Οι στρεβλώσεις του παρόντος είναι πηγή δεινών για το μέλλον
Οι αφορισμοί και οι απαξιώσεις πάντων και πασών κατά του Τύπου έχουν προσλάβει χαρακτήρα επιδημίας. Προφανώς και είναι δικαιολογημένη μία επιθετικότητα των αναγνωστών ή των θεατών εναντίον των δημοσιογράφων, δεν είναι όμως δικαιολογημένη η μαζική μοχθηρία που εκφράζεται σε βάρος τους. Ωστόσο αποτελεί πραγματικότητα. Κι επειδή κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι για ν’ αντιστραφεί το κακό, χρήσιμο είναι να δούμε πια τις συνέπειες.
Ο Τύπος, έντυπος και ηλεκτρονικός, ή, μάλλον, οι δημοσιογράφοι και η δημοσιογραφία, βρίσκονται σε καθεστώς ολικής απαξίωσης του κοινού στο οποίο εξ ορισμού απευθύνονται. Η διαπίστωση γεννά μία αδήριτη πραγματικότητα: Ο θεμελιώδης θεσμός της Δημοκρατίας που λέγεται “Τύπος”, βρέθηκε στο στόχαστρο οργανωμένης επίθεσης, απόλυτα πετυχημένης. Δεν θα μπορούσε να σημειωθεί τέτοιο επίτευγμα της μάζας χωρίς καθοδήγηση! Το τραγικό είναι ότι αυτό επετεύχθη… μέσω του Τύπου! Γιατί ήταν ανοχύρωτος. Κι έτσι έπρεπε να είναι ο Τύπος στη Δημοκρατία!
Ποιος έκαμε την επίθεση στο θεσμό της Δημοκρατίας; Απάντηση: Αυτός που θέλει την κατάλυσή της. Την έκαμαν ακροδεξιά κέντρα. Άρχισαν το παιγνίδι τους αμέσως μετά το 1974. Το έκαμαν στο όνομα της πατρίδας που έπρεπε, λέει, να ελευθερωθεί από τους προδότες τους πολιτικούς, οι οποίοι χρησιμοποιούν βεβαίως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ως όχημα της εξουσίας τους. Στο βαθμό που οι άνθρωποι του Τύπου δεν διέκριναν πότε και πώς έριχναν νερό στο μύλο των πολιτικών, αυτό έχει όντως συμβεί. Δεν αποτελεί όμως τη ρίζα του κακού κι ούτε ξηλώνοντας τον Τύπο στερείς από τους πολιτικούς την πηγή της ισχύος τους. Η πηγή ισχύος ή το όχημα των πολιτικών δεν είναι ο Τύπος, αλλά η θρησκεία, διαρκής σύμμαχος της εκάστοτε πολιτικής ή βασιλικής ή δικτατορικής εξουσίας. Το ιερατείο κάνει όλη τη “βρομοδουλειά”, αυτό κοιμίζει τη μάζα προετοιμάζοντας την για τον σωτήρα Θεό ή για τον σωτήρα εθνάρχη, όχι ο Τύπος. Μετά έρχονται οι πολιτικοί για να κάνουν διαχείριση του αποτελέσματος. Η απροθυμία να υποδειχτεί το ιερατείο ως ένοχο για τη νάρκωση του πλήθους, μαρτυρά ότι η πηγή της απαξίωσης έχει πολύ συγκεκριμένη πηγή: Το ακροδεξιό Ελληνορθόδοξο κατεστημένο. Που πέτυχε κάτι εκπληκτικό: Να κάνει υποχείριό του το ανεγκέφαλο αριστερό κατεστημένο!
Ο Τύπος έχει δύο δρόμους πλέον: Ο ένας είναι του χαμού και ο άλλος της επιβίωσης. Είναι σαφές: Το μέλλον του Τύπου είναι η ενσωμάτωσή του στο σύστημα. Οι τελευταίοι θύλακες που εναντιώνονταν ως τώρα στο “καθεστώς αλήθειας” (έτσι το διατύπωσαν 140 αρχαιολόγοι, όταν κατήγγειλαν τον Τύπο με αφορμή τον Τάφο της Αμφίπολης) κάμπτονται και σιγά – σιγά βγαίνουν στη σύνταξη. Τα σημερινά Μέσα Ενημέρωσης ακόμα δεν έγιναν “μαζικά” (υπάρχουν οάσεις δημοκρατικής επικοινωνίας ακόμα και εντός των συστημικών Μέσων) σύντομα όμως θα γίνουν, όταν η νέα εξουσία θα έχει ανάγκη να προστατεύσει την επικοινωνία της με τη μάζα.
Τότε, θα γίνουν τα εξής απλά πράγματα: Για να προφυλαχτεί ο δημοσιογράφος από τη λαϊκή απαξίωση, αβάσταχτη ήδη, θα χάσει οικειοθελώς την προσωπική του σχέση με το αναγνωστικό κοινό, άρα θα γίνει μία απρόσωπη μηχανή μεταφοράς της είδησης ή της γνώμης, απρόσωπη και μακρινή, ανέγγιχτη κι απρόσιτη, θα γίνει σύντομα το γρανάζι μιας πολυπλόκαμης εταιρείας, η οποία, θα υλοποιήσει την ιδιοκτησιακή υπερσυγκέντρωση των Μέσων και, πυραμιδικά, μέσω των υπάκουων εργαζομένων της, θα καθοδηγεί τη μάζα κατά τη βούλησή της.
Μπορείς να το πεις φασισμό, θα είναι όντως αυτό που καταγγέλλουν ότι συμβαίνει σήμερα. Τότε θα καταλάβουν όλοι τι εστί, αλλά, πλέον, θα είναι αργά!
