Μόλις επέστρεψα από τον Άγιο Πέτρο. Συνήθως αυτό δε γίνεται, αλλά εγώ κατάφερα να γυρίσω… «από τον αγύριστο». Του λέω:
– Έχω κάτι υποχρεώσεις ανοιχτές, δεν πρόλαβα, δος μου μια μικρή παράταση…
Δεν ήθελε να μου δώσει παράταση, οπότε επιστράτευσα το τελευταίο μου επιχείρημα:
– Λόγω οικονομικής κρίσης, δεν τα κατάφερα, όχι λόγω αμέλειας. Δεν έφταιξα εγώ για την οικονομική κρίση. Τα γεγονότα (για τα οποία ευθύνονται οι πολιτικοί) μας εξέθεσαν όλους…
Μόλις ο Άγιος Πέτρος άκουσε ότι για την κρίση «ευθύνονται οι πολιτικοί», έδειξε αμέσως να μαλακώνει. Το βλοσυρό βλέμμα του χάθηκε. Μία γλυκύτητα που μου θύμισε τον παππούλη μου εμφανίστηκε στο πρόσωπό του.
– Μια και ήρθα όμως, του λέω, θα μπορούσα να δω λίγο τον αγαπημένο μου παππούλη;
– Πολλά ζητάς! Είπε κι έγινε απότομα πάλι βλοσυρός, όπως ήτανε πριν.
Δεν πρόλαβε ν’ αποσώσει την κουβέντα του και πέρασε μπρος από τα μάτια μου φευγαλέα η ανάμνηση του παππούλη. Με την τραγιάσκα του. Κι ένα μειδίαμα άφατης γλύκας που συνόδευε πάντα την προσφώνησή του σε μένα, τότε που ήμουν μωρό, και με φώναζε τρυφερά «πουλάκι μου»…
– Γεια σου τραγιασκάκια μου! Του λέω.
Κι απόρησα ο ίδιος με το πείραγμά μου, αφού ποτέ δεν του είχα ξαναμιλήσει έτσι εν ζωή… Αλλά ο άγιος Πέτρος διέκοψε τ’ όνειρό μου λέγοντας:
– Τι δουλειά έκανες εκεί κάτω στην Ελλάδα;
– Λες και δεν ξέρεις! Του κάνω κεφάτα, ξεχνώντας ότι είχα να κάνω με τον κλειδοκράτορα του παραδείσου και ότι από ένα συνοφρύωμά του εξαρτιόταν η αιώνια ζωή μου.
– Απάντα στην ερώτηση! Άκουσα μια τραχιά φωνή πίσω μου.
Κάνω έτσι και τι να δω! Ένας διάολος με μια τρίαινα, με κέρατα και πόδια τράγου, τα μάτια του ήταν σαν αναμμένα κάρβουνα που με κοίταγαν ευθεία χωρίς ν’ ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα. Στον παράδεισο ή στην κόλαση έχει το μαγαζί του ο Άγιος Πέτρος; Αναρωτήθηκα.
– Ήμουν δημοσιογράφος. Απάντησα μ’ έναν ξαφνικό τρόμο.
– Έκαμες αναγνώστες να κλάψουν;
– Ναι.
– Έκαμες αναγνώστες να γελάσουν;
– Ναι.
– Έκαμες αναγνώστες να θυμώσουν;
– Ναι.
– Έκαμες αναγνώστες να στοχαστούν;
– Δεν ξέρω.
Μόλις είπα αυτό το «δεν ξέρω», ανατρίχιασα σύγκορμος. Ωχ, λέω. Την πάτησα!
– Πάλι καλά! Είπε ο άγιος Πέτρος. Αφού έκαμες τους αναγνώστες σου να κλάψουν, να γελάσουν και να θυμώσουν, σου αξίζει μια ευκαιρία ακόμα. Για να μη σε στείλω σούμπητο στην κόλαση, γύρνα πίσω να συνεχίσεις για λίγο τη δουλειά σου, μέχρι να τους κάνεις να στοχαστούν….
– Μα γιατί; Ψέλλισα.
Και είπε μ’ εκείνο το επίσημο ύφος του κλειδοκράτορα της κόλασης και του παραδείσου:
– Επειδή… αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του πρώτου κανόνα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας: Ο δημοσιογράφος οφείλει να κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται…
