Η Γεωργία έχει δύο παιδιά που πηγαίνουν στο Δημοτικό σχολείο. Η ίδια εργάζεται στην επιχείρηση του συζύγου της.
Μια μέρα ο μικρός Αλέξης χτύπησε στην αίθουσα του σχολείου του. Πήγε να κλείσει το παράθυρο δίπλα στο θρανίο του, είχε ρεύμα όμως και το τζάμι έκλεισε με δύναμη, χτύπησε με ορμή στο σίδερο κι έσπασε, τα θραύσματα χτύπησαν το παιδί στο κεφάλι.
Πήραν τη Γεωργία τηλέφωνο, έκλεισαν το γραφείο, πήγαν και οι δύο γονείς στο σχολείο. Πήραν τον Αλέξη και τον πήγαν τρέχοντας στο νοσοκομείο.
Στο δρόμο ο μικρός έλεγε πως έγινε το περιστατικό και μεταξύ άλλων σημείωσε:
– Ευτυχώς μαμά… τα πολλά τζάμια έπεσαν στην αυλή, έξω, την ώρα που τα παιδιά έμπαιναν στις τάξεις κι έτσι δεν χτύπησε κανένας άλλος…
Έφτασαν στο νοσοκομείο, μία γιατρός κοίταξε σχολαστικά το τραύμα του μικρού. Ευτυχώς δεν ήταν σοβαρό. Μετά την εξέταση απευθύνθηκε στη μαμά.
– Το τραύμα είναι μικρό, αλλά καλά είναι να το ράψω.
– Εγώ δεν έχω αντίρρηση… αν όμως έχει κάνα μικρό γυαλί μέσα… τι θα γίνει;
Η γιατρός την κοίταξε άφωνη. Δεν το είχε σκεφτεί… Έκρυψε με τα χέρια το πρόσωπό της και ομολόγησε:
– Αχ! Ευτυχώς που μου το είπατε… δεν πρέπει να το ράψω… αν έχει γυαλί και το κλείσω, θα πάθει μόλυνση… αν το αφήσω ανοιχτό, θα το αποβάλλει το σώμα από μόνο του…
Η πληγή του μικρού έκλεισε ολότελα μετά από ένα χρόνο. Στο μεταξύ είχε πετάξει ένα μικρό κομμάτι από αίμα με πύον… Μέσα του ήταν κι ένα θραύσμα γυαλιού…
