Σχετικά με το άρθρο 152 του πολυνομοσχεδίου για τον Περιφερειακό Τύπο που ξεσήκωσε θύελλα σε κόσμο και ντουνιά… Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Όσοι υπερασπίζουν το καθεστώς των τελευταίων δεκαετιών που ήθελε την υποχρεωτικότητα των δημοσιεύσεων του Δημοσίου και των ΟΤΑ στις Νομαρχιακές και Τοπικές εφημερίδες, πρόβαλαν το επιχείρημα ότι «το δημοσιονομικό όφελος από τη συγκεκριμένη δαπάνη είναι ελάχιστο» ή «ότι το κόστος για κάθε δημοσίευση είναι μικρό, μόνο 100 – 150 ευρώ».
Έτσι το λένε, αλλά δε ρώτησαν τους εργολάβους που πλήρωναν! Ο κόσμος νομίζει ότι πληρώνει ο Δήμος, ότι ο δημοσιογράφος πάει κάθε μήνα στο Ταμείο του Δήμου και… παίρνει το μισθό του… Το μυαλό του λοιπόν πάει αλλού… Η αλήθεια όμως είναι ότι το κόστος της δημοσίευσης τα πληρώνει ο εργολάβος του δημόσιου έργου, αλλά κατ’ εντολήν του Δημάρχου, με διανομή του Γραφείου Τύπου του Δημάρχου. Ο Δήμαρχος μοίραζε την πίτα στους φιλικά διακείμενους δημοσιογράφους και ο εργολάβος πλήρωνε τις προτιμήσεις του Δημάρχου!
Αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι ο δημοσιογράφος που ασκούσε κριτική στον Δήμαρχο, δεν έπαιρνε καμία καταχώρηση!
Το ζήτημα λοιπόν, κύριοι βουλευτές της αντιπολίτευσης και εσείς από τη συμπολίτευση που λαϊκίσατε αφόρητα τις μέρες αυτές, το ζήτημα δεν είναι το ελάχιστο δημοσιονομικό όφελος, ούτε το χαμηλό κόστος που πλήρωνε ο εργολάβος. Το ΜΕΓΑ ζήτημα είναι η διαφθορά! Είναι η επιβράβευση των ατίμων. Είναι ο πλουτισμός των λωποδυτών. Ναι, πλουτισμός, διότι, αν και είναι όντως μικρό το κόστος της καταχώρησης, «φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι»! Είναι, με άλλα λόγια η αναγνώριση ως δημοσιογράφων των ανικάνων και ο εξανδραποδισμός των ικανών. Η αγκαλίτσα για τους γλύφτες και η απαξίωση για τους απροσκύνητους.
Έτσι ωμά πρέπει να μιλήσει κανείς για να γίνει (ίσως) αντιληπτός. Όσοι ξιφούλκησαν στη Βουλή και εκτός Βουλής, όσοι μίλησαν για «ταφόπλακα» στον Περιφερειακό Τύπο, όσοι μίλησαν για «έγκλημα εναντίον της Δημοκρατίας», θα πρέπει να μας απαντήσουν στο ερώτημα: Με ποιον τρόπο θα ξεμπήξουμε τη διαπλοκή των πολιτικών με τους εκδότες, πώς θ’ αποδράσουμε απ’ αυτή την θλιβερή κατάντια του επαρχιακού Τύπου, αν δεν καταργήσουμε την υποχρεωτικότητα των δημοσιεύσεων του Δημοσίου και των ΟΤΑ;
Και για να μη νομίσει κανείς διάφορα… αυτά εδώ τα γράφει ο εκδότης μιας περιφερειακής εφημερίδας που λέγεται «Αναγγελία» Αγρινίου και (στο βαθμό που του αναλογεί) κατάργησε ο ίδιος εδώ και τρία χρόνια την υποχρεωτικότητα των δημοσιεύσεων, χωρίς να του το ζητήσει ο Νόμος, ούτε άλλος κανείς. Η «Αναγγελία» ζούσε και ζει από τον οβολό του αναγνώστη της και από την εμπιστοσύνη που της δείχνει η τοπική διαφημιστική αγορά. Τι τάχα εμποδίζει να ζουν με τον ίδιο τρόπο οι εφημερίδες της Περιφέρειας και να επιτελούν αξιόπιστα το κοινωνικό τους έργο; Γιατί πρέπει να ζουν με την έκδοση τιμολογίων προς τους Δήμους, τα οποία όμως πληρώνει ο εργολάβος που παίρνει στον διαγωνισμό ένα Δημοτικό έργο;
Λοιπόν; Τι παναπεί «θα μείνουν στο δρόμο χιλιάδες άνθρωποι», επειδή θα κλείσουν ημερήσιες κι εβδομαδιαίες εφημερίδες; Έλεος! Αν ζουν μόνο μ’ αυτό, ας κλείσουν! Τι να κάνουμε τώρα; Αυτή η χλιμάρα πρέπει κάποτε να τελειώνει. Το δημοσιογραφικό επάγγελμα είναι επάγγελμα εγγραμμάτων… δε μπορεί να συνεχίσει να είναι επάγγελμα αγραμμάτων… Επιτέλους! Η εκδοτική εργασία είναι πεδίο άσκησης μιας κατηγορίας ανθρώπων που λέγονται «εφημεριδάδες», η εκδοτική και δημοσιογραφική εργασία δεν είναι ιδιότητα επαιτών…
ΕΠΩΝΥΜΩΣ
Παντολέων Φλωρόπουλος
