Δε χρειάζεται πια να μιλάμε, φτάνει να ουρλιάζουμε. Κατά μόνας ή όλοι μαζί στην πλατεία, το ίδιο κάνει. Φτάνει να είμαστε αντισυστημικοί ρε παιδί μου, να σερφάρουμε στις πλατφόρμες του Μασκ ή του Ζάκερμπεργκ, με το κινητό στο χέρι. Αντισυστημικοί και, βεβαίως, προοδευτικοί. Καθότι ταξικός εχθρός μας είναι η συντήρηση. Και, κοίτα να δεις… μην ξεχνάς ότι εμείς κατεβαίνουμε αυθόρμητα στη διαδήλωση, δε μας κινητοποιεί κανένα κόμμα ή οργάνωση, ασκούμε, απλά, το δικαίωμα της διαμαρτυρίας του λαού απέναντι στην ανάλγητη εξουσία.
Ωραία πράματα! Κι εγώ που νόμιζα ότι δε φτάνει να είμαι κατά της εξουσίας, χρειάζεται να ξέρω και γιατί, να ξέρω και πώς, α, μάλλον έκανα λάθος. Άσε που νόμιζα ότι δεν αρκεί να ρίξω την κυβέρνηση και να βάλω άλλη στη θέση της, το σπουδαίο θα ήταν να ξηλώσω την εξουσία της αστικής τάξης και να εγκαταστήσω στη θέση της την εξουσία της εργατικής…
Μόνο που… πλέον, δεν υπάρχει ούτε αστική τάξη να ξηλωθεί, ούτε εργατική τάξη να την ξηλώσει. Η μεν αστική (που υπήρχε) έδωσε τη σκυτάλη της εξουσίας στην τάξη των επενδυτών (μην πω τώρα των ανδρεικέλων τους και μπερδευόμαστε) η δε εργατική (που επίσης υπήρξε) μετατράπηκε σε τάξη εργαζομένων, άρα έχασε τον ιστορικό επαναστατικό ρόλο της…
Τι κάθομαι όμως τώρα και λέω! Εδώ έχουμε νέα πραγματικότητα: Του λαού εναντίον της κυβέρνησής του. Φτάνει αυτό. Δε φτάνει; Ε, ναι, φτάνει! Μόνο που ο λαός θα έπρεπε να ξέρει γιατί θέλει να ξηλώσει την κυβέρνηση και τι (ποιον) ακριβώς θα βάλει στη θέση της. Ν’ αναλάβει ο λαός, λέει. Να διώξει τους πουλημένους και τους προδότες. Ναι, εντάξει. Αλλά… πώς γίνεται αυτό; Πότε έγινε στο παρελθόν για να έχουμε ένα παράδειγμα βρε παιδί μου…
“Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια”, σου λέει. Δεν έχει σημασία. Φτάνει να πέσει ο Μητσοτάκης. Μωρέ, εντάξει, δε λέω… Δεν τον είχα και ποτέ συνδαιτημόνα για να τον υποστηρίξω. Αλλά το θέμα εδώ δεν είναι ο Μητσοτάκης, το θέμα είναι η Νέα Δημοκρατία, το κόμμα που κυβερνάει και ασκεί την διοίκηση από άτσαλα έως άθλια, συμφωνώ.
Με άλλα λόγια, σύντροφε, πρέπει να μου πεις τι θα έκανες εσύ αν γινόσουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Τι θα γινόταν δηλαδή στη χώρα, έτσι και ξηλώναμε από κοινού την αστική νεοφιλελεύθερη φασιστική αυτή κυβέρνηση και αναλάμβανε την κυβέρνηση (ή την εξουσία) ο λαός.
Θα έφτιαχνε (ο λαός) τα τέλεια τρένα; Θα έφτιαχνε τους τέλειους δρόμους για να μη σκοτώνονται 557 συνάνθρωποι κάθε χρόνο και όχι μόνο 57; Θα έφτιαχνε μήπως το τέλειο σύστημα Υγείας ώστε να μην αρρωσταίνουν οι άνθρωποι και, αν ξέφευγε κανείς, αν αρρώσταινε, να τον θεραπεύει το σύστημα Υγείας αυθωρεί και παραχρήμα;
Εδώ που τα λέμε, δε μου τα λες καλά, σύντροφε. Είμαι όλος αυτιά, ν’ ακούσω, έτοιμος να σε ακολουθήσω στην επανάσταση, καθότι, όντως, δεν πάει άλλο, αλλά… τι ακούω; Οιμωγές ακούω. Μόνο οιμωγές. Και, πίστεψέ με, δεν καταλαβαίνω τίποτε. Δε μπορώ να διακρίνω λέξη απ’ όσα υπολογίζω ότι θέλεις να πεις…
Έχω ένα λόγο να ζητώ απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και δεν είναι άλλος από τον ίδιο λόγο που ζητούσα ανάλογες απαντήσεις σε ερωτήματα που είχα για τα μνημόνια και για τα εμβόλια… Ήσουν εκεί και ούρλιαζες. Δεν άκουγες τι έλεγα ή τι προσπαθούσα να πω. Οι ίδιοι που διαμαρτύρονταν στην πλατεία Συντάγματος το 2011, οι ίδιοι – με τον ίδιο τρόπο – με βάζουν στη θέση μου μια ζωή. Προφανώς έχουν δίκιο κι εγώ άδικο…
