Μπορεί να λέει ό,τι θέλει ο Φάμελλος. Ότι το σύστημα φοβήθηκε τον ΣΥΡΙΖΑ κι έβαλε “λυτούς και δεμένους” να τον διαλύσουν. Δεν περνάει από το μυαλό του ότι το σύστημα μια χαρά τα βόλεψε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το 2014 η Μέρκελ τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια του Σαμαρά για να έρθει τον Ιανουάριο του 2015 ο Τσίπρας. Όπως λέει στ’ απομνημονεύματά της, ήταν ο μόνος που ευθυγραμμιζόταν με τη βούληση των δανειστών. Ποιος; Αυτός που είχε υποσχεθεί στο λαό το αντίθετο…
Ποιο σύστημα φοβήθηκε ποιον ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος φοβήθηκε τι… Ότι θα ξανάρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ν’ αλλάξει το σύστημα; Δεν περνάει από το μυαλό του Φάμελλου ότι το χουνέρι που έπαθε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έγινε από καμιά συνωμοσία του συστήματος, αλλ’ από την όξυνση των εσωτερικών του αντιθέσεων, για να το πω γλυκά, να χρησιμοποιήσω και την οικεία (θέλω να πιστεύω) ορολογία του Καρόλου Μαρξ.
Για να λυθεί όμως και η τελευταία απορία που αφορά το λεγόμενο “αντισύριζα μέτωπο”, πρέπει να καταγραφεί μία ξεχασμένη αλήθεια, η οποία – για προφανείς λόγους – δεν τυγχάνει της δέουσας δημοσιότητας, ήταν όμως και παραμένει ζητούμενο των διανοουμένων, όχι μόνο του… “αντισύριζα μετώπου”, αλλά των ίδιων των αριστερών, εκείνων τουλάχιστον που, αν και μειοψηφία στις μέρες μας, έχουν ακόμη αναφορές σε παλιές αρχές αδούλωτης διανόησης, αλλά και σύγχρονης πολιτικής σκέψης. Για τους πολίτες αυτούς, η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αυτοσκοπός, ούτε η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σκοπός, άλλο βάσανο είχαν: Τους απασχολούσε, τους απασχολεί δηλαδή, ότι η Σχολή Πολιτικής Σκέψης του Αλέξη Τσίπρα άφησε πίσω της μία “μαύρη τρύπα” στον δημόσιο λόγο και την καθημερινή συμπεριφορά, όχι μόνο των πολιτικών και των πολιτών – που θα ήταν φυσικό – αλλά και των Μέσων Ενημέρωσης – που είναι αφύσικο.
Απ’ όλα εκείνα που θα καταγράψει και θ’ αναλύσει ο στοχαστής του μέλλοντος, σημαντικότερο πάντως είναι το άλλο που, στον καθημερινό διάλογο ξεχνάμε, ότι το κόμμα διαμαρτυρίας μπορεί να κάνει τη δουλειά του συστήματος (όπως την έκαμε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015) δε μπορεί όμως να γίνει αποδεκτό ως κόμμα εξουσίας. Είναι θέμα χρόνου ν’ αποβληθεί.
Το κόμμα διαμαρτυρίας ήταν και θα είναι πάντα “ο χρήσιμος ηλίθιος”. Απόδειξη ότι – τον ίδιο καιρό με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα – συνέβη το ίδιο στην Ισπανία με τους Ποδέμος του Πάμπλο Ιγλέσιας, συνέβη ακριβώς το ίδιο στην Ιταλία με το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Πέπε Γκρίλο.
Είναι άραγε σύμπτωση ότι και τα τρία αυτά κόμματα διαμαρτυρίας, σε τρεις διαφορετικές χώρες, εξαερώθηκαν, μαζί τους και άλλα βέβαια, που τη μύρισαν, αλλά δε γεύτηκαν την εξουσία;
Κάτι ακόμα. Τελευταίο: Η αριστερά δε μπορεί να επιβιώσει χωρίς τον εχθρό της. Πάνω σε αυτόν χτίζει τον λόγο και την πράξη της. Μπαίνει στην αρένα, πρέπει όμως πρώτα να υβρίσει και να υβριστεί, για “να φτιαχτεί”, δε μπορεί αλλιώς. Είναι σαν τον πυρομανή που ευφραίνεται μόνο αν βάλει φωτιά να καεί το δάσος, να το βλέπει από κάπου, να χαίρεται, να βρει νόημα η ζωή του.
Και καλά όταν ο εχθρός υπάρχει εκεί έξω… Και καλά να είναι ο καπιταλισμός, να το καταλάβεις… Αν όμως εχθρός δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά ο… σύντροφος που διατύπωσε μιαν άλλη γνώμη ρε παιδί μου… σε τι συνίσταται ο πόλεμος εναντίον του; Απάντηση: Αν η αριστερά δεν έχει εχθρό, τον κατασκευάζει. Και καλά να βαφτίσει φασίστα τον Μητσοτάκη… Εμ, όταν λέει φασίστα τον απλό αντιρρησία, τι το λες;
