Το 1960 η Ελλάδα γνωρίζει το σοβαρό πρόβλημα της ρύπανσης. Χωρίς την εφαρμογή μέτρων η πολιτεία στρέφει όλη την προσοχή της στην ραγδαία οικονομική και βιομηχανική ανάπτυξη εκείνης της δεκαετίας επιβαρύνοντας έτσι το υπάρχον πρόβλημα. Η περιβαλλοντική συνείδηση, ένα κατεξοχήν πρόβλημα παιδείας στη χώρα μας, έχει καταδικάσει την Ελλάδα του σήμερα και όχι μόνο.
Σύμφωνα με την αρχή του «ο ρυπαίνων πληρώνει», (Οδηγία 2004/35/ΕΚ), οποιαδήποτε επιζήμια ενέργεια προς το περιβάλλον πρέπει να αποκαθίσταται από εκείνον που προκάλεσε το περιβαλλοντικό πρόβλημα, αναλαμβάνοντας κάθε κόστος.
Προσπερνώντας οποιαδήποτε βιομηχανική ή τουριστική επιχείρηση υπάρχει στη χώρα μας, όπου έχουμε την νοοτροπία να προσάπτουμε την αποκλειστική ευθύνη για το πρόβλημα της ρύπανσης, φθάνουμε σε μια μεγαλύτερη επιχείρηση που ονομάζεται «Κράτος». Η Ελλάδα ως κράτος λειτουργεί ακριβώς όπως μια επιχείρηση έχοντας αντί για εργαζόμενους, πολίτες. Στη χώρα μας, αν και τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται έντονες προσπάθειες για την καθοδήγηση και ενημέρωση των πολιτών σχετικά με τα περιβαλλοντικά προβλήματα, δυστυχώς μικρό σημειώνεται το ποσοστό που δείχνει κάποια ανταπόκριση. Με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο εκτός από τη ποιότητα ζωής μας και η φορολόγηση μας ως πολίτες.
Η Συσσώρευση σκουπιδιών, η σπατάλη νερού και ενέργειας, η καταστροφή κάδων απορριμμάτων και άλλων δημόσιων υλικών, η χρήση χημικών καθαριστικών, αεροζόλ, είδη κλιματισμού και οχημάτων είναι κάποια παραδείγματα που οι πολίτες με τη καθημερινή χρήση τους συμβάλλουν σημαντικά στα περιβαλλοντικά προβλήματα της χώρας μας. Το κράτος έρχεται αντιμέτωπο με το εκάστοτε πρόβλημα και οφείλει να αποκαταστήσει τη ζημία όπως ορίζει το Περιβαλλοντικό Δίκαιο. Η συγκέντρωση του κάθε αντιτίμου γίνεται με τη μορφή φόρων, οι οποίοι ενσωματώνονται σε κοινούς λογαριασμούς ή με την εφαρμογή προστίμων.
Όπως όλοι γνωρίζουμε η περιβαλλοντική μόλυνση και ρύπανση που δημιουργείται σε κάθε χώρα δεν περιορίζεται με την εφαρμογή των εδαφικών συνόρων. Η επέκταση ενός σοβαρού προβλήματος στην Ευρώπη ή και Παγκόσμια καθιστά κάθε χώρα στη δυσάρεστη θέση να λαμβάνει πρόστιμο ισάξιο του προβλήματος που έχει προκαλέσει, καθώς και το κόστος που χρειάζεται για την αντιμετώπιση του, επιβαρύνοντας έτσι ακόμα περισσότερο το κράτος και κατ΄επέκταση τους ίδιους τους πολίτες.
Το Περιβαλλοντικό Δίκαιο παγκοσμίως δεν εφαρμόζεται με τη μορφή τιμωρίας προς τους πολίτες, αντίθετα έχει ως στόχο την εφαρμογή συστημάτων για τη μέγιστη αποκατάσταση των περιβαλλοντικών προβλημάτων, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα μιας καλύτερης ποιότητας ζωής για τον ίδιο τον άνθρωπο.
Οι καλές προθέσεις κάθε συντάγματος όμως δεν αποτρέπουν την οικονομική επιβάρυνση των πολιτών. Αν η περιβαλλοντική μας συνείδηση είναι σε χαμηλά επίπεδα τότε μπορούμε να ανακαλέσουμε, σκεπτόμενοι πως κάθε φορά που ρυπαίνουμε τον περιβάλλοντα χώρο μας επιβαρύνουμε οικονομικά εμάς και τους γύρω μας!
