Τις δηλώσεις του Ερντογάν για τους “8” φιλοξενούν γνωστά έντυπα της Τουρκίας, όπως Hurriyet, Sabah, Haberturk:
«H Ελλάδα ακόμη δεν μας δίνει αυτά τα καθάρματα που διέφυγαν εκεί. Εγώ το αμέσως επόμενο απόγευμα τους τηλεφώνησα και μου υποσχέθηκαν σε 15 – 20 ημέρες θα το λύσουμε. Αυτοί διέπραξαν τρομοκρατική επίθεση στην Τουρκία, θα πρέπει να δικασθούν εδώ. Γίνεται να διαφύγουν και να δικασθούν εκεί; Η καθυστέρηση των εργασιών της έκδοσης και βέβαια είναι αιτία να κλονισθεί η εμπιστοσύνη».
Όταν ο Τούρκος ηγέτης χαρακτηρίζει “καθάρματα” τους “8”, σκέπτεσαι ότι το κάνει ΠΡΙΝ δικαστούν. Αλλά το Δίκαιο Διεθνώς θεμελιώνεται πάνω στην αρχή ότι κανείς δεν είναι ένοχος μέχρι ν’ αποδειχτεί η ενοχή του.
Συμπεραίνεις ότι μια τόσο απόλυτη δήλωση του Τούρκου ηγέτη παραβιάζει την θεμελιώδη αρχή του Κράτους Δικαίου, που είναι – κατά τον Μοντεσκιέ – η διάκριση των εξουσιών. Άρα είναι φύσει και θέσει φασιστική. Μόνο στον φασισμό περιφρονούνται η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία.
Έλα όμως που ο Τσίπρας του είχε υποσχεθεί ότι θα του παραδώσει τους “8”. Και, λες, πώς ήξερε ο Τσίπρας ότι οι “8” ήταν ένοχοι, προτού δικαστούν; Πώς ήξερε ότι δεν ήταν αθώοι; Κι αν υποθέσουμε ότι ήξερε… με ποιο δικαίωμα παρέκαμψε την αρμόδια Ελληνική Δικαιοσύνη υποσχόμενος αυθόρμητα στον Τούρκο πρόεδρο την ικανοποίηση του αιτήματός του; Με ποια στοιχεία αποφάσισε ότι οι “8” είναι όντως πραξικοπηματίες, άρα έπρεπει να τους παραδώσει στον διώκτη τους;
Βασίστηκε στον λόγο του Ερντογάν; Ή φοβήθηκε να μη θυμώσει ο Ερντογάν;
Σκέπτεσαι ότι αν η συμπεριφορά του Ερντογάν είναι φασιστική (που είναι) άλλο τόσο είναι φασιστική και η συμπεριφορά του Τσίπρα, στην περίπτωση βέβαια που δεν είναι πράξη αδαούς, όπερ και πιθανότερον.
Υποσχόμενος στον Τούρκο πρόεδρο της παράδοση των “πραξικοπηματιών” παρακάμπτει ευθέως την αρμοδιότητα των Δικαστικών Αρχών της Ελλάδας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός προκατέλαβε την απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης, άρα την περιφρόνησε. Με τον ίδιο τρόπο που περιφρόνησε τους θεσμούς κι άλλες φορές στη μέχρι τώρα πρωθυπουργία του.
Αλλά να δεχτούμε ότι, όχι, δεν το έκαμε αυτό. Αν όμως όντως δεν έκαμε αυτό, τότε… κορόιδεψε τον Ερντογάν.
Κι αυτό είναι απείρως χειρότερο. Πολύπλευρα επικίνδυνο. Με πολλές κρυφές και φανερές συνέπειες.
Αλλ’ ας μην πάμε στους κινδύνους. Να μείνουμε στις διαπιστώσεις:
Ο Ερντογάν στην Τουρκία και ο Τσίπρας στην Ελλάδα είπαν στην Τουρκική και την Ελληνική Δικαιοσύνη αντίστοιχα ότι “εμείς αποφασίζουμε κι εσείς πρέπει να κάνετε ό,τι σας πούμε”.
Στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές ο Τσίπρας ζητούσε (κι ακόμα ζητάει) “πολιτική διαπραγμάτευση”. Εκείνοι επιμένουν τεχνοκρατικά στην οικονομική. Την προσφιλή αυτή μέθοδο της “πολιτικής διαπραγμάτευσης” μετέφερε ο Τσίπρας και στο θέμα των “8”.
Αυτό σημαίνει ότι μοναδικό εργαλείο της πολιτικής του φιλοσοφίας είναι η “αυτοπεποίθηση του φαντασμένου”.
Αντί με τους δανειστές να επιμείνει στην οικονομική και με τους Τούρκους στη νομική, κατέφυγε πάλι στην προσφιλή του αυτή “πολιτική διαπραγμάτευση”. Αλλ’ αυτό το κάνει όποιος δεν ξέρει άλλη… Γεγονός που δείχνει “πολιτική χωριατιά”.
Στο “ανατολίτικο παζάρι” οι Οθωμανοί είναι δάσκαλοι. Βόλευε πολύ τον Ερντογάν “να το δέσει κόμπο”, να πάρει την υπόσχεση Τσίπρα τοις μετρητοίς… Τώρα έχει στα χέρια του πρόσθετο λόγο για να κάνει τσιριμόνιες, επιβαρύνοντας κατά το δοκούν άλλα εθνικά ζητήματα, στο Αιγαίο και την Κύπρο.
Ο Άρειος Πάγος, ορθώς, δεν έλαβε υπ’ όψη του το μήνυμα του Τσίπρα. Αρνήθηκε να παραδώσει τους “8”. Κι ο Ερντογάν εξεμάνη. Στην κοσμάρα του το Μαξίμου έβγαλε ανακοίνωση όπου, μεταξύ άλλων, επιχειρεί να… δικαιολογηθεί στον Ερντογάν ψιθυρίζοντας ότι “..οι υπαίτιοι του πραξικοπήματος δεν είναι ευπρόσδεκτοι στην χώρα μας».
Πάλι δηλαδή, χωρίς στοιχεία, καταδικάζει ως ενόχους τους “8”… Σα να μην έχει κανείς επίγνωση των λόγων του…
Ο Τσίπρας είναι ολοφάνερα κατώτερος των περιστάσεων. Φάνηκε πολλές φορές αυτό… Κάνει πράγματα που, αν τα δεις με την πολιτική ορολογία, θα τα χαρακτηρίσεις φασιστικά, δεν είναι όμως… απλά είναι οι σοβαροφανείς πράξεις του άσχετου που άλλοτε μοιάζουν φασιστικές, άλλοτε μοιάζουν δημοκρατικές… στην ουσία όμως είναι όλες μια σκέτη μπούρδα.
Αθροίζοντας περιστατικά μεταξύ Τσίπρα και ξένων ηγετών βγαίνει το συμπέρασμα ότι… δε μπορεί το παιδί. Και δεν είναι κακό να μη μπορεί. Κακό είναι να νομίζει ότι μόνο αυτός μπορεί… Κάκιστο είναι να θεωρεί ότι οι πρηγούμενοι στη θέση του ήταν προδότες, το ίδιο θα είναι και οι επόμενοι. Όμως η ασχετοσύνη, σαν αυτή του Τσίπρα, επιφέρει στην πατρίδα τρισχειρότερα δεινά κι από την προδοσία…
