“Με την υψηλή Τέχνη του, ο Γιώργος Ζιόβας μας θύμισε τι σημαίνει ηθοποιός”
Την είπαν “Μικρή Σκηνή του ΔηΠεΘΕ”. Μια σταλιά χώρος, με ακανόνιστο σχήμα, με κάτοψη σαν λεπτομέρεια από πίνακα του Πικάσο, με την οξεία γωνία του απέναντι από τη σκάλα να δείχνει κάπου σκοτεινά. Το “θέατρο του παραλόγου” του Ιονέσκο δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη στέγη: Προθάλαμος των αποχωρητηρίων στο υποπόδιο της “Μεγάλης Σκηνής”, στο κατώι του Δημαρχιακού Μεγάρου, διαμορφώθηκε σε “Σκηνή” από κάποιον αδήλωτο “Ιονέσκο της διπλανής πόρτας” .
Η σπηλιά των τριάντα θεατών μετουσιώνεται σε στοιχείο της παράστασης, διότι, αφενός σημαδεύει τους ηθοποιούς απαιτώντας έλεγχο της τελευταίας σύσπασης του προσώπου τους, ελέγχει τις αντιδράσεις των θεατών εγκιβωτίζοντας τ’ αντανακλαστικά τους, αφετέρου. Η μίξη αυτών των δύο ασχεδίαστων λειτουργιών δημιουργεί νέα και ακόμα πιο δραστική χημική ένωση, όταν εμβολιάζεται από τον θεατρικό λόγο του Ιονέσκο, αλλά δεν σταματάει εκεί. Η ενσάρκωση του καθηγητή στο “Μάθημα” από τον ασύλληπτο Γιώργο Ζιόβα διαστέλλει τον πυρήνα της παράστασης και δημιουργεί μία ηφαιστειακή έκρηξη, που την αισθάνεσαι καυτή στο ηλιακό πλέγμα. Συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι το παράλογο έγινε λογικό. Τόσο που σ’ έκαμε να γελάσεις. Κι αν ο μικρός χώρος δε στούμπωνε την ηφαιστειακή έκρηξη του γέλιου που ανέβλυζε σε κάθε μορφασμό του Ζιόβα, θα έκανες τώρα λόγο για κωμωδία. Η μεγάλη αίθουσα του ΔηΠεΘε, με το ίδιο έργο και τους ίδιους ηθοποιούς, θα μετέτρεπε το πνιχτό γέλιο σε Ναπολεόντειο καγχασμό. Και δεν απέχει αυτό από την πραγματικότητα ότι μπορεί να εξαγνιστεί – να γίνει κι αποδεκτός – ακόμα κι ο πιο παρανοϊκός δολοφόνος.
Η εξαίσια ερμηνεία του Γιώργου Ζιόβα μεταποιούσε χωρίς ανάσα την πλημμυρίδα των απανωτών αλληλοσυγκρουόμενων αισθημάτων και, από σπάνια μινιμαλιστική εμπειρία σ’ έναν μικρό χώρο με λίγους μυσταγωγούς, τη μετέτρεπε σε σύνηθες για τους ημίθεους μαξιμαλιστικό βίωμα, θρυμματίζοντας τοίχους, στέγες, δάπεδα, σκάλες, περνώντας με την Τέχνη του στην άλλη διάσταση, κουβαλώντας μαζί του εμάς. Στον ακανόνιστο αυτόν μικροχώρο οι τριάντα περίπου θεατές κάθονται “τοίχο – τοίχο” σε σκληρό πεζούλι, κι έχουν μέλημά τους από την πρώτη στιγμή να ξεχάσουν το βασανιστικό βάρος τους στο αντιορθοπεδικό τους κάθισμα. Τίποτα δε θα μπορούσε να σώσει κανέναν, εκτός από το ρεσιτάλ ηθοποιίας ενός θεατράνθρωπου: Του Γιώργου Ζιόβα.
Όπως και να το κάνεις, σαράντα φόνοι, δημιουργούν εθισμό στην πιστή υπηρέτρια, σε τέτοιο βαθμό, που η αφ’ υψηλού διαχείριση του εγκλήματος (για χάρη του μισθού της “βρέξει – χιονίσει) της επιτρέπει να πάρει αργά μεν, αδιαμφισβήτητα δε, τα ηνία. Πλέον, ήταν θέμα χρόνου στην υπηρεσία της προς τον καθηγητή να καταργηθεί εκ των πραγμάτων ο εργοδότης της και ν’ αναδειχτεί η ίδια σε αφεντικό του. Αλλά τι έχουμε τώρα; Έναν κόσμο ανάποδα! Έναν κόσμο στον οποίο καθεστώς είναι η παράνοια.
Με την υψηλή Τέχνη του, ο Γιώργος Ζιόβας μας θύμισε τι σημαίνει ηθοποιός. Γιατί – με τόσο ερασιτεχνικό θέατρο γύρω μας, με τόσα ψώνια – το είχαμε ξεχάσει. Και – να σκεφτείς – δεν κοστίζει αυτό παρά μόνο ένα εισιτήριο! Γίναμε άραγε τόσο φτηνοί, ώστε να γεμίζουμε τις αίθουσες για να δούμε μια παράσταση ερασιτεχνών, όχι όμως ενός θεατράνθρωπου;
Μετάφραση: Κώστας Σταματίου. Σκηνοθεσία / μουσική επιμέλεια: Γιώργος Ζιόβας. Σκηνικό / κοστούμια: Νάντια Σκορδοπούλου. Φωτισμοί: Δημήτρης Παπαδάκης. Βοηθός σκηνοθέτη: Μάγδα Ρεντίφη. Παίζουν: Καθηγητής: Γιώργος Ζιόβας. Μαθήτρια: Αφροδίτη Κλεάνθη. Υπηρέτρια: Μάγδα Ρεντίφη. Παραστάσεις γίνονται κάθε Πέμπτη και Παρασκευή (ώρα 21:00) και Κυριακή (ώρα 18:00). Κρατήσεις εισιτηρίων τις εργάσιμες ημέρες στο τηλέφωνο 26410 21158 (9:00-13:00). Η πώληση εισιτηρίων γίνεται στο Ταμείο του θεάτρου την ημέρα της παράστασης, Πέμπτη – Παρασκευή (20:00-21:00) και Κυριακή (17:00-18:00). Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ, γενική είσοδος.
