Η μεγάλη διαδήλωση της 28ης Φεβρουαρίου, μεγαλύτερη ακόμα κι από τις μεγαλύτερες της μεταπολίτευσης – ακόμα κι από εκείνη τη μακρινή εποχή που οι χαρισματικοί αρχηγοί κουβάλαγαν λαοθάλασσες – δε μπορεί ν’ αναλυθεί με τα συνήθη εργαλεία. Γι’ αυτό και καμία ερμηνεία κανενός κόμματος δεν πείθει για την ορθότητά της.
Η διαδήλωση της 28ης Φεβρουαρίου έγινε με αφορμή το δυστύχημα των Τεμπών, είχε δηλαδή υπόβαθρό της το πένθος, γι’ αυτό και το μόνο πολιτικό μήνυμά της ήταν “δικαιοσύνη”. Πρώτη φορά γίνεται διαδήλωση και μάλιστα τόσο μεγάλη, χωρίς οικονομικό διακύβευμα, ένα τεράστιο πλήθος που δεν αιτείται αύξηση μισθού ή σύνταξης, ούτε έχει κάποιο άλλο σύνηθες συνδικαλιστικό αίτημα.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το αίτημα της πρωτοφανούς αυτής λαοθάλασας αιτήθηκε καθ’ υπερβολήν, φουσκωμένο από τις θεωρίες συνωμοσίες που, αν μη τι άλλο, αλλοιώνουν τα γνωστά γεγονότα και παραφουσκώνουν τα άγνωστα, δεδομένου ότι η υπόθεση δεν έχει φτάσει ακόμα στα Δικαστήρια, ούτε άργησε να φτάσει εκεί περισσότερο από άλλες υποθέσεις ανάλογης βαρύτητας. Θα μπορούσε ίσως να το πει, αλλά – κι αυτό – μάλλον… υπερβολή θα ήταν.
Το μέγα πλήθος ήθελε να πει κάτι που δε μπόρεσε να πει ή, εν πάση περιπτώσει, αυτό που είπε, δε μπόρεσε κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης (ούτε η κυβέρνηση) να το ανιχνεύσει. Το αίτημα για δικαιοσύνη δε φτάνει για να ερμηνεύσει πειστικά την κάθοδο δύο εκατομμυρίων πολιτών στους δρόμους. Ήταν μια “φουσκοδεντριά” που συμβαίνει την άνοιξη στη Φύση. Επίσης συμβαίνει στην εφηβεία των ανθρώπων, όταν “φουσκώνουν μέσα τους οι χυμοί” και οι έφηβοι “τρελαίνονται”, κοινώς, δεν ξέρουν τι τους φταίει.
Εκδηλώθηκε άραγε κάποια “φουσκοδεντριά” στον κορμό ή στα κλαδιά του λαού; Ανέτειλε ίσως κάποια πολιτική άνοιξη στα σπλάχνα του; Κανείς δε μπορεί να το πει με ασφάλεια. Μπορεί όμως να δει καθαρά ότι το μονοδιάστατο αίτημα για δικαιούνη δε μπορεί να εξηγήσει την κοσμοπλημμύρα της 28ης Φεβρουαρίου.
Επί του παρόντος, ορατά είναι κάποια παράπλευρα συμπτώματα, μεταξύ των οποίων το διπολικό “σύστημα και αντισύστημα”, σε αντικατάσταση μάλλον του παλαιότερου αξιώματος “εξουσία και αντιεξουσία”. Οι δημοσκόποι επιμένουν ότι, μετά την 28η Φεβρουαρίου, “χάνουν” τα συστημικά κόμματα και “κερδίζουν” τα αντισυστημικά. Στα πρώτα κατατάσσουν τα κόμματα που κυβέρνησαν (Νέα Δημοκρατία, ΠαΣοΚ και ΣΥΡΙΖΑ) και στα αντισυστημικά κατατάσσουν τα κόμματα που δεν κυβέρνησαν. Δύο από αυτά, η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου και η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, εμφανίζονται εξόχως ενισχυμένα.
Για το αν είναι πράγματι αντισυστημικά τα δύο αυτά κόμματα, δεν θα το συζητήσουμε. Θα επισημάνουμε όμως ότι: Και τα δύο αυτά κόμματα της Βουλής δεν είναι απλώς αρχηγικά, αλλά κάτι περισσότερο: Είναι μονοπρόσωπα, χωρίς όργανα, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς θέσεις για άλλα θέματα, πλην εκείνου που διεγείρει το λαό. Θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς αμιγείς πολιτικές επιχειρήσεις.
Δεν υπήρξε πιο χαρισματικός ηγέτης στη μεταπολίτευση από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κι όμως ο Ανδρέας είχε κομματικά όργανα. Που συνεδρίαζαν. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος περνούσε το δικό του. Υπήρχε συμμετοχή των μελών και μάλιστα σε πολλές βαθμίδες. Στην Πλεύση Ελευθερίας τι έχουμε; Μόνο τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Που “όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει”. Γι’ αυτό λέμε ότι τα “αντισυστημικά κόμματα” δεν είναι αρχηγικά, αλλά αμιγείς ατομικές “πολιτικές επιχειρήσεις”. Ούτε καν Εταιρείες Περιορισμένης Ευθύνης. Ατομικές, σκέτο. Και, φυσικά, τίποτα καλό δεν προοιωνίζει αυτό. Ακόμα και άριστος να ήταν ο/η αρχηγός, ο λαός που τον επιβραβεύει, δείχνει έτοιμος από καιρό να υποδεχτεί τον μεσσία. Κι επειδή μεσσίας άνωθεν δεν υπάρχει, διάβαζε στη θέση του τον δικτάτορα.
