Warning: chmod(): Operation not permitted in /home/545817.cloudwaysapps.com/bqgtemsqzq/public_html/wp-admin/includes/class-wp-filesystem-direct.php on line 173
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: «ΠΕΔΙΟΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ» του Δημήτρη Κίσσα - AgrinioVOICE.gr

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: «ΠΕΔΙΟΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ» του Δημήτρη Κίσσα

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Β. ΚΙΣΣΑΣ: «ΠΕΔΙΟΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ», ποίηση, εκδ. ΔΡΟΜΩΝ, Αθήνα 2013, σελ.64.
Γράφει ο Σταύρος Κοσμά Σταυρίδης

Πληροφορούμαστε από το βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα καθώς και από το κατατοπιστικό προλογικό σημείωμα του λογοτέχνη Πάνου Λαζαρόπουλου, ότι ο συμπατριώτης μας Δημήτρης Β. Κίσσας, Τοπογράφος Μηχανικός, διπλωματούχος της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έχει μακρά θητεία στην ποίηση, με πολυετείς, (από το έτος 2000), συνεχόμενες δημοσιεύσεις ποιημάτων του στην εφημερίδα της ιδιαίτερης πατρίδας του “Χρυσοβιτσάνικα Νέα”. Το βιβλίο, επιμελημένο από τον κ. Πάνο Λαζαρόπουλο, προδιαθέτει ευχάριστα με την τέλεια καλαισθησία του και το εξώφυλλο κοσμεί ένα όμορφο εικαστικό της ζωγράφου κ. Σοφίας Λαζαροπούλου, που βρίσκουμε ότι σε γενικές γραμμές συνάδει θεματικά με το περιεχόμενο του βιβλίου.

Τα σαράντα ένα ποιήματα της συλλογής χωρίζονται σε τρεις ενότητες. Συναντάμε ομοιογένεια μόνον μέσα στις δύο τελευταίες, που είναι οι μικρότερες, αποτελούμενες από τέσσερα ποιήματα η κάθε μια. Αυτά τα ποιήματα, κατά τη γνώμη μας, είναι τα αρτιότερα και προσεγγίζουν την τελειότητα στο είδος τους.

Αναλυτικότερα: Στην πρώτη και κύρια ενότητα της συλλογής συναντάμε ποιήματα τα οποία ποικίλλουν και ως προς το θέμα και τη μορφή με αξιοσημείωτη ποιοτική διαφοροποίηση όχι μόνον από ποίημα σε ποίημα, αλλά και από στροφή σε στροφή μέσα στο ίδιο ποίημα. Ωστόσο, όπως είναι γνωστό, στην τέχνη κρίνεται κανείς από τις επιτυχημένες του στιγμές. Πράγματι, εδώ υπάρχουν πολλά άρτια ποιήματα και ακόμη περισσότεροι στίχοι που μας γοητεύουν. Τις σελίδες αυτές δεν χορταίνουμε να τις διαβάζουμε και να απολαμβάνουμε την ομορφιά τους.

Με το πρώτο ποίημά του, ο συμπατριώτης μας ποιητής φανερώνει ότι τολμά τα δύσκολα και πετυχαίνει, αφού μας υποδέχεται με ένα αλληγορικό ποίημα, που αν και αναφέρεται στην αρχαία Αθήνα και τη θεά Αθηνά, καταλήγει στο θεό Ερμή, φανερώνοντας ότι ουσιαστικά μιλάει για την εποχή μας στην οποία οι άνθρωποι έχουν πάψει να ασχολούνται με τη σοφία, τουτέστιν με τις μεγάλες αλήθειες που διέπουν τη ζωή και ειδικά την ανθρώπινη ύπαρξη, έχοντας θέσει υπεράνω όλων το υλικό κέρδος, δηλαδή το χρήμα, ως τον ύψιστο σκοπό της ζωής. Το ποίημα αυτό καταξιώνεται αισθητικά, καθόσον μάλιστα περιέχει μια αφήγηση, έναν «μύθο», ότι:

«Η κόρη των τεχνών και των γραμμάτων Αθηνά,/ Θεών κι ανθρώπων πρώτα παινεμένη,/ το πλουμισμένο πέπλο της,/ μάταια τώρα απ’ την Αθήνα περιμένει./…». Στη δεύτερη στροφή τονίζει ότι έχουν αλλάξει τα ενδιαφέροντα και οι προτεραιότητες των σύγχρονων ανθρώπων, οι οποίοι «έχουν αλλάξει τους Θεούς», για να καταλήξει με την τρίτη και τελευταία στροφή στην πικρή διαπίστωση ότι:

«Ο πονηρός Ερμής, που τον αέρα κυβερνά,/ο αυτουργός γι’ αυτή την αλλαγή,/ με τις χρυσές του ράβδους,/Ναούς δικούς του γέμισε τη γη».

Σίγουρα πρόκειται για ένα «εγκεφαλικό ποίημα» που, ωστόσο λειτουργεί αισθητικά με την πυκνότητα των νοημάτων, το πλήθος των εύστοχων και εύγλωττων συμβόλων, την εκφραστική λιτότητα και την εικονοπλαστική φαντασία του. Ακολουθούν παρόμοια ποιήματα κοινωνικού προβληματισμού με διανοητικό περιεχόμενο. Οι τίτλοι είναι ενδεικτικοί: «Δημοκρατία», σελ. 10, «Δικαιώματα», σελ. 12, «Αχαμνή Δημοσιογραφία», και άλλα. Τα «ποιήματα» αυτά, παρά την ορθότητα των απόψεων που εκφράζουν, δε μας αγγίζουν και υστερούν σε έμπνευση μπροστά σε εκείνα στα οποία ο ποιητής κατορθώνει να συνταιριάξει τις σκέψεις του με τον πλούσιο συναισθηματικό του κόσμο και τη λεπτή ευαισθησία που μας εκδηλώνει στις καλύτερες στιγμές του. Ήταν πολύ δύσκολο αυτό το εγχείρημα, αφού ως γνωστόν, η ποίηση που γράφεται από και με τη διάνοια μόνον, δεν ευσταθεί. Εξαιρέσεις, όπως αυτές του Κ. Καβάφη και του Χ.Λ. Μπόρχες είναι ελάχιστες σε παγκόσμιο επίπεδο και είναι εντελώς αδύνατη η απομίμησή τους.

Μας σταματάει στη σελίδα 16 το ποίημα «Μοιραία βιβλία», όπου πραγματοποιείται μια στροφή προς τον μέσα άνθρωπο. Σ’ αυτό η φιλοσοφική του διάθεση διέπεται από μια μελαγχολία και υπαρξιακό προβληματισμό: Τα χρόνια μας,/ πολύτιμα βιβλία,/ που τα πετάμε άσκοπα ένα-ένα,/αδιάφορα, γοργά/ και στα χαμένα.// Δε μελετάμε των σελίδων τα σημάδια./Ξεφύλλισμα απλό και με βιασύνη,/ φίλη μας κι αδελφή η αφροσύνη./…». Επίσης, πολύ όμορφα είναι και τα ποιήματα που αναφέρονται στην πατρίδα του, το Ξηρόμερο: «Πέτρα παντού. Η πέτρα ποταμός./ Πέτρα γερή ολοκάθαρη, απλόχερα σπαρμένη/ στη γη, περίσσεια κούραση, ξεθεωμός/ και με ιδρώτα νοτισμένη./…». Εδώ γίνεται φανερή η ικανότητα του ποιητή να πλάθει άψογο μέτρο, ρυθμό και μελωδία και να παίζει με τους ήχους των λέξεων. Προσέξτε πώς ενισχύεται η σκληρότητα της εικόνας με ήχους και παρηχήσεις που τόσο επιδέξια συνθέτει, κυρίως με την επανάληψη της λέξης «πέτρα», την οποία αντιστικτικά, εν είδει φούγκας, επαναφέρει συνειρμικά η επανάληψη του Ρο.

Στη σελίδα 20 διαβάζουμε έναν επίσης όμορφο ύμνο στο Αγρίνιο, ένα ποίημα που αποκτά ιδιαίτερη αξία στον τόπο μας, όπου ελπίζουμε και ευχόμαστε να αντέξει στο χρόνο. Διαβάζουμε: «…Της πεδιάδας άρχοντα με τα πολλά σπαρτά,/ γλυκό ψωμί απλόχερα μοιράζεις…» και παρακάτω: «…Το ένα σου πόδι σε ζωνάρες το πατάς,/ νερά της λίμνης τα’ άλλο αναδεύει,/ πόλη νερών αφέντρα…».

Κατά τον τρόπο αυτό με μεγάλη ποικιλία θεμάτων προχωρεί μέχρι τη σελίδα 48, μετά από την οποία συναντάμε τη δεύτερη ενότητα, αποτελούμενη από τέσσερα ποιήματα, κάτω από το γενικό τίτλο «ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ». Αυτά κατά τη γνώμη μας συνιστούν την κορύφωση της τέχνης του ποιητή αφού κατορθώνει να μας συνεπαίρνει και να μας συγκινεί με μια απλότητα και ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει κλασσικά έργα του είδους:

«Σε φίλησα στο χιόνι το λευκό/ κι έκανες θέμα/ ότι το πρόσωπό σου το γλυκό/ έγινε αίμα.// Σου έδωσα ακόμα δυο φιλιά/ και τότε το’ δα/ στο μάγουλο να σου χαρίζουν πινελιά/ όλα τα ρόδα.// Ορθάνοιξα, με των ματιών σου τα κλειδιά,/ και είδα αλήθεια,/ ότι το κόκκινο το έστειλε η καρδιά/ και όχι η συνήθεια.»(σελ.52). Και στην επόμενη σελίδα διαβάζουμε: «Σ’ απόσταση αναπνοής/ απ’ τους θεούς, γλυκά γλυκά με πήγες./ Στιγμές, οάσεις της ζωής,/ αλίμονο, γιατί είστε τόσο λίγες;».

Η τελευταία ενότητα του βιβλίου «Μύθοι και Αντίμυθοι», αφηγούνται παραδοσιακούς ποιητικά μύθους, (ίσως να πρόκειται για δικής του έμπνευσης μύθους κατά το παραδοσιακό στυλ). Είναι «έξυπνα» και τέλεια στο είδους τους, ευτράπελα ποιήματα, με άψογο μέτρο, τα οποία διαβάζονται ευχάριστα και ψυχαγωγούν τον αναγνώστη.

Εν ολίγοις ο Δημήτρης Κίσσας μας έδωσε δείγματα της ποικίλης ποιητικής του παραγωγής κατά τα τελευταία χρόνια. Τόλμησε να επικοινωνήσει μέσω της ποίησης με τους συμπολίτες του και απέδειξε ότι διαθέτει φαντασία, ευαισθησία και ταλέντο .Το βιβλίο του είναι μια κατάθεση-προσφορά στην λογοτεχνική παραγωγή της πόλης μας κι αυτό τον καταξιώνει σαν έναν από τους σύγχρονους συμπολίτες μας ποιητές και, -κυρίως αυτό- κατορθώνει να μας πείσει ότι μπορούμε να περιμένουμε από αυτόν ακόμη μεγαλύτερα επιτεύγματα στο εγγύς μέλλον. Σ.Κ.Σ.

Νόρα Καρατσικάκη - Κλινικός Διαιτολόγος - Διατροφολόγος