Το 2009 ψήφισαν 7.044.606 πολίτες, η συμμετοχή ήταν 71% επί των εγγεγραμμένων. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, το 2023, ψήφισαν 5.273.699, η συμμετοχή έπεσε στο 54%. Από το 2009 στο 2023 “χάθηκαν” δηλαδή 1.770.907 ψηφοφόροι. Από το 2007 μέχρι σήμερα “χάθηκαν” 2.081.327 ψηφοφόροι και από το 2004 μέχρι σήμερα “χάθηκαν” 2.299.669 ψηφοφόροι.
Πού είναι αυτοί; Πού είναι όλοι αυτοί; Δεν είναι ένας και δύο, ούτε τρεις, δεν είναι χίλιοι δεκατρείς, αλλά 2.299.669 ψηφοφόροι. Κι από τη μία εκλογική διαδικασία στην άλλη, αυξάνονται. Που θα φτάσει αυτό; Θα έρθει μήπως ο καιρός που η μειοψηφία θα βγάζει κυβέρνηση; Ε, ναι. Όλα δείχνουν ότι εκεί πάει…
Οι ψηφοφόροι που απέχουν από την κάλπη, λείπουν απ’ όλα τα κόμματα, όχι μόνο από το κόμμα που κυβερνά, ούτε μόνο από το κόμμα που θέλει να κυβερνήσει… άρα… δε μπορείς να πεις ότι απογοητεύται ο λαός από την κυβέρνηση, γ’ αυτό απέχει.
Καθαρά, η αποχή 2.299.669 ψηφοφόρων από την κάλπη δεν οφείλεται στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης – που λέει και το ΚΚΕ – αλλά σε κάτι βαθύτερο, πιθανότατα δε, σημαντικότερο από μια απλή – μην πούμε απλοϊκή – απογοήτευση…
Μεγάλο μέρος της αποχής που σημειώνεται στις τελευταίες εκλογικές διαδικασίες όχι μόνο για τη Βουλή αλλά και για την Αυτοδιοίκηση, οφείλεται στην πολιτική των μνημονίων που προηγήθηκαν, όχι όμως για τον λόγο που προβάλλεται: Η αποχή των νέων – κυρίως – οφείλεται στο γεγονός ότι οι διορισμοί στο δημόσιο γίνονται με το σταγονόμετρο και, σε μεγάλο βαθμό, δε γίνονται πλέον “κατόπιν ενεργειών” του βουλευτή. Η τελευταία μεγάλη φουρνιά που βολεύτηκε στο Δημόσιο ήταν την περίοδο 2004 – 2009, όταν διορίστηκαν 800.000 “γαλάζια παιδιά”.
Λοιπόν, τι νόημα έχει να πηγαίνει ο νέος στην κάλπη, αφού “δεν βλέπει φως”; Τι λόγο έχει να προσβλέπει στην πολιτική; Ε, Δεν έχει. Αλλά είναι μόνο αυτό; Όχι, δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι, επειδή δεν απέχουν μόνο οι νέοι, απέχουν και οι… μη νέοι.
Ο πολίτης απέχει, επειδή δεν περνά η φωνή του, δεν συμμετέχει στα κοινά, επειδή η φωνή του – η ιδέα του, η γνώμη του, να πεις – δεν ακούγεται πουθενά, ούτε καν στο κόμμα που ψηφίζει. Στην καθημερινότητά μας δεν το σκεφτόμαστε καθόλου αυτό, αλλά, δείτε το λίγο: Τι λόγο έχω να πάω εγώ στην κάλπη και να ψηφίσω ένα κόμμα, οποιοδήποτε κόμμα, δεξιό ή αριστερό, τη στιγμή που δε ρώτησε κανείς για τη γνώμη μου, δεν είπα πουθενά την άποψή μου, ποτέ, κι όπου την είπα ή όπου την έγραψα, δεν την άκουσε κανείς, δεν την τίμησε με την προσοχή του; Όλα τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μου, απαιτούν ν’ ακολουθώ τις ιδέες και τη γραμμή του αρχηγού τους. Αλλά… πού χωράω εγώ μέσα σ’ αυτό; Η ξεκάθαρη απάντηση είναι “δε χωράς”. Πουθενά. Τίθεται λοιπόν το ζήτημα: Γιατί να πάω να ψηφίσω ποιον… Η άποψή μου δεν ακούστηκε, δεν συζητήθηκε, δεν ζυμώθηκε, δεν έγινε μέρος της συλλογικής πολιτικής θέσης των ομοϊδεατών… ποιος είμαι λοιπόν εγώ να πηγαίνω και να ψηφίζω ποιον… για να βγαίνει μετά και να κορδακίζεται στην πιάτσα λέγοντας “εγώ έκαμα αυτό” ή “εγώ έκαμα το άλλο”;
Ο πολίτης που απέχει, θα επιστρέψει στην κάλπη, αν ή όταν τα κόμματα δώσουν φωνή στα μέλη, αν ή όταν η φωνή του μέλους φτάσει μέχρι την κομματική ηγεσία. Που δε φτάνει. Όταν γίνει η αλλαγή αυτή στη δομή των κομμάτων, θα γίνει και η αλλαγή στο κράτος από τα κόμματα που θα πρωτεύσουν.
