Τι έπαθε το σύστημα και αναδεικνύει κλόουν στην εξουσία; Έχασε την σοβαρότητά του ή μήπως την ισχύ του; Μήπως δεν είναι παντοδύναμο καθώς πιστεύαμε; Πώς να εξηγήσει κανείς ότι απειλείται από διάφορους γραφικούς ή τυχόντες που έρχονται από το πουθενά της πολιτικής και αναλαμβάνουν τα ηνία;
Την αρχή έκαμε ο Μπερλουσκόνι το 1994 στην Ιταλία. Η νίκη του είχε δύο αναγνώσεις: Η μία έλεγε ότι “επιτέλους ήρθε η ώρα των επιχειρηματιών”. Η άλλη έλεγε ότι “τα ΜΜΕ ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις”.
Η πρώτη ανάγνωση ξεχάστηκε γρήγορα για να τη θυμηθούμε τώρα πάλι με τον Τραμπ. Η δεύτερη ανάγνωση όμως εγκαταστάθηκε στην Κοινή Γνώμη ως αξίωμα.
Στην εκλογή του Τραμπ όμως αποδείχτηκε το αντίθετο από την περίπτωση Μπερλουσκόνι: Τα ΜΜΕ (μαζί και οι δημοσκοπήσεις στις οποίες βασίζονται) όχι μόνο στην Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο, υπέστησαν οδυνηρή ήττα. Μετά την ανάδειξη του ιδιόρρυθμου αυτού επιχειρηματία στην προεδρία των ΗΠΑ, τα ΜΜΕ δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια…
Και δεν είναι να το ξεπερνάς ένα τέτοιο θέμα ελαφρά τη καρδία! Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Ο Ομπάμα έλεγε ότι, δυστυχώς, ο Τραμπ μπορεί να πάρει τους πυρηνικούς κωδικούς, σκεφτόταν με τρόμο ότι αυτός θα είναι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ο ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο…
Ε, λοιπόν, ο Τραμπ έχει τώρα τους πυρηνικούς κωδικούς στα χέρια του…
Τι θα γίνει τώρα; Θα ζούμε όλοι στον πλανήτη με το φόβο ότι κάποια ώρα μπορεί να τα πάρει στο κρανίο αυτός ο παλαβιάρης;
Αν σκεφτείς ότι πολλές φορές στο παρελθόν παραλίγο να ξεκινήσει παγκόσμιος πυρηνικός πόλεμος από ένα μηχανικό λάθος, φαντάσου τι μπορεί να γίνει από μια παλαβομάρα της στιγμής…
Με αυτό ως δεδομένο, ας θέσουμε πάλι το αρχικό ερώτημα: Τι έπαθε το σύστημα και αναδεικνύει κλόουν στην εξουσία;
Δεν είναι μόνο ο Τραμπ στην Αμερική. Είναι πολλοί άλλοι στην Ευρώπη και τον κόσμο όλο που πήραν τα ηνία κι άλλοι τόσοι που περιμένουν στην ουρά.
Λοιπόν… είναι ή δεν είναι πανίσχυρο το παγκόσμιο σύστημα, καθώς πιστεύουν οι συνωμοσιολόγοι, αλλά και οι μάζες;
Αν είναι… πώς εξηγείται ότι του ξεφεύγουν τέτοιες και τόσο γραφικές περιπτώσεις, τόσο επικίνδυνες εκδοχές;
Εύκολη απάντηση είναι ότι… κι αυτοί του συστήματος είναι! Αλλά, μεταξύ μας, η απάντηση αυτή δεν είναι σόι… δεν πείθει! Η Χίλαρι ξόδεψε τριπλάσια ποσά από τον Τραμπ στην εκστρατεία της, όλα τα ΜΜΕ, σε όλο τον κόσμο και όλες οι δημοσκοπικές εταιρείες, πλην μιάς, ακόμα και τα στοιχήματα, προέβλεπαν νίκη της Χίλαρι και ήττα του Τραμπ.
Το σύστημα (όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας τουλάχιστον) δεν θα ρίσκαρε με αυτόν τον παλαβό.
Εκτός αν παλάβωσε το ίδιο το σύστημα και δεν ξέρει πια τι κάνει… Αλλά… εδώ μιλάμε για την κορυφή του κόσμου, έτσι δεν είναι;
Και ναι μεν ο πρόεδρος της Αμερικής δεν ασκεί την πραγματική εξουσία, δεν του το επιτρέπει το πολυπλόκαμο σύστημά της, δεν παύει ωστόσο να είναι πλανητάρχης ο πρόεδρός της και να κρατάει τα κλειδιά του πυρηνικού πολέμου, καθώς είπαμε…
Φαίνεται καθαρά (να τολμήσουμε να πούμε τη γνώμη αυτή) ότι το σύστημα δεν είναι και τόσο ισχυρό όσο νομίζουμε. Είναι μάλλον ευάλωτο, μπορεί να είναι και ετοιμόρροπο.
Άρα… είναι ή δεν είναι ευάλωτη η παγκόσμια εξουσία, πράγμα που θα σήμαινε ότι έχει νόημα η αντίσταση σε αυτήν;
Αν μη τι άλλο, είναι χρήσιμο συμπέρασμα αυτό! Χρήσιμο, γιατί ανατρέπει το δόγμα της μάζας που λέει “όλα είναι στημένα” ή ότι “τίποτα δε μπορεί να γίνει”…
Η νίκη του Τραμπ δεν είναι ούτε “το τέλος της παγκοσμιοποίησης”, όπως ελέχθη, ούτε η αρχή της. Είναι μία ρωγμή στο σύστημα που τη γέννησε.
Και δεν απέχει αυτό από την επιτρεπόμενη διαπίστωση ότι (στον πόλεμο για την τελική επικράτηση του “Καλού” ή του “Κακού” στον κόσμο) όλα είναι ανοιχτά…
