Όταν στις 18 Δεκεμβρίου 2016 ο Ευάγγελος Βενιζέλος καλούσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να πει ΟΧΙ σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα, πολλοί απόρησαν. Όμως λίγες μέρες αργότερα, στις 7 Ιανουαρίου βγήκε η είδηση ότι ο στενός σύμβουλος του πρωθυπουργού Αλέκος Φλαμπουράρης “πρότεινε στον πρωθυπουργό την υπερψήφιση του «κόφτη διαρκείας» και των άλλων σκληρών δημοσιονομικών μέτρων από τη Βουλή με την «ειδική πλειοψηφία των 180 ψήφων», ώστε να δεσμευτούν όλα τα κόμματα «του ευρωπαϊκού τόξου» και να μειωθεί το «πολιτικό κόστος» για την κυβέρνηση”.
Δηλαδή, λέει, “προκειμένου να πείσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να συνταχθούν ακόμη μία φορά με τις κυβερνητικές επιλογές και να τους «εγκλωβίσουν», τα στελέχη του Μεγάρου Μαξίμου επισείουν τον κίνδυνο να εμπλακεί η Ελλάδα σε νέες πολιτικές περιπέτειες, είτε με τη διενέργεια Δημοψηφίσματος είτε με πρόωρες εκλογές…”
“Το σχέδιο μπορεί να ματαιώθηκε το καλοκαίρι του 2015, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει και είναι το ίδιο” γράφει ο Βασίλης Δεληγκάρης και εξηγεί: “… μία εξουθενωμένη κοινωνία που θα έχει πειστεί πως για όλα φταίει η Ευρώπη, ήδη αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό, καθοδηγούμενη με επικοινωνιακά τεχνάσματα, να ζητήσει η ίδια να δεχτεί αδιαμαρτύρητα την έξοδο. Μόνο έτσι πιστεύουν στα ηγετικά κλιμάκια του Μαξίμου και του ΣΥΡΙΖΑ ότι έχουν ελπίδες να παραμείνουν στην εξουσία”…
Εδώ που φτάσαμε, η “πρόγνωση καιρού” είναι πια απολύτως επισφαλής. Όταν η κυβέρνηση τσαλαβουτά σε θολά νερά, ό,τι ισχύει σήμερα, δεν ίσχυε χθες, ούτε θα ισχύει αύριο, μέρα τη μέρα το κυβερνητικό επιτελείο είναι “αλλού γι’ αλλού”, με άλλα λόγια, ο Τσίπρας ασκεί πολιτική “χωρίς κανόνες”, άρα όλα, τα πάντα, μεμιάς, γίνονται απρόβλεπτα. Τίποτα σ’ αυτή τη χώρα δε γίνεται με βάση τα “κοινώς παραδεκτά”, με τους κανόνες δηλαδή της Πολιτικής, να πεις, της Δημοκρατίας, έστω με τους κανόνες της κοινής λογικής… Ο αυτοσχεδιασμός, η φάρσα, η πλάκα, ο φραμπαλάς, το σορολόπ, το “πέρα βρέχει”, αποτελούν τη νέα κυρίαρχη λογική. Η “εποχή Τσίπρα” είναι μια γνήσια “αντιστροφή της πραγματικότητας”.
Σ’ αυτό το σκηνικό, για να γίνει εφικτή η πρόγνωση πολιτικών εξελίξεων, πρέπει ο “μετεωρολόγος” να ψάξει και να βρει… “τι θα έκανε ο Ρασπούτιν;”.
Γιατί ο Ρασπούτιν είναι εδώ. Με το φραπέ στο χέρι. Και συμβουλεύει τον πρωθυπουργό της χώρας. Ο οποίος δε θέλει και πολλά για να πεισθεί. Η επιδερμική του μόρφωση, αυτή που τον κάνει να λέει σε εργαζόμενους “καλά κάνετε και δεν διαβάζετε (εφημερίδες) έχετε την υγειά σας”, τον καθιστά ευάλωτο σε κάθε παραίνεση οποιουδήποτε δολίου ή αφελούς θαλαμοφύλακα.
Μια και ήρθε στην κουβέντα μας ο Ρασπούτιν, ας θέσουμε λοιπόν το ερώτημα: Τι θα έκανε άραγε ο Τσίπρας, αν άκουγε τον Ρασπούτιν;
Αν σκεφτούμε βάσει της λογικής του Ρασπούτιν και όχι της δικής μας (δεν είναι πολύ δύσκολο αυτό, δοκιμάστε το) θα οδηγούμασταν σε πολύ ενδιαφέρουσες…ιδέες! Ιδού:
Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ήδη στροφή των Ελλήνων κατά του ευρώ και μάλιστα σε ποσοστά που υπερβαίνουν κατά πολύ το 50%.
Έρχεται λοιπόν ο Ρασπούτιν και λέει: Οι άλλες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι κάθε μέρα που περνά, η κυβέρνηση χάνει πόντους και, όπως πάει, αν δεν γίνει κάτι δραστικό, θα εξαερωθεί, το κόμμα θα φτάσει τα παραδοσιακά του ποσοστά, δεν θα το ψηφίσουν ούτε κείνοι τους οποίους διόρισε την τελευταία διετία στο δημόσιο. Κι όσο αυτό το ποσοστό κατεβαίνει, τόσο το άλλο (κατά του ευρώ) ανεβαίνει. Οπότε μία λύση μένει να μείνουμε στην εξουσία: Να καπελώσουμε την ανοδική τάση. Το ξανακάναμε και απέδωσε… Άρα: Δημοψήφισμα με το ερώτημα “ευρώ ή δραχμή;”.
Ο λαός δεν θα πιάσει το υπονοούμενο, θα πέσει στην παγίδα ότι “για όλα φταίει ο Σόιμπλε”, κι από τον ανεκτόνωτο ακόμα θυμό του, με άλλο πρόσημο τώρα, θα ψηφίσει πάλι ανάποδα, όμως αυτή τη φορά η “τυφλή ψήφος” του που ανέδειξε τον Σύριζα, θ’ αφορά τη δραχμή, άρα ο Τσίπρας θα βγει αναποφεύκτως νικητής. Δεν θ’ ανανεώσει μόνο το χρόνο του στην εξουσία, θα τον “τσιμεντάρει” κιόλας. Διότι, πλέον, θ’ αλλάξει υπέρ του το διακύβευμα όλων των επόμενων εκλογικών διαδικασιών.
Κι εκεί που τώρα δεν τον θέλει το 80% του λαού, την επομένη, θα τον ανέχεται (και θα τον θέλει) το 70%…Θα τον θέλει, γιατί όλοι οι άλλοι θα έχουν πάρουν σαφή πολιτική θέση υπέρ του ευρώ που έχασε στο δημοψήφισμα…
Αυτή θα ήταν η κίνηση ματ του διαβολικού Ρασπούτιν. Τον οποίο ακολουθούν άβουλοι και υπνωτισμένοι εκατόν πενήντα τρεις βουλευτές και μερικές χιλιάδες ακόμα πολιτευτές που περιμένουν από πίσω τη σειρά τους για να μπουν στη Βουλή.
Το τι σημαίνει αυτό πρακτικά, δεν θα το περιγράψουμε. Θα περιοριστούμε μόνο στην εκτίμηση ότι: Έξω από το ευρώ, οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις (αριστερές και δεξιές, ε) θα δράσουν χωρίς κανένα χαλινό. Η φαιδρότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας από τη μια, ο ψυχικός διχασμός που ήδη συνετελέσθη από την άλλη, αλλά και η επιβάρυνση της χώρας από τα στίφη των μεταναστών, σε συνδυασμό με την γενικευμένη φτώχεια και την προελαύνουσα εξασθένιση των νοικοκυριών, κυρίως όμως με κανέναν θεσμό όρθιο για να λειτουργήσει ως κυματοθραύστης, ας πούμε, και με τον καταρρακωμένο Τύπο στα γόνατα… όλα μαζί αυτά ένα κράμα, ένα κοκτέιλ, θα μετατρέψουν τη χώρα σε πυριτιδαποθήκη.
Η Ελλάδα – μαθηματικώς – θα πάθει ό,τι έπαθαν ΟΛΕΣ οι αποικίες στην Αφρική και την Ασία, όταν κέρδισαν την ανεξαρτησία τους από την αποικιοκρατική δύναμη που τις κατείχε. Που σημαίνει: Εμφύλιος. Άρα η πολιτική ή η στρατιωτική δικτατορία θα ήταν το μικρότερο κακό…
