Στους δρόμους της Αθήνας κατέβηκαν ένα εκατομμύριο πολίτες και όχι 180.000 – 200.000 που είπε η Αστυνομία. Πριν λοιπόν πάμε σε άλλα, να σημειωθεί ότι θα ήταν καλό να μη μας κοροϊδεύει η Αστυνομία, δε μπορεί να λέει ότι “αυτό που βλέπετε, δεν είναι αυτό που νομίζετε”. Διότι έτσι, αν μη τι άλλο, προκαλεί αμφισβήτηση της αξιοπιστίας και του κύρους της, αν όχι οργή για την ψεματούρα… Ενα εκατομμύριο πολίτες κατέβηκαν στην Αθήνα και άλλοι τόσοι (αθροιστικά) σε άλλες πόλεις της χώρας, σε πεντακόσιες τόσες συγκεντρώσεις. Αυτά, για να ξέρουμε πού είμαστε, τι λέμε, τι κάνουμε, προπάντων όμως να μην περνιόμαστε για ηλίθιοι…
Λέμε για δύο εκατομμύρια πολίτες που κατέβηκαν στους δρόμους και, ναι, το λέμε αυθαίρετα, δεν τους μέτρησε κανείς κεφάλι με κεφάλι, αλλά… ξέρουμε τώρα… έχουμε δει κι αν έχουμε δει συγκεντρώσεις λαού στο παρελθόν, μπορούμε συνεπώς να συγκρίνουμε, άρα μπορούμε να ξέρουμε βάσιμα και με ασφάλεια, ότι στις 28 Φεβρουαρίου 2025 κατέβηκαν στους δρόμους δύο εκατομμύρια πολίτες, μπορεί και παραπάνω…
Από δω και πέρα όμως αρχίζουν τα ευτράπελα, διότι κάθε κόμμα έλαβε άλλο μήνυμα, το διαλάλησε κιόλας, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που ο δημόσιος διάλογος δεν απέφυγε τελικά τη φαιδρότητα.
Δεν είναι όμως τα κόμματα που – σαν την Αστυνομία κι αυτά – μας έκαναν να αισθανθούμε ηλίθιοι, είναι και άλλοι ξέμπαρκοι, έξω από τα κόμματα, εκείνοι που μίλησαν για νέο κόμμα, “το κόμμα των Τεμπών”, κι εξήγησαν ακριβώς τι εννοούν μην τυχόν και δεν καταλάβαμε: Αν η κυρία Καρυστιανού ιδρύσει κόμμα, είπαν, θα πάρει δύο εκατομμύρια ψήφους στις εκλογές (όποτε γίνουν) και θα γίνει πρωθυπουργός για να ξηλωθεί επιτέλους το Μητσοτακέικο. Που πάει να πει ότι, όσοι κατέβηκαν στους δρόμους εκείνη την Παρασκευή (28 Φεβρουαρίου) κατέβηκαν, επειδή είναι μεν πάνω από τα κόμματα, χωρίς κομματικό πρόσημο, αλλά είναι (όλοι) οπαδοί της κυρίας Καρυστιανού ή, εν πάση περιπτώσει, θα την ήθελαν ηγέτη αυτού του κράτους για να βάλει κάποιος τους δολοφόνους στη φυλακή… Πάει να πει επίσης ότι σ’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχει κανένα άλλο πρόβλημα προς επίλυση εκτός από την καταδίκη και την φυλάκιση, αν όχι την κρεμάλα όσων δολοφόνησαν τα παιδιά στα Τέμπη.
Μπορεί όμως να έχουν δίκιο. Πού να ξέρεις; Όταν ένας ολόκληρος λαός λέει αυτό, ποιος είσ’ εσύ να πεις το αντίθετο; Σ’ αυτή τη χώρα συνέβησαν άλλωστε όλα, οπότε μπορούν να συμβούν τόσα κι άλλα τόσα. Ναι, να συμβούν, γιατί να μη συμβούν; Γιατί τάχα να μη γίνει πρωθυπουργός η κυρία Καρυστιανού; Έτσι κι αλλιώς ασκεί το αυτονόητο για όλους δικαίωμά της, αυτό που έχει ως πρόεδρος του Συλλόγου της, να σχολιάζει τις αποφάσεις της κυβέρνησης για την επιλογή Προέδρου Δημοκρατίας, έχει τεκμηριωμένη νομική άποψη για το αν ο Πρόεδρος της Βουλής άσκησε ή δεν άσκησε τα καθήκοντά του…
Εδώ που τα λέμε, δεν της λείπει καθόλου η γνώση για κανένα θέμα της εγχώριας και της διεθνούς πολιτικής, το ασκεί δε τόσο καλά και τόσο αποδοτικά, όσο κανένα άλλο κόμμα.
Το ζήτημα που τίθεται όμως, όχι, δεν είναι η κυρία Καρυστιανού. Είναι οι θεσμοί βρε… Διότι, πράγματι, αν βγαίνει ένα σαφές μήνυμα από τις διαδηλώσεις της 28ης – μήνυμα για το οποίο, μα την αλήθεια, δεν θα διαφωνούσε κανείς – είναι ότι ο λαός δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Μα καμία. Τι σημαίνει όμως για ένα λαό ν’ αφορίζει τους θεσμούς της Δημοκρατίας, μην περιμένετε να σημειωθεί εδώ. Είναι τόσο τρομακτικό που καλύτερα να μην ειπωθεί…
