Τετάρτη, 9 Οκτωβρίου, 2024

Παραγωγικό Κίνημα

Κοινοποίηση

kalliergeia

Πώς αλλιώς να το πεις; Με πόση τάχα μεγαλύτερη σαφήνεια πρέπει κάποιος να το φωνάξει για να γίνει κατανοητό; Ίσης αξίας ανάγκη με το εθνικό διαιτολόγιο είναι και η στροφή των ανέργων στον πρωτογενή τομέα! Είναι πια εθνικό ζήτημα! Μετά από τόσα που πάθαμε, τι άλλο άραγε χρειάζεται για να πεισθούν οι απεγνωσμένοι πολίτες αυτής της χώρας; Απ’ όπου και να το πιάσεις, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξεις: Είναι αποτρόπαιο μία γεωργική (άντε, μία τουριστική) χώρα σαν την Ελλάδα, αντί να εξάγει, να κάνει εισαγωγές τροφίμων! Αποτρόπαιο είναι επίσης να εξαντλείται το επιχειρείν των νέων σε καφετέριες, μπαρ και, γενικά, παροχή υπηρεσιών! Είναι ξεκάθαρο: Αν εξαιρέσουμε τους τυχερούς (προφανώς λίγοι θα είναι οι τυχεροί) όσοι χάνουν τη δουλειά τους, είτε γιατί απολύθηκαν, είτε γιατί έκλεισε η μικρή επιχείρησή τους, αλλά και οι απόφοιτοι Λυκείου ή Πανεπιστημίου, δεν έχουν άλλη ελπίδα στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, από τον πρωτογενή τομέα!

Η χώρα πρέπει να παράξει προϊόντα. Όχι ό,τι κι ό,τι, αλλά ελεγμένα προϊόντα ποιότητας, προϊόντα με ονοματεπώνυμο, το χύμα πέθανε. Και μάλιστα να τα παράγει με τα ίδια της τα χέρια, όχι με ξένο εργατικό δυναμικό, δε βγάζει πουθενά κι αυτό! Ο λαός χρειάζεται ν’ αλλάξει σκέψεις, συμπεριφορές και νοοτροπίες, χρειάζεται καθοδήγηση, όχι παραπλάνηση. Είναι επείγον αυτό. Η απερίσκεπτη λογική της μεταπολίτευσης, στην οποία θέλει να μας γυρίσει ο Σύριζα, ούτε πρέπει, ούτε μπορεί να επιστρέψει. Αν οι απαξιωμένοι πλέον πολιτικοί μας (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) δε μπορούν (όντως ΔΕ μπορούν) να καταστρώσουν ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα γεωργικής ανάπτυξης, να το στηρίξουν με τεχνογνωσία, να το χρηματοδοτήσουν, τότε μία λύση μένει: Να ξεκινήσει ένα Κίνημα Παραγωγών. Να πάρουν οι ίδιοι οι παραγωγοί τη ζωή στα χέρια τους, χωρίς το κράτος, χωρίς δηλαδή επιδοτήσεις, να ιδρύσουν Τοπικές Ανώνυμες Εταιρείες, όχι Συνεταιρισμούς (πάει κι αυτό το μοντέλο, χρεοκόπησε μαζί με τ’ άλλα) Ανώνυμες Εταιρείες λοιπόν, για να παράγουν και να εμπορεύονται στο εξωτερικό επώνυμα προϊόντα ποιότητας. Μέχρι τώρα δεν χρειαζόταν η συνεργασία, ούτε η αλληλεγγύη, ήταν αξίες που λοιδορήθηκαν στη μεταπολίτευση, στο εξής όμως, η συλλογικότητα θα είναι η μόνη κοινωνική δύναμη που μπορεί να παράγει, να ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις, κυρίως την καχυποψία, και να ιδρύσουμε επειγόντως επαγγελματικές κοινότητες.

Η Κοινότητα των παραγωγών είναι ισάξια του μεγαλύτερου επενδυτικού κεφαλαίου! Αν έμεινε λογική στο κεφάλι μας, θα παραμερίσουμε τις απογοητεύσεις και τις πικρίες, τους θυμούς και τις μοχθηρίες, για να ξαναφτιάξουμε τη ζωή που μας πήραν, τη ζωή που χαλάσαμε, τη ζωή που δανειστήκαμε από τα παιδιά μας κι έχουμε χρέος να τους την επιστρέψουμε, προτού μας καταδικάσουν οριστικά ως φιλοτομαριστές ή, ακόμα χειρότερα, ως άχρηστους κι ανεγκέφαλους. Όσοι παίρνουν σύνταξη για να “ησυχάσουν”, θα πρέπει να ξανασκεφτούν το ΧΡΕΟΣ τους απέναντι στην επόμενη γενιά, διότι με τη σύνταξη, τι κάνουν, νομιμοποιούν την αφροσύνη της μεταπολίτευσης (πάλι σε βάρος του Δημοσίου, πάλι σε βάρος της νέας γενιάς) καλά θα κάνουν λοιπόν να ριχτούν στον αγώνα για να οικοδομήσουμε την υστερομεταπολιτευτική Ελλάδα. Έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας και στ’ αγγόνια μας. Δεν είμαστε εμείς οι ένοχοι για όσα έγιναν, εντάξει, ΘΑ είμαστε όμως από δω και στο εξής δέκα φορές ένοχοι, αν κλείσουμε τα μάτια μπροστά στη γενοκτονία που συντελείται, κάνοντας σκέψεις του τύπου “εγώ έχω τη συνταξούλα μου τώρα, δε με αφορά”…

Κίνημα; Ναι. Αλλά… τι Κίνημα;

Να γίνει ένα Νέο Κόμμα. Όχι. Να μη γίνει ένα νέο κόμμα. Να γίνει ένα Πολιτικό Κίνημα. Όχι. Να μη γίνει Πολιτικό Κίνημα. Να γίνει Πολιτιστικό Κίνημα. Όχι. Να μη γίνει Πολιτιστικό Κίνημα. Να γίνει Παραγωγικό Κίνημα. Πριν απ’ όλα να γίνει ένα Παραγωγικό Κίνημα. Κι απλά. Πολύ απλά: Να μαζευτούν κατά τόπους όσοι έχουν στην ιδιοκτησία τους τουλάχιστον ένα στρέμμα γης, ούτε στρέμμα, έστω τριακόσια τετραγωνικά μέτρα εύφορης γης, όσοι θέλουν να φυτέψουν ή να σπείρουν κάτι σ’ αυτή τη μικρή γη. Να μη φτιάξουν Συνεταιρισμό, αλλά Ανώνυμη Εταιρεία. Να βρουν επωνυμία του προϊόντος και την πιο ελκυστική συσκευασία γι’ αυτό. Να βρουν αγορές στο εξωτερικό και να το εξάγουν.

Έτσι. Κάπως έτσι. Ας υπάρξουν και βελτιώσεις αυτής της σκέψης. Ένα είναι σίγουρο: Από το κράτος δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά. Ας περιμένουμε λοιπόν το ελάχιστο: Να ορίσει η Πολιτική τους κανόνες. Τη φορολογία. Την εξυπηρέτηση του πολίτη στο γκισέ. Αυτό. Μόνο αυτό. Τίποτε άλλο! Τα υπόλοιπα είναι δικά μας. Μόνο που πρέπει να σεβαστούμε ο ένας τον άλλο. Να βάλουμε κανόνες και να σεβαστούμε ως ιερούς τους κανόνες που εμείς οι ίδιοι θα βάλουμε. Να λειτουργήσουμε ως σύνολο ή ως υποσύνολο.

Να γίνει ένα Παραγωγικό Κίνημα λοιπόν. Να γίνει μία μόδα. Να παράγει ο καθένας ό,τι μπορεί. Σαγκουίνια η Γουρίτσα. Κηπευτικά το Παναιτώλιο. Επιτραπέζιες ελιές το Αγρίνιο. Λάδι η περιοχή γύρω από την Τριχωνίδα. Όμως, όχι πια χύμα. Να μάθουμε τι εστί η “οικονομία κλίμακας”. Να γίνει μία καλλιέργεια με σύγχρονους όρους. Κι επειδή ο γεωργικός κλήρος είναι μικρός, ν’ αποκτήσουν μετοχές οι ιδιοκτήτες σε μια Ανώνυμη Εταιρεία που θα έχει έναν και μοναδικό σκοπό, την παραγωγή, την τυποποίηση και την εξαγωγή ΕΝΟΣ προϊόντος. Με την ποιότητά του, την επωνυμία του, ην ετικέτα του. Να σταματήσουμε αυτή την αφόρητη πια ξινίλα που αισθάνεται ο καθένας για τον καθένα.

Παντολέων Φλωρόπουλος
Παντολέων Φλωρόπουλοςhttps://pantoleon.gr
... γεννήθηκε στη Μυρτιά της Αιτωλίας το 1955. Ζει στο Αγρίνιο από το 1984. Εργάστηκε στο τοπικό ραδιόφωνο (1990 – 1992) και ξανά την περίοδο 1994 - 1996. Ιδρυτής και συντάκτης του σατιρικού “αραμπά” του Αγρινίου (1991 – 1997). Εκδότης και δημοσιογράφος της εβδομαδιαίας τοπικής εφημερίδας “Αναγγελία” (2000) μέχρι τον Ιούλιο του 2017, έκτοτε δε, τακτικός συνεργάτης της. Έχει γράψει ποίηση, 168 παραμύθια και 1.111 χρονογραφήματα, κατέγραψε εκατοντάδες λαϊκούς μύθους και θρύλους, ενώ δημοσίευσε πολλές χιλιάδες πολιτικά και πολιτιστικά άρθρα. Το πρώτο του βιβλίο, “η πολιτεία των λουλουδιών” (παραμύθι) κυκλοφόρησε το 1980. Τα βιβλία του κυκλοφορούν σε συλλεκτικές εκδόσεις λίγων αντιτύπων.
spot_img

Περιεχόμενα άρθρου

Διαβάστε επίσης: