Η κρίση μας άφησε όλους καινούριους. Όλους. Χωρίς τίποτε απ’ όσα είχαμε και ετοιμάζαμε. Πάνε. Δεν είναι και σίγουρο ότι ήταν ό, τι έπρεπε. Ούτε ότι ταιριάζουν στο τώρα. Το τώρα θέλει τα δικά του. Τα παλιά ανήκουν στο παλιό.
Όλοι έχουμε αναμνήσεις από όνειρα. Από υπάρχοντα. Ψυχραιμία. Πέθαναν.
Η ζωή είναι τόσο ευμετάβλητη. Στην Ουκρανία δείχνουν οι ειδήσεις πόσο. Στο ίντερνετ ανεβάζει ένας «καλημέρα» με φωτογραφία μιας ανατολής και πιο κάτω λέει ένας «καληνύχτα» μελαγχολικά, σαν να έκλεισε ένας κύκλος ζωής. Κι είναι ο κύκλος του τεμνόμενος με τον κύκλο ενός άλλου που ανοίγει.
Πιο πολλοί ήρωες κι από τα Ομηρικά
Έπη βγαίνουν πριν τις εκλογές.
Μια νέα, ολική αντίληψη των πραγμάτων είναι στην διάθεσή μας να την αγγίξουμε. Μια εποχή που σπάει μικρόκοσμους. Πλέον μόνο θραύσματα.
Έτσι είναι η ζωή. Το λένε τα βιβλία αλλά δεν τα διαβάσαμε. Μας βρήκε αμόρφωτους η νέα εποχή. Σπάνιοι οι δάσκαλοι, οι γέροντες ξεφτιλισμένοι, οι παπάδες ναρκωμένοι.
Κι όμως η ίδια η φύση μιλάει και μιλάει την ξεχασμένη γλώσσα της. Επιμένει να δίνει γνώσεις σαν αστείρευτη ακτινοβολία.
«Πόσες φορές πεθαίνει ο άνθρωπος;» ρωτάει. Σαν Σφίγγα τον Οιδίποδα.
Μέτρα. Μία που αφήνει την κοιλιά της μάνας του, παύει σαν εξαρτημένο σπλάχνο. Ανασταίνεται σαν βρέφος που αναπνέει, κλαίει, κοιτάει, γελάει. Μετά μιλάει και πεθαίνει σαν βρέφος. Ανασταίνεται ως παιδί που επικοινωνεί, διεκδικεί, αποκτά, αμοίβει, τιμωρεί, μαθαίνει. Πεθαίνει σαν παιδί μετά και ανασταίνεται ορμητικός έφηβος. Μαθαίνει τα νέα του όπλα για να γεννήσει ανθρώπους άλλους. Πεθαίνει μαζί με τον πρώτο έρωτα. Στο κουκούλι του πένθους γεννάει έναν αναστημένο εαυτό, νέο κι όμορφο και γνώστη. Πεθαίνει αυτός μόλις γίνεται γονιός. Ανασταίνεται ο προστάτης της νέας ζωής, ο έτοιμος για θυσίες, για εσωτερικό μεγαλείο.
Φεύγει το παιδί για τη ζωή του κι αυτός πεθαίνει πάλι. Για να αναστηθεί ο ώριμος, χαραγμένος άνθρωπος, το παλίμψηστο που μπορεί να μεταδώσει γνώσεις και εμπειρία. Η πλήρης οντότητα που θα πεθάνει για να αναστηθεί κάπου που δεν ξέρουμε, που όμως κάπου θα είναι. Όλα το δείχνουν.
Αλλά αυτά δεν μπορούν τα πουν οι παπάδες και κανένας και δεν τα ξέρουμε. Και μας μένει η λύπη η απαρηγόρητη. Για να κάνουν πωλήσεις τα «παυσίπονα».
