Γιάννη μ’, αν λύσεις το αίνιγμα, «πώς θα ήταν ο Ελεύθερος Έλληνας;» στη θρησκεία, την πολιτική, την οικονομία, την καθημερινότητα, την οικογένεια, τη φιλία, τον έρωτα, σου λέω, θα είχες το κλειδί για όλες τις ερωτήσεις, τις απορίες και τα διλήμματα.
Αν με ρωτάς, δε βρίσκω καλύτερο ορισμό του Ελεύθερου Έλληνα από εκείνο του Αριστοτέλη για τον πολίτη: «Πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί».
Τι ωραία! Όμως, αυτό που είπε ο Αριστοτέλης, έρχεται να το αναλύσει ο Κορνήλιος Καστοριάδης: “Πώς γίνεται αυτό; Με κλήρωση! Ρίχνουν κλήρο! Γιατί; Διότι πιστεύουν έμπρακτα ότι η πολιτική δεν είναι υπόθεση των ειδικών. Διότι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πολιτική επιστήμη. Υπάρχει μόνον γνώμη («δόξα » στα αρχαία ελληνικά) περί της πολιτικής. Και θέλω να υπογραμμίσω ότι η ιδέα πως η πολιτική δεν αποτελεί υπόθεση των ειδικών και πως όλες οι γνώμες έχουν ίση αξία, είναι η μόνη λογική δικαιολόγηση της αρχής της πλειοψηφίας”.
Κατάλαβες, Γιάννη μ’; «Η πολιτική δεν είναι υπόθεση των ειδικών», λέει ο Καστοριάδης! Είναι υπόθεση δική σου και δική μου. Είναι υπόθεση των ανειδίκευτων. Δεν είναι υπόθεση των πετυχημένων, ούτε των γραβατωμένων, ούτε των αρωματισμένων, ούτε των πτυχιούχων, ούτε, φυσικά, των celebrities. Όμως σήμερα είναι όλων αυτών, εκτός από σένα κι εμένα.
Θα πεις, εντάξει, την εποχή που έζησε ο Αριστοτέλης, είπε το καλύτερο, αλλά στη σύγχρονη εποχή τα πράγματα άλλαξαν. Σωστό! Άλλαξαν όμως τόσο που να βάζουν εσένα κι εμένα στο περιθώριο; Μάλλον όχι! Σου λέω λοιπόν και άκου: Όσο στην αρχαία Ελλάδα, τόσο και στη νέα, το ερώτημα «πώς θα ήταν ο Ελεύθερος Έλληνας;» έχει την ίδια αξία! Κάνε μία προσπάθεια να συνοψίσεις τις σκέψεις σου και άκου με:
Ας υποθέσουμε ότι εφαρμόζουμε στη σύγχρονη Ελλάδα τη μέθοδο των αρχαίων: Ρίχνουμε κλήρο για να κληρωθούν ο Δήμαρχος και οι Δημοτικοί του Σύμβουλοι. Αλλά και οι βουλευτές, οι υπουργοί, ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Να κληρωθούν. Όχι να ψηφιστούν σε εκλογές.
Τι θα γινόταν ΕΑΝ ρίχναμε κλήρο για να εκλέγουμε τους πολιτικούς μας; Τι θα γινόταν δηλαδή εάν καταργούσαμε τις εκλογές; Τι θα γινόταν, εάν καταργούσαμε την κάλπη και στη θέση της βάζαμε κληρωτίδα;
Άκου, Γιάννη μ’!
Θα γινόταν το εξής: Θα μπορούσε να γίνεις ακόμα κι εσύ Δημοτικός Σύμβουλος ή Δήμαρχος ή Περιφερειάρχης ή βουλευτής ή ευρωβουλευτής ή υπουργός ή πρωθυπουργός, μέχρι και πρόεδρος της Δημοκρατίας! Ε; Σε ρωτώ: Θα έλυνες ή δεν θα έλυνες όλα τα προβλήματα της Ελλάδας μέσα σε μία μέρα;
– Σε μία μέρα; Τι λες τώρα… Θα τα έλυνα σε μία ώρα.
Είπε ο Γιάννης κατηγορηματικά.
Καιρό είχα ν’ ακούσω τη φωνούλα σου, Γιάννη μ’, κόντρα στους μονολόγους μου. Μόλις σε πάτησα στον κάλο, ερεθίστηκες!
Αλλά μόλις τώρα κατάλαβα γιατί οι Έλληνες έχουν ψωμοτύρι τη διάσημη φράση «κάνε με ρε μία ώρα πρωθυπουργό και θα δεις»: Οι σύγχρονοι Έλληνες έχουν στο αίμα τους την Πολιτική, όπως την είχαν οι πρόγονοί τους. Άρα οι σύγχρονοι είναι γνήσια τέκνα των αρχαίων.
Φαλμεράιερ, σ’ έσκισα!
Απόδειξη; Ιδού: Η κληρωτίδα μας έμεινε χούι. Η κάλπη μας χαλάει…
