Μίλτος Ζαμπάρας. Αρχικά λέει ότι «η αιφνιδιαστική έκδοση του εν λόγω ΠΔ από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας αποκαλύπτει το πραγματικό σχέδιο της κυβέρνησης και το μοντέλο ανάπτυξης που προωθεί» και αναφέρει: «Διαμορφώνονται νέοι όροι δόμησης και χρήσεις γης στους οικισμούς της χώρας, προκαλώντας “σεισμό” στην ιδιωτική ακίνητη περιουσία».
Ο κύριος Ζαμπάρας υποστηρίζει ότι «χιλιάδες ιδιοκτησίες που έως χθες θεωρούνταν οικοδομήσιμες, μετατρέπονται πλέον σε γη χωρίς δυνατότητα αξιοποίησης», υπογραμμίζοντας ότι «Οι ιδιοκτήτες τους βλέπουν την περιουσία τους να απαξιώνεται εν μία νυκτί, μετατρεπόμενοι από δικαιούχοι ανάπτυξης σε θεατές μιας επιλεκτικής και αδιαφανούς πολεοδομικής αναδιάταξης».
Στη συνέχεια ο Βουλευτής τονίζει: «Το Π.Δ. ήρθε χωρίς καμία δημόσια διαβούλευση, χωρίς να προηγηθεί ουσιαστικός διάλογος με τις τοπικές κοινωνίες, τους δήμους ή τους επαγγελματικούς φορείς. Επέλεξαν την οριζόντια ρύθμιση και όχι τη στοχευμένη παρέμβαση. Επέλεξαν την αφαίρεση του δικαιώματος αντί για την ενίσχυση της βιώσιμης ανάπτυξης. Ο στόχος; Εύλογα αναρωτιόμαστε: Μήπως πρόκειται για μια μεθοδευμένη στρατηγική εγκατάλειψης της περιφέρειας; Μήπως η απαξίωση των μικρών ιδιοκτησιών ανοίγει τον δρόμο για τη συγκέντρωση γης στα χέρια λίγων και ισχυρών παικτών της αγοράς real estate;»
Σύμφωνα με τον ίδιο, το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας «γι’ ακόμη μια φορά αγνοεί τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής, τη δημογραφική και αναπτυξιακή πραγματικότητα, τις εν εξελίξει μελέτες Τοπικών Πολεοδομικών Σχεδίων (ΤΠΣ), αλλά και τις πιεστικές ανάγκες χιλιάδων οικογενειών που επένδυσαν σε αυτές τις ιδιοκτησίες το μέλλον τους». Συνεχίζοντας ο κ. Ζαμπάρας λέει: «Ο κ. Παπασταύρου, άξιο τέκνο του Πρωθυπουργού και διάδοχος του κ. Χατζηδάκη, συνεχίζει την παράδοση των αυταρχικών αποφάσεων χωρίς τεκμηρίωση και κοινωνική λογοδοσία. Με τον μανδύα της “περιβαλλοντικής ευαισθησίας”, περιορίζει αυθαίρετα τη δόμηση όχι σε υπερκορεσμένες περιοχές, αλλά κυρίως σε μικρούς οικισμούς, όπου το δικαίωμα στο χτίσιμο ήταν το τελευταίο στήριγμα για την παραμονή του πληθυσμού».
Καταλήγει τονίζοντας: «Η εκτός σχεδίου δόμηση, που αποτελεί σημαντικό εργαλείο ισόρροπης ανάπτυξης, καταργήθηκε για τους πολλούς, ενώ η ανάπτυξη για τους λίγους θωρακίζεται πίσω από διατάγματα, fast track διαδικασίες και “στρατηγικούς επενδυτές”. Αντί για μια βιώσιμη και δημοκρατική πολεοδομική πολιτική, η κυβέρνηση επενδύει στον αιφνιδιασμό, στην αδιαφάνεια και στον αποκλεισμό. Και το τίμημα το πληρώνουν ξανά οι μικροϊδιοκτήτες, οι κάτοικοι της περιφέρειας, οι νέοι που ήλπιζαν να χτίσουν το αύριο τους στον τόπο τους. Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν υπάρχει σχέδιο, αλλά για ποιους υπάρχει».
