Τι ζητάμε από τον Γλέζο; Τι ακριβώς θέλει ένας λαός 500.000 ατόμων περίπου από έναν ηλικιωμένο και τον έστειλε με ρεκόρ ψήφων στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο;
Στον ήρωα Γλέζο αντιπροσωπεύεται μια εποχή άγαρμπης αφύπνισης από την αφασία των προηγούμενων ετών. Γνωστός από μια γενική πληροφορία αντίστασης επί Κατοχής, δεκτή έστω και συμβολικά, ακόμα κι αν κανέναν στρατός δεν αφήνει σημαίες το βράδυ. Δεκτή κι η δράση κι οι διώξεις επί χούντας. Άθλιο να βασανίζονται άνθρωποι για τα πιστεύω τους.
Όμως τι άλλο να κάνει πια; Γιατί τον απομυζούμε όπως κάθε ένδοξο στοιχείο έχουμε κατακτήσει;
[box type=”info” align=”aligncenter” ]Ο μόνος λόγος που ανέχεται ακόμα ο Έλληνας τον πλανήτη είναι το Μουντιάλ.[/box]
Αυτή είναι η χώρα, αυτά τα σύμβολα έχει. Έτσι κι αλλιώς η Ιστορία μας είναι ένα λάστιχο που το τεντώνει η πολιτικολογία και οι ιδεολογίες όπως θέλουν. Την πραγματική της μορφή την υποψιαζόμαστε πια. Η κρίση μας έκανε καχύποπτους όλο και πιο πολύ για όσους διαχειρίζονταν την αυτογνωσία μας, τον τρόπο που βλέπαμε τους εαυτούς μας. Για όσους μας δίδασκαν και γίναμε τόσο άχρηστοι. Για όσους βολεύονταν να ξέρουμε τα μισά ώστε να μας αξιοποιήσουν την κρίσιμη στιγμή.
Και ήρθε η στιγμή, και βγήκαν μπροστά να καταδικάσουν, να καταψηφίσουν, να στήσουν κρεμάλες και να μας έχουν συμμάχους.
Καβάλα στις ιδεοληψίες και τις μισές αλήθειες βάλαμε και τα σύμβολα. Τα στήσαμε όπως έστησαν οι Εβραίοι το χρυσό μοσχάρι και τους βρήκε ο Μωυσής να το προσκυνάνε. Να κάνει τι ένα χρυσό ξόανο όταν δεν υπάρχει ο Νόμος; Να τους βγάλει από την έρημο; Να τους πει «μπράβο που τρώγεστε μεταξύ σας»; Να φέρει γούρι;
Ο καθένας είχε και την φιλοδοξία του. Ή απλά βαριόνταν. Ή ίσως τιμούσε το πρόσωπο του Γλέζου. Άλλος περιμένει τις γερμανικές αποζημιώσεις, άλλη ομιχλώδης υπόθεση. Όλοι στάθηκαν μπροστά στο μικρόφωνο που τους δόθηκε από την κάλπη και αντί να πουν τι θέλουν από την Ευρώπη, πως φαντάζονται την χώρα μέσα στον πλανήτη που αλλάζει, πως ανανεώνει το προσωπικό της η σοβαρή Ελλάδα, είπαν απλά τον εθνικό ύμνο. Παπαγαλία τα μάθαμε, παπαγαλία τα λέμε.
