Γράφει η Γιώτα Μπουμπούλη
Η δύναμη είναι το αίτιο της προκαλούμενης αλλαγής. Ορίζεται δε έμμεσα δηλαδή από το αποτέλεσμα το οποίο προκαλεί η δράση της για ικανό χρονικό διάστημα.
Αγρίνιο του 2018 και ο δεύτερος νόμος του Νεύτωνα είναι πιο διαχρονικός από ποτέ.
Νέοι άνθρωποι απογοητευμένοι, αγανακτισμένοι, κουρασμένοι τελικά για τον δήμο και την ακυβερνησία που τον χαρακτηρίζει την τελευταία τετραετία. Ένας δήμος που κατέληξε να είναι ακέφαλος. Αντιμέτωποι καθημερινά από ειδεχθή γεγονότα που η επανάληψή τους καταλήγει στο να φέρει όλους τους πολίτες προ των ευθυνών τους. Εφησυχαζόμαστε σε μια πραγματικότητα που δεν μας αρκεί ή μπαίνουμε μέσα στην τρικυμία και προσπαθούμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα; Ποιος μπορεί πια να ανεχτεί την κατάσταση αυτή και γιατί τελικά να συμβιβαστούμε με ανεπαρκείς δράσεις και άτομα;
«Αξίζει φίλε μου να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».
Θα συμφωνήσω με τον μεγάλο επαναστάτη. Ναι ίσως τελικά θα πρέπει ο καθένας μας να απελευθερώσει μόνος του τον εαυτό του με ενεργείς παρεμβάσεις, σπάζοντας πάνω από όλα τη σιωπή του, χωρίς να φοβάται ή να αδιαφορεί να εκφραστεί. Χωρίς να ανέχεται πλέον την απραξία. Η τοξικότητα του δήμου Αγρινίου και η ακέφαλη ηγεσία της έχουν πλέον δημιουργήσει αποστροφή και ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ!
Πέρυσι ως εκπαιδευτικός σε ένα δημοτικό μόλις δέκα λεπτά από το Αγρίνιο, στο Ζευγαράκι βίωσα σε καθημερινό επίπεδο την αγανάκτηση των ατόμων για τις τεράστιες πλημμύρες που κατέστρεψαν σπίτια, κτήματα, επιχειρήσεις. Πριν μία εβδομάδα η ιστορία επαναλήφθηκε. Μόλις που άρχισαν οι πρώτες βαριές βροχοπτώσεις και πλημμύρισαν σπίτια και δρόμοι. Οι ευθύνες φυσικά δεν αποδόθησαν και για μια ακόμη φορά η κατάσταση είναι άνευ σχεδίου και ουσιαστικής δράσης. Παντού παράπονα, αίσθηση απογοήτευσης, παντού άνθρωποι να απορούν ως πότε οι λύσεις θα καλύπτονται από επικοινωνιακά τεχνάσματα και αποφυγή ανάληψης ευθυνών. Η πόλη μας δεν μπορεί να αντέξει άλλο το πάθος κάποιων για την καρέκλα. Απαιτούμε αλλαγή και θα την διεκδικήσουμε.
Προσωπικά όταν επέστρεψα στη γενέτειρα μου πριν δύο χρόνια ήρθα με όλη εκείνη τη ρομαντική νοσταλγία του Αγρινίου των παιδικών μου χρόνων. Και ήθελα τα παιδιά μου να απολαμβάνουν τις εκδρομές στο πάρκο με το σχολείο τους όπως έκανα και εγώ πριν 25 χρόνια… Ήθελα περισσότερο πράσινο, σεβασμό στους πεζούς, στους ποδηλάτες, στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Ήθελα ανθρώπους χαμογελαστούς στο δρόμο, ικανοποιημένους έστω από την καθημερινότητά τους. Ήθελα να δω δράσεις, συνέδρια, ήθελα μια πόλη τόπο έλξης και όχι απώθησης τουριστών.
Μα πάνω από όλα ήθελα ανθρώπους να παλεύουν για την πόλη μας. Να διεκδικούν. Να λαμβάνουν γνώση για ό,τι νέο συμβαίνει και να την προωθούν. Ήθελα ανθρώπους που θα μάχονται και πάνω από όλα θα εμπνέουν και θα αφυπνίζουν. Ήθελα σεβασμό από αυτούς που εμπιστευτήκαμε και πιστέψαμε πως κάτι θα άλλαζε για την πόλη μας ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος και παράταξης.
Όσο και αν κάποιοι προσπάθησαν να κρύψουν τη σκόνη της ανεπάρκειάς τους κάτω από το χαλί, τα ψέματα τελειώνουν. Αξίζει νομίζω για την πόλη που μένουν όσοι αγαπώ να τα διεκδικήσω. Για τα παιδιά μου, την οικογένειά μου, τους φίλους, τους γνωστούς και κυρίως για όλους εμάς που ποτέ δεν πάψαμε να ονειρευόμαστε!
